เพลง | MUSIC

หากฉันบิน บินไปได้ดั่งนก ฉันจะบิน บินไปในนภา หากฉันลอย ล่องลมเหนือฟากฟ้า ฉันจะมองลง มา ยังพื้นดิน โลกมนุษย์ แสนกว้างใหญ่เหลือเกิน ยิ่งมองยิ่งเพลิน จำเริญหัวใจ พื้นแผ่นดิน แลดูเป็นสีเขียว พื้นแผ่นน้ำ แลดูเป็นสีคราม อาจจะเคย มีใครตั้งคำถาม ความงดงามของโลก อยู่หนใด โลกมนุษย์ แสนกว้างใหญ่เหลือเกิน ยิ่งมองยิ่งเพลิน จำเริญหัวใจ ความ งาม ความ รัก มี มา ตาม ธรรม ชาติ เติม วาด แต่ง แต้ม แสง สี ตาม ใน ใจคน มี ฟ้า มี น้ำ มี ดิน หิน ทราย และผู้คน ร่วม สุข ทุกข์ ทน สร้างแผ่นพื้น ดินไทย หากคุณบิน บินไปได้ดั่งนก ยามเมื่อคุณ บินไปในนภา ยามเมื่อคุณ ล่องลอยบนฟากฟ้า มองลงมา เบื้องล่าง ยังพื้นดิน โลกมนุษย์ แสนกว้างใหญ่ เหลือเกิน ยิ่งมอง ยิ่งเพลิน จำเริญ หัวใจ กระ แส เสียง เพลง นี้จากฟากฟ้าแสนไกล ฝาก ความ ในใจ ให้ มวล หมู่ชน ทุกคน อัน ความ เป็นจริงที่มองเห็นมาจากฟ้าเบื้องบน ฟ้า อยู่ ค้ำ คน คนไม่อยู่ค้ำ ฟ้า

ชีวิตลำเค็ญ จำเป็นต้องมีวิชา ทุ่มเทกายา รบศึกพม่าสุดใจ มันเกิดความแค้น ที่อัดฝังแน่น หนอลูกผู้ชาย พ่อแม่พี่สาวเราตาย ด้วยปลายคมดาบศัตรู ครูสอนเชิงมวย ก็เพียงชายพเนจร นกไร้รังนอน เฝ้าสอน ให้ข้าเรียนรู้ ดูเจ้าเด็กวัด ฝึกหัดชกมวย ตำราต่อสู้ ชาวบ้าน บ้านกุ่มต่างรู้ ว่าฟ้าส่งแชมป์ มาเกิด แม่ช่อมะขาม ความงามของบ้าน ป่าโมก ผู้คอย ร่วมทุกข์ร่วมโศก คนรัก สุดแสนประเสริฐ ออกศึกครั้งนี้ หากแม้เสียที ไม่เสียชาติเกิด เจ้าจงรับรู้ข้าเถิด ข้ารักเจ้าหมดหัวใจ แก่งแย่งชิงดี ยังมีอยู่ทุกสังคม นายขนมต้ม พบความขมขื่นมากมาย มีแต่เชิงมวย ที่ได้ต่อชีพ ให้พอรอดตาย ชีวิตของลูกผู้ชาย ผู้กลายมาเป็น ตำนาน แม่ช่อมะขาม ความงามของบ้าน ป่าโมก ผู้คอย ร่วมทุกข์ร่วมโศก คนรัก สุดแสน ระเสริฐ ออกศึกครั้งนี้ หากแม้เสียที ไม่เสียชาติเกิด เจ้าจงรับรู้ข้าเถิด ข้ารักเจ้าหมดหัวใจ แก่งแย่งชิงดี ยังมีอยู่ทุกสังคม นายขนมต้ม พบความขมขื่นมากมาย มีแต่เชิงมวย ที่ได้ต่อชีพ ให้พอรอดตาย ชีวิตของลูกผู้ชาย ผู้กลายมาเป็น ตำนาน

ข้อยจากอีสานมาหลายปี เข้ามาอยู่ กรุงศรี วิไล เลิศฟ้า ทำงานแลก กับเงิน เลี้ยงชีวา บริการเพิ่มพลังให้รถรา คนเขาขานนามว่าเป็นเด็กปั้ม น้ำมัน ตื่นแต่เช้าเพราะกลัวไม่ทัน ถ้าตื่นสาย เราก็รู้กัน ค่าแรง งานนั้นมันสำมะคัญ จริงเออ แตรรถบีบก็ต้องรีบลุกโกรกกราก เป็นความลำบากที่ข้อยต้องเจอ เช้าจนดึกเงียบเย็น ยืนเซ่อ โอ้ละเน้อข้อยมัน ง่วงนอน แต่งตัว ก็บ่แม่นสำอาง ย้อนข้อยบ่มีสตางค์จับจ่ายใช้สอย ชุดทำงานเด็กปั้มนั่นแหละชุดนอน คู่ชม คู่ควง คู่เว้าวอนข้อยยังบ่ ออนซอนย้อนข้อยมัน ยังจน ซิมีไผ มาสนใจเราผู้อับเฉา เราต้องจำทน เก็บดวงใจจนจนมอบเพื่อคนรักจริง มีรถเก๋งขี่ ก็เข้าทีดีดอก ข้อยคน บ้านนอกซิบ่กล้า แอบอิง ข้อยจึงต้องเฉยดู อยู่นิ่ง เพราะจนทุกสิ่งไม่สุงสิงกับใคร

ไก่ชน ไก่ชน ชนไก่ กีฬาไทยๆ ท้องถิ่นบ้านเรา สนุกจัง เชียร์ดังไม่เบา สนุกจัง เชียร์ดังไม่เบา ล้อมวงกันเข้า มาเชียร์ไก่ชน เจ้าลูกโทนลูกดำตัวตัน เป็นไก่รังสรรค์ บางปะหัน อยุธยา ลูกครึ่งง่อนปากไวเหมือนพม่า ลูกครึ่งง่อนปากไวเหมือนพม่า คือรองบ่อนทายท้า ไก่คาราบาว เจ้าถั่วงอก เหลืองหงอกหางขาว ไก่คาราบาว บ้านเชียงอุดรธานี เป็นไก่ไทย สูงยาวเข่าดี เป็นไก่ไทย สูงยาวเข่าดี ชนมาสิบปี ไม่มีให้เกินสองอัน พอขันจมน้ำคือหมดยก เคาะสัญญาณโป๊กๆ บอกทั้งไก่ทั้งคน มือน้ำก็ต่างสาละวน มือน้ำก็ต่างสาละวน เอาไก่ของตน มาเข้าปากถ่างตา ถ้าไก่แพ้ ต้องเสียเงินเดิมพัน จึงมีเซียนพนัน คู่ไปกับเกมส์กีฬา บ้างยกมือ ลุกขึ้นทายท้า บ้างยกมือ ลุกขึ้นทายท้า ปากก็ร้องออกมาว่า ห้า สี่ สาม สอง พอขันจมน้ำคือหมดยก เคาะสัญญาณโป๊กๆ บอกทั้งไก่ทั้งคน มือน้ำก็ต่างสาละวน มือน้ำก็ต่างสาละวน เอาไก่ของตน มาเข้าปากถ่างตา แพ้ชนะเป็นสัณชาตญาณ ไก่ชน ชนกัน คนได้มันส์เฮฮา ถ้าไก่แพ้ เรี่ยวแรงอ่อนล้า ถ้าไก่แพ้ เรี่ยวแรงอ่อนล้า อย่าคิดเอาไปฆ่า ให้เอาไปเลี้ยงดูแล เลี้ยงคนเลี้ยงไก่เลี้ยงดี เลี้ยงออกไปตี ขอให้มีโชคชัย เลี้ยงคนเลี้ยงไก่เลี้ยงดี เลี้ยงออกไปตี ขอให้มีโชคชัย เลี้ยงคนเลี้ยงไก่เลี้ยงดี เลี้ยงออกไปตี ขอให้มีโชคชัย ไก่ชน ไก่ชน ชนไก่ กีฬาไทยๆ ท้องถิ่นบ้านเรา ไก่ชน ไก่ชน ชนไก่ กีฬาไทยๆ ท้องถิ่นบ้านเรา ไก่ชน ไก่ชน ชนไก่ กีฬาไทยๆ ท้องถิ่นบ้านเรา

อวยวะอะอวย ว่าอวย ว่าอวย ลุ่มแม่น้ำโขงเอย โอ้แม่น้ำโขงเอย ไหลลงมาจากที่หนึ่ง ไหลผ่านหลายประเทศ ทิเบต จีน พม่า ลาว ไทย เวียดนาม ขะแมร์ แม่น้ำโขง เชื่อมโยงความสัมพันธ์ หลายประเทศเข้าด้วยกัน เป็นพี่น้องกันนะแม่น้ำโขงเอย มาละเหวย มาละวา ตีกลองสามช่า สุรชัยจะร้องเพลง เพื่อนฉันเป็นลาว ตัวขาวน้อยมนมน ฐานะยากจน แต่เป็นคนมีน้ำใจไมตรี เนื้อตัวก็ใสสะอาด ขาวผ่องผาดสง่าราศี น้ำใจยิ่งดูเข้าที ก็เพราะว่ามีความหวังตั้งใจ น้ำโขงไม่เคยขวางกั้น น้ำจันไม่คดโกงใคร น้ำใจสามัคคีเมื่อไร ยกจอกย้อมใจสัมพันธ์ไมตรี เอ้ากรื๊บ การารึบ กรึ๊บ น้ำโขงไม่เคย กั้นความสัมพันธ์ น้ำจันไม่เคย แบ่งชาติชนใด มาละเหวย มาละวา ตีกลองสามช่า สุรชัยจะร้องต่อ เพื่อนฉันเป็นญวน ชอบชวนฉันเล่นเปลไกว เพื่อนญวนฉลาดหัวไว สมองใสขยันการงาน ปลูกผักสวนครัวขายส่ง ฐานะมั่นคงไม่อดอาหาร สาวญวนยิ่งดูชื่นบาน มีชื่อมานานผิวนวลผิวนวล ไม่น้ำโขงไม่เคยขวางกั้น น้ำจันไม่คดโกงใคร น้ำใจสามัคคีเมื่อไร ยกจอกย้อมใจสัมพันธ์ไมตรี เอ้ามาละเหวย มาละวา ตีกลองสามช่ามะมาม่วนนำกัน น้ำโขงไม่เคยคิดแบ่ง เป็นกำแพงชนชาติชนชั้น น้ำโขงเป็นเมื่อน้ำจัน มาลัยสัมพันธ์จะคล้องคอเธอ เพื่อนฉันขะแมร์ รักจริงไม่แพ้ลาวญวน น้ำคำคร่ำครวญ ชอบชักชวนให้ร้องรำทำเพลง ทำนาประสาบ้านนอก ใส่เสื้อดอกตะกรุดของขลัง สู้การสู้งานจริงจัง ไม่หักหลังคดโกงผู้ใด ไทย เขมร ลาว ญวน ชักชวนคบหากันไป แหลมอินโดจีนและไทย ใช่อื่นไกลเชื้อสายสัมพันธ์ น้ำโขงไม่เคยคิดแบ่ง เป็นกำแพงชนชาติชนชั้น น้ำโขงเมื่อเป็นน้ำจัน มาลัยสัมพันธ์จะคล้องคอเธอ น้ำโขงเมื่อเป็นน้ำจัน มาลัยสัมพันธ์จะคล้องคอเธอ น้ำโขงเมื่อเป็นน้ำจัน มาลัยสัมพันธ์จะคล้องคอเธอ ไปละเหวย ไปละวา สุรชัยสามช่า ขออำลาไปก่อน ไปละเหวย ไปละวา สุรชัยสามช่า ขออำลาขอตัวไปก่อน

เมดอินไทยแลนด์ แดนดินไทยเรา เก็บกันจนเก่า เรามีแต่ของดีดี มาตั้งแต่ก่อนสุโขทัย มาลพบุรี อยุธยา ธนบุรี ยุคสมัยนี้ เป็น กทม. เมืองที่คนตกท่อ (ไม่เอาอย่าไปว่าเขาน่า) เมดอินไทยแลนด์ แดนไทยทําเอง จะร้องรําทําเพลง ก็ลํ้าลึกลีลา ฝรั่งแอบชอบใจ แต่คนไทยไม่เห็นค่า กลัวน้อยหน้า ว่าคุณค่านิยมไม่ทันสมัย เมดอินเมืองไทย แล้วใครจะรับประกันฮะ (ฉันว่ามันน่าจะมีคนรับผิดชอบบ้าง) เมดอินไทยแลนด์ แฟนแฟนเข้าใจ ผลิตผลคนไทยใช้เองทําเอง ตัดเย็บเสื้อผ้ากางโกงกางเกง กางเกงยีนส์ (ชะหนอยแน่) แล้วขึ้นเครื่องบินไปส่งเข้ามา คนไทยได้หน้า (ฝรั่งมังค่าได้เงิน) เมดอินไทยแลนด์ พอแขวนตามร้านค้า มาติดป้ายติดตราว่าเมดอินเจแปน ก็ขายดิบขายดีมีราคา คุยกันได้ว่ามันมาต่างแดน ทั้งทันสมัย มาจากแม็กกาซีน เขาไม่ได้หลอกเรากิน หลอกเรานั่นหลอกตัวเอง...เอย

รักและหวัง ตั้งใจไว้ว่า เกิดกายมา ไปตามวิถี ท้อแท้ใจ ไร้ทางสิ้นดี ขอให้มี ซึ่งกำลังใจ ทุกสิ่งนั้นผันแปรเปลี่ยนแปลง แม้สีแสง ก็ยังเปลี่ยนไป ล้มแล้วลุก ลุกยืน ขึ้นใหม่ เห็นไหมรัก และแรงศรัทธา ขอให้รัก ของเราก้าวไป สู่ความสุข สดใสข้างหน้า รักของฉัน มั่นคงหนักหนา รักของเธอ ก็คงเช่นเดียว รักของเรา เหมือนดินกับน้ำ สายสัมพันธ์ ลึกซึ้งแน่นเหนียว ขอสายลม พัดโชยแผ่น ผาโดดเดี่ยว แม้นิดเดียว ก็ยังสุขใจ ทุกสิ่งนั้น ผันแปรเปลี่ยนแปลง แม้สีแสง ก็ยังเปลี่ยนไป ล้มแล้วลุก ลุกยืน ขึ้นใหม่ เห็นไหมรัก และแรงศรัทธา

เย็น ฝนพรำ พรั่งพรูสู่พฤกษา พรมไม้ป่า สดใส ใน วสันต์ หัว ใจเรา ฉ่ำชื่น เช่นดังคืนวัน ฝัน และใฝ่ โลกใหม่ ต้องเป็นของเรา ยาม ฝนหลั่ง เมฆบัง บด ทิวเขา ยาม เห็นเจ้า เปียกปอน ตอนใกล้สาง พบ คนจริง ยิ่งยง คู่คงเส้นทาง เห็น ผู้สร้าง ความทรงจำ มิเลือนจากใจ ยืน หยัดทะนง คู่คง เส้นทางยืดเยื้อ ยิ้ม เพื่อความฝัน ใกล้บรรลุชัย ยาม เห็นหน้า ต้องตา สื่อ ความหมาย จับมือ ทักทาย ส่งยิ้ม กลางสายฝน พบ ความจริงยิ่งหมาย มั่นใน กมล หน ทางสู้ สู่ชัย มิไกลจากเรา

ตามทิวเขาทอดเงาไปสุดขอบฟ้า ตามหมู่ปลา มุ่งสู่มหาทะเล ทะเล คลื่นลม สั่งสมพลังมหึมา น้ำจรดฟ้า กว้างกว่าความ คิดคำนึง จึงใฝ่ฝันถึงวันปิติสุขสม กำแพงแห่งลมกีดกัน ให้ฝันปรวนแปร แลแผ่นดิน สิ้นแรงกลางแสงสุรีย์ คนย่ำยีผู้คนบนหนเดียวกัน วันแห่งชัย แห่งไฟเราจะส่องแสง กำแพงแน่นหนา ศรัทธาจักโถมทำลาย จึงใฝ่ฝัน ถึงวันปิติสุขสม กำแพงแห่งลม กีดกัน ให้ฝันปรวนแปร แลแผ่นดิน สิ้นแรงกลางแสงสุรีย์ คนย่ำยี ผู้คนบนหนเดียวกัน วันแห่งชัย แห่งไฟเราจะส่องแสง กำแพงแน่นหนา ศรัทธาจักโถมทำลาย

สายลมบางบาง บอกทิศทาง ฉันได้ไหมทิศทางที่ไป ของหัวใจฉันและเธอ สายลมเจ้าเอย ผ่านมาแล้วเลย อยู่เสมอเหมือนใครเล่าเอย ผ่านฉันไป ดุจสายลม ฝนตั้งเค้ามา เหมือนหยดน้ำตาไกล้รินไหล ฝนเอยฝนใด พรมไม้ใบให้ ฉันทีร้อนรุ่มอกใจ ลุกเป็นไฟแล้วโลกใบนี้ ฝนเอยแสนดี ตั้งเค้ามา แล้วอย่าหนีไป ถึงเราห่างกันไม่มีแม้วันที่จะได้เจอ เสียงเพลงละเมอ หวังดียังมีต่อกัน น้ำเอยน้ำใจแม้ยังไม่ไร้ ขออย่าลืมฉัน คืนนี้ไร้จันทร์ เหมือนฉันไร้เธอ

มาบัดนี้ พ่อลาลับไปจากโลก ยังความโศก ความอาลัยให้สุดแสน ลูกชาวธรรมศาสตร์ ประกาศแทน จะยืดแน่นอุดมการณ์ ที่ท่านทำ คือวิญญาณเสรี ชื่อปรีดี พนมยงค์ คือดาวที่ดำรงอยู่คู่ฟ้าสถาวร คือเกียรติที่ลาลับ แต่ส่องทางไว้สุนทร คือเกียรติที่กำจร และจารใจผู้ใฝ่ธรรม คือแสงธรรมที่นำฉาย คือความหมายที่เลิศล้ำ คือผู้ประศาสน์คำ ธรรมศาสตร์และการเมือง ผู้พลิกประวัติศาสตร์ ประชาราษฎร์ให้โลกเลื่อง คือเสรีรองเรือง ระยับอยู่คู่ฟ้าดิน อำลา อาลัย อำลา อาลัย จากดวงใจทั่วธานินทร์ แต่เจตนาจินต์ จะสืบล่วงเป็นพลัง คือหรีดและมาลัย จากดวงใจชนรุ่นหลัง สายใยไม่หยุดยั้ง แต่ยังอยู่อย่างยืนยง แม่โดมจักผงาด ธรรมศาสตร์จะดำรง ปรีดี พนมยงค์ ประดับไว้ในใจชน ปรีดี พนมยงค์ ประดับไว้ในใจชน

รถไฟประหาร แม่แหลกราญระหว่างทางไป โอ้คืนนั้นดาวเดือนหม่น ทุ่งนาก็ก่นร่ำไห้ ป่าไพรร้องระงม บ้านนาสะเทือนแรงลม จ่อมจมอาลัยแม่ จดหมายของเพื่อนบอกข่าว เรื่องราวได้เปลี่ยนแปรไป สังคมเน่าใน สุดแก้ไขข้องเกี่ยวเยียวยา เมืองบ้านเราทรามเสื่อม คิดไปน่าเอือมระอา ประชาต้องร้องไห้ ไม่มีน้ำตาจะไหล มันตกในหัวอก พ.ศ.สองห้าสองสี่ ผู้ใหญ่ลีตีกลองประชุม ร้อนลมว่าวรุม ดั่งไฟสุมทั่วถิ่นดินแล้ง บ้านเราผู้เฒ่าผู้แก่ แต่ละคนแต่ละคนหน้าแห้ง ข้าวแพงของแพง ผู้ใหญ่ลีไม่มีคำแย้ง หมดแรงแม้จะกล่าว ข่าวคราวสังคมชาวบ้าน หนีไปทำงานเมืองกรุง ทิ้งคานกระบุง เปลี่ยนผ้าถุงนุ่งกางเกงยีนส์ ผู้ชายขายแรงเพื่ออยู่ ผู้หญิงขายตัวเพื่อกิน ได้ยินแล้วก็เศร้า ส่วนยายตาฟางกับหลานสาว ตากหน้าขอทาน สุดท้ายคือเรื่องราวของแม่ ผู้อยู่แต่ริมทุ่งมานาน รถไฟประหาร แม่แหลกราญระหว่างทางไป โอ้คืนนั้นดาวเดือนหม่น ทุ่งนาก็ก่นร่ำไห้ ป่าไพรร้องระงม บ้านนาสะเทือนแรงลม จ่อมจมอาลัยแม่ บ้านนาสะเทือนแรงลม จ่อมจมอาลัยแม่

ฉันคือประชาชนต้องอดทนได้ทุกอย่าง แม้นปัญหามันคับคั่ง ประเดประดัง อยู่ในใจ ฉันคือประชาชน ต้องห้อยโหนทุกวันวี่ รถเมล์ มันล้นปรี่ ร้อนสิ้นดีก็ต้องทน ฉันคือประชาชนผู้ดิ้นรน ทุกเช้าค่ำ เหงื่อไคลมันไหลฉ่ำ หน้าก็ดำตัวก็เหนียว ฉันคือประชาชน ที่ผอมโซเหมือนซังหญ้า อยู่ตามทุ่งตามป่า ไร้ราคาค่าควรมอง ฉันคือประชาชน ไม่ใช่คนที่มีเกียรติ ไปไหนต้องละเอียด ค่อยๆเหยียด ค่อยๆเงย ฉันคือประชาชน ไม่เหมือนคนที่ยิ่งใหญ่ ไปไหนคนก็ไหว้ เอามือไขว้หว่างขา ฉันคือประชาชน ไม่ใช่คนมีอำนาจ ไม่เคยคิดไม่เคยคาด จะผูกขาดประเทศไทย. คือประชาชน ไม่เหมือนคนที่ยิ่งใหญ่. ไปไหนคนก็ไหว้ เอามือไขว้หว่างขา. คือประชาชน ไม่ใช่คนมีอำนาจ. ไม่เคยคิด ไม่เคยคาด จะผูกขาดประเทศไทย.

บ้านเคยอยู่ อู่เคยนอน เมื่อจะจากจร ไม่รู้วันย้อนกลับมา ลูกผู้ชายหลั่งน้ำตา ต่างถ้อยวาจาแห่งการอำลา เคยหาเคยนอน แม่เคยนั่งอยู่กลางนอกชาน พ่อเล่านิทานและเคยขับขานบทกลอน น้องยังซุกตัวหนุนตักแม่นอน คือภาพอันสุนทร แห่งความอาวรณ์ ก่อนการจากลา บ้านคงเศร้าเงียบเหงาวังเวง ไม่มีบทเพลงอันอบอุ่นเลอค่า วันนี้วันเศร้า ต้องกล่าวคำอำลา ไม่นานจากนี้วันหน้าจะกลับบ้าน ชีวิตจิตใจฝันใฝ่ดิ้นรน เกิดมาเป็นคน ไม่ควรอับจนดักดาน มีเพลงลาแต่ตั้งใจว่าไม่นาน จะมีบทเพลงชื่นบาน ต้อนรับการคืนเรือน มีเพลงลา แต่ตั้งใจว่าไม่นานจะมีบทเพลงชื่นบาน ต้อนรับการคืนเรือน

กัมพูชา กัมพูชา กัมพูชา กัมพูชา กัมพูชา กัมพูชา กัมพูชา กัมพูชา สงครามสงครามก็คือความวอดวาย ความเป็นความตาย ล่มสลาลยเผ่าพันธุ์ สงครามทำลาย ดั่งไฟร้ายโลกันต์ ดินปืนคาวควัน เลือดคลุ้งทุ่งสังหาร ตายตายตาย เป็นแสนเป็นล้าน ล้มเจ็บทรมาน ก็เป็นล้านเป็นแสน กัมพูชาจะหาไหนมาแทน โอ บ้านข้าแผ่นดินใคร กัมพูชา กัมพูชา กัมพูชา กัมพูชา กัมพูชา กัมพูชา กัมพูชา กัมพูชา

โบกมือลา เสียงเพลงครวญมาต้องลาแล้วเพื่อน กี่ปีจะลับเลือน ฝากเพลงคอยย้ำเตือนหวนไห้ จากกันไกล แม้เพียงร่างกายแต่ใจชิดใกล้ เมื่อใจเราซึ้งใจ ร่วมทางไม่ร้างไกล หมาย มั่น ขุนเขาไม่อาจขวาง สายทางเที่ยงธรรมได้ ความหวังยังพริ้มพราย เก่าตายมีใหม่เสริม ชีวิตที่ผ่านพบ มีลบย่อมมีเพิ่ม ขอเพียงให้เหมือนเดิม กำลังใจ อย่า อาวรณ์ รักเราไม่คลอนคลางแคลงแหนงหน่าย ให้รักเราละลาย กระจายในผองชน ผู้ทุกข์ทนตลอดกาล

ชีวิตของข้านี้หนอ ดั่งรอเพียงถึงวันตาย หยาดเหงื่อแรงงานแล้งหลาย เลือดร้ายไหลรินหลั่งนอง ดั่งเปรตปอบคอยรุมล้อม ตรมตรอมผอมโซสิ้นแรง เดือดแดดแผดเปลวลมแล้ง โอ้ฟ้าแดงด้วยแสงสุรีย์ ข้าเกิดเป็นคนทำนา ปู่ย่าตายายดั่งเดียว ขุดค้นหว่านดำกำเคียว ซีดเซียวนับวันพันปี ชั่วโคตรตระกูลหลลานเหลน แก่เฒ่าลำเค็ญเช่นนี้ ดุจดั่งค่ำคืนตาดี โอ้ชีวีมืดมนดลตระกาล วันหนึ่งข้าเคยใฝ่ฝัน ขายมันขายปอเก็บเงิน ขายไร่ขายนาวัวควาย อยากได้รถยนต์สักคัน วิ่งส่งรับคนโดยสาร ไม่นานวันคงร่ำรวย บุญบาปกลับไม่อำนวย โอ้แสนซวยรวยลงร่ำไป น้ำมูกน้ำมันมันแพง ลูกเมียท้องแห้งอดโซ ค่างวดก็แพงอักโข จะหัวโตเสียแล้วสิเรา ขายข้าวขายเฮือนขายเล้า กู้เขาก็ยังไม่พอ เถ้าแก่ก็ไม่ปรานี ไม่ถึงปียึดเอาคืนไป โอย ลูกใหญ่ล่มจมเสียแล้ว ไม่เหลือแนวได้เป็นของเรา จะอยู่ก็อายคนเขา จึงเลือกเอาหนทางสู่เมือง รับจ้างแรงงานวันนี้ ชีวีนับวันฟืดเคือง แต่ก่อนทุ่งนาเรืองเหลือง พอเข้าเมือง เหลือเพียงความหลัง บ้านช่องเรือนชานสูญเสีย ลูกเมียอยู่กินจังได๋ เงินทองไม่พอส่งให้ สุดแค้นใจเมื่อยในอกเรา นั่งจ่มอยู่ริมทางเท้า ถึงคราวตกงานอีกครา เหน็ดเหนื่อยเมื่อยแรงอ่อนล้า โอ้ชีวาดังข้าวลาลาน

แป๊ะขายขวด แป๊ะขายขวด มีขวดมาขาย แป๊ะขายขวด แป๊ะขายขวด ใส่หมวกกุยลุ้ยนุ่งกางเกงขาก๊วย อาแป๊ะอียังไม่รวย จะกินเต้าฮวยยังไม่มีตางค์ อาศัยอยู่เสาชิงชา ตื่นมาล้างหน้าถูฟัน ออกวิ่งขายขวดทั้งวัง ไม่ใช้นํ้ามันงละให้มันเจ็กปวก มีขวกมาขาย อ้า ขวกกลมขวกแบงมาขายอ้า แป๊ะ แป๊ะ มีขวดมาขาย มากมายมีตั้งหลายขวด วันนี้ทําไมมาสาย เมื่อคืนกินไปกี่ขวด เล่นทําเอาอั๊วใจหาย เป็นไรใครจะซื้อขวด คืนนี้ก็มีนัดดวด พรุ่งนี้มีขวดเอามาขาย แป๊ะขายขวด แป๊ะขายขวด มีขวดมาขาย แป๊ะขายขวด แป๊ะขายขวด เลิกใส่หมวกกุยลุ้ยกับกางเกงขาก๊วย อาแป๊ะอีค่อยรํ่ารวยจะกินเต้าฮวยได้หลาย หลาย ชาม ปลูกตึกอยู่เสาชิงช้า ตื่นมาล้างหน้าถูฟัง คอยนั่งนับเงิงทั้งวัง มีรถหลายคังอ่ะไว้คอยส่งขวด (พูด) เถ้าแก่ มีขวดมาขาย หิวเหล้าเร็ว เร็ว หน่อย วันนี้ทําไมลื้อมาสาย (เมื่อคืนกินไปหลายขวด) เอาขวกอะไรมาขาย เอาขวกกลมขวกแบนกี่ขวก (ขวดกลมไม่มีมาขาย เงินทองไม่ค่อยมีดวด มีแต่ขวดแบนสองขวด รวมเป็นหนึ่งขวดเท่ากับหนึ่งกลม เฮอะ เฮอะ แป๊ะขายขวด แป๊ะขายขวด มีขวดมาขาย แป๊ะขายขวด แป๊ะขายขวด มีขวกเอามาขายอ้า ขวกกลมขวกแบนเอามาขายอ้า ขวกแบนขวกกลมเอามาขายอ้า

ยุคสมัยที่เปิดเว้าโชว์แหว่ง จับสาวแก้มแดงมาถ่างแข่งถ่างขา ประกวดประชันส่งกันเข้ามา กำหนดเงินตราชื่อเสียงรางวัล หน้ายังยิ้มพิมพ์ใจไทยแลนด์ เมื่อก่อนนี้เป็นเทพีชาวบ้าน ผู้ใหญ่กำนันส่งประชันในอำเภอ ต่อจากนั้นก้าวไปเป็นอินเตอร์ สวยเลิศเลอลีลานางสาวไทย หน้ายังยิ้มพิมพ์ใจไทยแลนด์ เป็นดอกไม้หอมไกลไทยแลนด์ มีชาวต่างแดนแฟนๆมาสนใจ เป็นมาลีปีท่องเที่ยวไทย บรรยากาศแจ่มใสสนองรับนโยบาย หน้ายังยิ้มพิมพ์ใจไทยแลนด์ ผ่านไปแล้วก็เลิกแล้วกันไป ไม่มีรอบใหม่เพื่อให้โชว์ของดี ผ่านสมัยนางสาวไทยเสียที มาเป็นประชาชี ประชาชนธรรมดา หน้ายังยิ้มพิมพ์ใจไทยแลนด์ หุ่นยังสวยเหมือนนางสาวไทย หน้ายังใสยักย้ายลีลา สาวตำบลไม่ได้เป็นดารา ต้องทำมาหากินตามแสงไฟมัวซัว หน้ายังยิ้มพิมพ์ใจไทยแลนด์ หุ่นอย่างคนที่ไม่สนใจอะไร ยังสบายยังเป็นนางสาวไทยแลนด์ หน้ายังยิ้มรับคนต่างแดน มีแฟนๆช่วยเชียร์กันมากมาย หน้ายังยิ้มพิมพ์ใจไทยแลนด์

นวลนาง น้องกางจ้อง 
พี่นี้แอบมอง นานสองนาน 
เสื้อทรง รัดเอวสั้น ยืนเฝ้าหน้าร้านดูเข้าที 
พูดจาอ่อนหู ดู ดี ดี บ่อสร้างเจ้ามีแม่ศรีลานนา 
ของถูกของแพงคนแย่งกันซื้อ 
ฝากไว้เป็นชื่อ ฝีมือไทย 
ทุกสิ่งสวยงามตามแบบชาวเหนือ 
อุดหนุนจุนเจือ เพราะถูกใจ
 ก็แอบรักเธออยู่ แอบรักเธออยู่
 แอบรักเธออยู่ เธอคงรู้ซิ 
ส่งยิ้มให้ก่อน ส่งยิ้มให้ก่อน 
ส่งยิ้มให้หล่อนแล้วกลับไปนอนฝันดี
 นวลนาง น้องกางจ้อง
 เธอมีเจ้าของ กันหรือยัง
 ถ้ายัง ขอจงช่วย ยกมือบอกด้วยพอชื่นใจ 
รับ รักพี่โตย จะได้ไหม 
บ่อสร้างเชียงใหม่สาวไทยลานนา 
ขออยู่ขอตายพูดไม่อายแล้ว
 จอดไม่ต้องแจวแล้วซิหัวใจ
 แต่เล็กจนโตมาจนป่านนี้
 เพิ่งจะพบของดี ที่ถูกใจ


เอ้ามาละเว้ย เอ้ยมาละวา มยุเอ๋ย มยุรา ชะชะช่า อยากจะเห็นหน้า อยากจะมาดูให้ชัดเจน มยุราตัวจริงเป็นเป็น ได้แต่เห็น เห็นแต่ในทีวี ผมม้าปกคลุมหน้าผาก ทาปากทาแก้มโสภี รูปร่างก็กำลังดี ปีทั้งปี ยังสาวไม่สร่าง ตัดสินใจเด็ดขาด กี่บาทก็ยอมทุ่มเท หม้อแกง กล้วยกวน สาเก ขายแบบเท เลหลังเป็นทุน วันเสาร์ เขามีคอนเสิร์ต เปิดแสดงให้คนดูฟรี เพลงดังฟังดูเพราะดี มีดนตรี มีมยุรา เสียงกระหึ่ม เครื่องไฟ ให้ใจมันร้อน เสียงกลอง ไม่ล้าไม่ผ่อน ไม่มีขาดตอน ให้เสียอารมณ์ อยากเห็นตัวใกล้ใกล้ แต่จนใจผู้คนแน่นหนา เบียดเสียด เต้นแร้ง เต้นกา ด้วยเจตนา หาสุขใส่ตัว มองหาแม่มยุรา อีแร้งอีกาจิกกันวุ่นวาย ลืมตัวบวกกับความตกใจ จึงร้องออกไป มยุราช่วยด้วย เสียงกระหึ่ม เครื่องไฟ ให้ใจมันร้อน เสียงกลอง ไม่ล้าไม่ผ่อน ไม่มีขาดตอน ให้เสียอารมณ์เพลง มีหลายหลาก มาจากใจไทยไทยงดงาม ไทยเดิม แตรวง หมอลำ ล้วนสร้างสรรค์ให้จรรโลงใจ เชิญรำวงสามช่า ไม่เหยียบขาเหยียบเท้าของใคร ขอโทษหากผิดพลั้งไป ต้องขออภัยนะมยุรา

บนฟ้ามีเมฆลอย บนดอยมีเมฆบัง มีสาวงามชื่อดัง อยู่หลังแดนดงป่า มีกะลาล่าเซอ มีหนุ่มๆเผลอฮ้องหา มีสาวงามขึ้นมา แล้วมี มิดะ. นางนั้นยืนท่าคอย หนุ่มน้อยที่ยังบ่เคยผ่าน ยังไร้ราคีพาน บ่ฮู้การกามโลกีย์ ยั่วยวนวาจาเว้าวอน บอกสอนหื้อละอ่อนนั้นมี ความฮู้กามวิธี แล้วพลีเรือนกาย งามเหนือคำรำพัน เป็นหมันและเป็นหม้าย ความสวยงามคือภัย ถูกเลือกไว้เป็นมิดะ หนุ่มใดบ่เกยชิดชม บ่สมสู่ฮู้วิชา หมดหนทางขึ้นมา บนลานสาวกอด หมดปัญญาดิ้นรน มืดมนเหมือนคนตาบอด คนแล้วคนเล่ากอด ทอดกายในดงดินแดน จนวัยโรยราล่วงไป คนใหม่มาเป็นมิดะแทน คือเรื่องราวในแดนแผ่นดินอีก้อ

อกหักครานั้น ยับเยินๆเจ็บปวดเหลือเกิน บนเนินหัวใจไอ้เราดั่งตกต้นตาลสูงเสียดฟ้า พลัดตีลังกาลงบนคันนาอกหักครานั้น ยับเยินๆ ระหกระเหินต้องเดินล้มลงล้มคลาน ลืมเก่าคนจนเมื่อคืนร้างได้ทางได้ดีก็ทิ้งไป แรกรักกันมันหวานดั่งตาลเมืองเพชร ช่างหวานสะเด็ดไม่มีสิ่งใดเปรียบปาน กลับกลายเศร้าตรมยิ่งขมยิ่งกว่าวันวาน สะเดาเจ้าเอยไม่เคยหวานซมเซซมซานกลับเพชรบุรี อกหักครานี้ ยับเยินๆยับเยินแค่ไหน แค่ปีนต้นตาลซิเรารูปหล่ออย่างนี้ยังไม่เอา คิดไปใจเศร้าไอ้เราคนจน แรกรักกันมันหวานดั่งตาลเมืองเพชร ช่างหวานสะเด็ดไม่มีสิ่งใดเปรียบปาน กลับกลายเศร้าตรมยิ่งขมยิ่งกว่าวันวาน สะเดาเจ้าเอยไม่เคยหวานซมเซซมซานกลับเพชรบุรี อกหักครานี้ ยับเยินๆยับเยินแค่ไหน แค่ปีนต้นตาลซิเรารูปหล่ออย่างนี้ยังไม่เอา คิดไปใจเศร้าอยากโดดต้นตาลให้ตายไปเลย

เกิดกับดินกับน้ำ ฝั่งลำเจ้าพระยา แดนดินที่มีมนตรา ดอกไม้บูชาหน้าวันสงกรานต์ ประเพณีแต่เก่า สาวเลือดเนื้อชาวมอญ ตายายนั้นเคยพร่ำสอนขยันเหมือนช่างเป็นสุขใจ ปั้นหม้อดินและหม้อไห ปั้นหม้อดินและหม้อไห รักสาวมอญคน ปากที่เรียวและยิ้ม อิ่มดังหน้าพระราม ดูดีน้องนางคนงาม เมื่อเห็นเมื่อยามเธอเอ่ยวาจา อกเอวบางร่างเปรียว เกี่ยวภาษาหัวใจ ความจริงไม่ต้องอายใคร ฉันรักทรามวัยนะน้องนางบ้านมอญ สาวมอญแม่เหมย อยากเป็นเขยบ้านมอญ พักหัวใจไว้ก่อนพักหัวใจพี่ชาย ไม่อายไม่อาย นะสาวมอญคนงาม แม่เหมยนะแม่เหมย สาวมอญแม่เหมย อยากเป็นเขยบ้านมอญ พักหัวใจไว้ก่อนพักหัวใจพี่ชาย ไม่อายไม่อาย นะสาวมอญคนงาม ปั้นหม้อดินและหม้อไห ให้ใครเชิญซื้อหา ดีจริงนะจ๊ะพี่จ๋าไม่ซื้อไม่ว่าแต่อยากให้อุดหนุน หม้อไหที่ได้ประสบ อบเนียนเนื้อละมุน ได้เห็นว่านับเป็นบุญ ให้ฉันลงทุนนะแม่คุณสาวมอญ ปั้นหม้อดินและหม้อไห ปั้นหม้อดินและหม้อไห รักสาวมอญคนงาม

อ้ายคนจนจำต้องทนปั่นรถถีบ จะไปจีบอีน้องคนงาม พอไปถึงอ้ายก็ฟังเอิ้นถาม พอไปถึงอ้ายก็ฟังเอิ้นถาม อีน้องคนงามกินข้าวแลงแล้วกา น้องได้ยินก็ปิดประตูดังปั้ง อ้ายเลยฟั้งจูงรถถีบออกมา อ้ายคนจนบ่มีวาสนา อ้ายคนจนบ่มีวาสนา จะไปขี่ฮอนด้าหรือยามาฮ่าไปได้จะใด กำเดียวก็มีรถยามาฮ่า ร้อยซาวห้าก่ายหน้าอ้ายไป น้องได้ยินก็ฟังลุกต๋ามไฟ อีน้องได้ยินก็ฟังลุกต๋ามไฟ แล้วเอิ้นออกไป (อ้ายมอเตอร์ไซค์ไปไหนมาเจ้า) อ้ายได้ยินยังมาผิดใจแต้ว่า จะขายนาซื้อคาวาสักกัน พอไปถึงอ้ายจะเบิ้นน้ำมัน พอไปถึงอ้ายจะเบิ้นน้ำมัน พี่น้องแก๊นขวัญ ตายช่างมันสาวมอเตอร์ไซค์ กำเดียวก็มีรถยามาฮ่า ร้อยซาวห้าก่ายหน้าอ้ายไป น้องได้ยินก็ฟังลุกต๋ามไฟ น้องได้ยินก็ฟังลุกต๋ามไฟ แล้วเอิ้นออกไป (อ้ายเสื้อลายไปไหนมาเจ้า)

อายุ สิบห้าได้มาเป็นสาว รำวงมาใส่ กระโปรง วับๆ แวมๆ ไฟสลัวมัวเหมือนคืน เดือนแรมอร้าแอร่ม อยู่บนฟลอร์ เต้นรำ เราเกิดมา เป็นคนต้อยต่ำกระด่างกระดำดั่ง เม็ดดิน เม็ดทราย สาวน้อย ใจกล้าต้องมาเป็นสาว รำวง นั่งตี คิ้วโก่งรอบัตรโค้งจากชายปากพูดจา ขออย่ามา กล้ำกราย นิดเดียวพอได้อย่ามากไปนะพี่จ๋าโปรด มองฉันเป็น แค่เพียงอาหารตาเห็นใจ เถิดหนา คู่ขาเต้นรำวง มี ผู้เฒ่ากำลังเฝ้ารอทั้งแม่และพ่อ คอยเฝ้ารอใจบุญหนุนส่งจึงปล่อยลูกสาว ที่รักมาเป็นสาวรำวงจึงปล่อยลูกสาว ที่รักมาเป็นสาวรำวงก็คง เข้าใจแล้วว่า ไยสาวใจกล้ากระโดดขึ้นบน เวที กฐิน ผ้าป่าทั้งงาน วัด งานโยม มาแอ่ว มาห้อมมาเต้นฟ้อน รำวง หนุ่มใหญ่หนุ่มน้อยเข้ามาโค้งนวลอนงค์ สามช่า รำวงตะบึงฮ่อ จนเหนื่อยหนี แต่ง สีสรรชีวิตชีวาคนบ้านไพรชาวนา ชาวไร่ เป็นสุข ใจในงาน บุญ ท้องฟ้า สว่างยามรุ่งอรุโณทัย เราเริ่ม ต้นใหม่ยามเมื่อฟ้า ราตรี เปลี่ยนเวียนไปรักน้ำใจ ไมตรีร้อยวัน พันปี รับไมตรีอยู่เสมอ จากคืนนี้ คงต้องมี วันพบเจอแล้วใคร ที่เหม่อคราวโบกมือ อำลา

หำน้อยรอพ่อ ดึกดื่นแล้วหนอพ่อไม่กลับคืน เถ้าแก่มาถามน้ำตามแม่ไหล หำน้อยใจสั่น นั่งนับคืนวันด้วยจิตใจเลื่อนลอย พ่ออยู่หนไหน หรือลืมบ้านทุ่ง หรือพ่อหลงกรุง ทิ้งหำน้อยลืมทุย รอพ่อจนเดือนลับล่วง เป็นห่วง พ่ออยู่แดนไกล สองปีที่พ่อจากไกล จากบ้านไปทำงานเมืองกรุง เพ็ญเดือนสิบสองพ่อสัญญามั่น คืนวันจะกลับบ้านนา เก็บเงินทองเอาไว้ไถ่นา จนสองปีกว่าผ่านมาไม่มีวี่แวว รอพ่อจนเดือนลับล่วง เป็นห่วง พ่ออยู่แดนไกล สองปีที่พ่อจากไกล จากบ้านไปทำงานเมืองกรุง เพ็ญเดือนสิบสองพ่อสัญญามั่น คืนวันจะกลับบ้านนา เก็บเงินทองเอาไว้ไถ่นา จนสองปีกว่าผ่านมาไม่มีวี่แวว หรือพ่อหลงกรุง ทิ้งหำน้อยลืมทุย หรือพ่อหลงกรุง ทิ้งหำน้อยลืมทุย หรือพ่อหลงกรุง ทิ้งหำน้อยลืมทุย หรือพ่อหลงกรุง ทิ้งหำน้อยลืมทุย

สุดใต้ชายแดนมาเลย์ ถิ่นนี้แดนสนธยา ปัตตานีนราฯยะลา จดอันดามันสงขลาสตูล เรือกอและความหลัง ยังเล่าเรื่องราวอาดูร ลองกองหวาน ป่ายางสูง ถิ่นพี่น้องไทยมุสลิม อับดุลเลาะห์ อับดุลเลาะห์ อับดุลเลาะห์ อับดุลเลาะห์ เบตงสะเดาระงู ชื่ออับดุลเลาะห์ชัดเจน พูดภาษายะวี เป็นบ่าวที่ดีขององค์อัลเลาะห์ กตัญญูดูแล พ่อแม่ที่แก่ชรา ออกจากบ้านตีสี่ตีห้า มีปัญญาหาเลี้ยงครอบครัว ออกไปไหน ออกไปไหน เขาไปกรีดยาง ออกไปไหน ออกไปไหน เขาไปรับจ้าง เขาไปถูกทาง แบบอย่างของมุสลิม นับถือองค์อัลเลาะห์ ต่างศาสนาพูดจาต่างกัน คัมภีร์อัลกุรอาน บอกทำความดีทุกยุคสมัย ด้ามขวานทองพี่น้องไทย ฮา รับ ปัน บา รู อับดุลเลาะห์ อับดุลเลาะห์ อับดุลเลาะห์ อับดุลเลาะห์ ฮารับปันบารู เพื่ออับดุลเลาะห์ชัดเจน ทางสร้างความหวังใหม่ สร้างแผ่นดินไทยให้ใต้ร่มเย็น อยู่เป็นพี่เป็นน้อง ขวานทองไม่มีเคืองเข็ญ ร่มธงไทยให้ร่มเย็น อย่างไทยพุทธ ไทยมุสลิม ออกไปไหน ออกไปไหน เขาไปสุเหร่า ออกไปไหน ออกไปไหน เขาไปละหมาด เขาเป็นชนของชาติ เป็นคนไทยถืออิสลาม อับดุลเลาะห์ อับดุลเลาะห์ อับดุลเลาะห์ อับดุลเลาะห์ อับดุลเลาะห์ อับดุลเลาะห์ อับดุลเลาะห์ อับดุลเลาะห์

เลียม อีเลียม อีเลียม มันคงไม่พ้นเข็มยา อีเลียม อีเลียม อีเลียม ยังอยากเห็น พ่อแม่มา อีเลียมเธอเป็นสาววัยรุ่น หัวใจว้าวุ่นอยู่ในการศึกษา ไม่พากเพียร หนีเรียนเป็นประจำ หัวใจมืดดำ หรือว่ากรรมทำมา พ่อแม่ก็ไม่เคยสนใจ ว่าอีเลียมทำไม จึงหนีการศึกษา สาเหตุว่าแม่ย้ายพ่อแยก อีเลียมใจแตก ทิ้งตำหรับตำรา อีเลียม อีเลียม อีเลียม มันคงไม่พ้นเข็มยา อีเลียม ชักเริ่มมั่วสุม เดินทางเข้ากลุ่ม ไปกับพวกติดยา บ้านช่องก็ไม่เคยสนใจ เป็นเพราะใครเล่าใคร ทำให้เธอเจียนบ้า ความสุขอบอุ่นก็ไม่มี เหลือบมองดูพี่ ก็ล่อแต่บ้องกัญชา อีเลียม เลยต้องมาเป็นสาวเสพ นึกจะฉีด ก็กลัวเจ็บเลยต้องเอ๊บแต่ยา อีเลียม อีเลียม อีเลียม มันคงไม่พ้นเข็มยา อีเลียม ติดยางอมแงม ทำผมเหมือนแหม่ม หมดสภาพงามตา หากใครเห็นใจช่วยที ส่งเธอมาที่ถ้ำกระบอก รีบพาอนาคตยังไม่หมดความหมาย พ่อแม่เร็วไว กลับใจกันเถิดหนา อย่าปล่อยให้อีเลียมจรจัด หากใครเป็นญาติ พาอีเลียมกลับมา อีเลียม อีเลียม อีเลียม มันคงไม่พ้นเข็มยา อีเลียม อีเลียม อีเลียม มันคงไม่พ้นเข็มยา

อุ้ยคำ..อุ๊ยคำ..อุ๊ยคำ.. อุ๊ยคำคนแก่ ท่าทางใจดี ลูกผัวบ่มี อยู่ตัวคนเดียว มะแลงแดดออก อุ๊ยคำกำเคียว เกี่ยวผักบุ้ง ใส่บุงกลางหนอง ตาก็ฝ้าก็ฟาง หลังก็งุ้มก็งอ อยู่กลางหนองจนมืดจนค่ำ แล้วแกก็แบ่งๆ ผักบุ้งเป็นกำๆ ส่งขาประจำเลี้ยงตัวสืบมา อุ๊ยคำเคยบอก เล่าความเป็นมา ลูกผัวก่อนหน้านั้นอยู่โต๋ยกั๋น แล้วมาวันหนึ่งๆ ผัวแกก็พลันๆ มาต๋ายละกั๋น เหลือเพียงลูกสาว แต่แล้วแหมบ่เมิน มีเรื่องอื้อฉาว ลูกสาวหนีโต๋ยป่อจาย อุ๊ยคำเลยอยู่ คนเดียวเปลี่ยวดาย ตุ๊กใจ๋ตุ๊กก๋าย ปี้น้องบ่มี อุ๊ยคำ..อุ๊ยคำ..อุ๊ยคำ อุ๊ยคำคนแก่ ท่าทางใจดี ลูกผัวบ่มี เป็นตี้เอ็นดูล้ำ แล้งนี้แดดอ่อน บ่หันอุ๊ยคำ เกยมาประจำ อุ๊ยคำไปไหน หมู่ผักบุ้งยอดซมเซาซบบ่ไหว เป็นจะใดไปแล้วอุ๊ยคำ ฟ้ามืดมัวหม่น เมฆฝนครึ้มดำ เสียงพระอ่านธรรม ขออุ๊ยคำไปดี อุ๊ยคำ..อุ๊ยคำ..อุ๊ยคำ

ฟ้าผ่องเพ็ญงามเด่นคือดังสวรรค์ (งามแท้ งามว่า) ผู้บ่าวใดไหนกันมายืนชมจันทร์ ผู้เดียวหนออ้ายเจ้าหนุ่มเอย เจ้าหนุ่ม หนุ่มบ้านนาปรารถนา หญิงใดมาคอย มายืนใจลอยอยู่เดียวหนออ้าย พี่ชายเอยน้องนาง เป็นสาวบ้านนา แค่สบตาพี่ยา ก็น่าใจหายยิ่งยามยิ้มพริ้วพราย เหมือนชาย ชวนเช่นให้เห็นใจอ้าย ข้อย บ่เคยคิดฮักใคร ที่ไหนไม่มี จิตไมตรี น้องพลีให้พี่เอาไว้ ผูกพันธะ หัวใจไว้เพ็ญเดือนอ้าย ตอบใจ น้องด้วยเจ้าหนุ่มเอย ฉันจะร่อนใจ ลงสาวบ้านไกลหัวใจซื่อตรง เห็นคงบ่ฮอด จะหลงฮักอ้าย (ช) ฟ้าผ่องเพ็ญงามเด่นคือดังสวรรค์ (งามแท้ งามว่า) ผู้สาวบ้านใดกันมายืนชมจันทร์ ผู้เดียวหนออ้ายน้องนางเอย พี่ชายเป็นหนุ่มบ้านนาชื่นชีวาสัญญา จะมาหมั้นหมายเก็บเกี่ยวข้าวปีกลาย หนาวลม เดือนอ้ายแต่งงานหนอเจ้า (ชญ) ฟ้าผ่องเพ็ญงามเด่น คือดังสวรรค์ (งามแท้ งามว่า) สองเราฮักร่วมกันได้ยลชมจันทร์สวรรค์บ้านนอก

ร้อยบุปผาบานพร้อมพรักร้อยสำนัก ประชันแข่งใจ มวลดอกไม้พร่างพรายมาพ้องพาน ร้อยดอกงาม เด่นตระการแย้มบานในดวงใจ ชู่ ช่อ ธรรมสง่างาม ในนามศิลปิน มาสร้างงานศิลป์ชุบชีวินมนุษย์ชาติ สะอาดสดสวยด้วยบทเพลงแห่งสวรรค์ ให้มาลัยฝากรักมอบใจภักดิ์ร่วมกัน จุดไฟความฝันพร่างพลันประกายเพลิง มาเถิดพี่น้อง ร่วมร้องเพลงเพื่อกลั่นจากเลือดเนื้อ หยาดเหงื่อเร่าร้อนเพลงศรัทธาก้องฟ้า ร้องส่งมาอวยพรเริงระบำรำฟ้อนร้อยกรองกวีกานต์ มาร่วมใจรัก พร้อมพรักพลีชีวาตม์ผงาดอาจหาญ สร้างตำนานตระการฟ้าแต่งเติมโลกศิลป์ ให้ผ่องพิณโสภาด้วยวิญญาณท้าทระนงเทิดคงธรรม ร้อยบุปผา บานพร้อมพรักร้อยสำนักประชันแข่งใจ มวลดอกไม้พร่างพรายมาพ้องพาน ร้อยดอกงาม เด่นตระการแย้มบานในดวงใจ ชู่ ช่อ ธรรมสง่างามในนามศิลปิน

โอ้...เด้อนาย ตัวผมนี้เป็นชาวอีสานบ้านป่า มาทำงานรับใช้อยู่บางกอกเมืองหลวง ล่วงเลยแล้วหลายปีผ่านมา ตั้งแต่ออกจากบ้านฝนแล้งผ่านมา กัดฟันสู้ประคองเอาชีวิต ฉีกเส้นพรหมลิขิต ขาดกระจุยด้วนลำแข้ง ขาดกระจุยด้วยลำแข้ง ใช้แรงกายแลกเงินเลี้ยงกาย ใช้แรงกายแลกเงินเลี้ยงกาย แม้ไม่สุขสบายแต่ก็ต้องสู้ทน ทน ทน ทน ทน ทน ทน แบบไหน แบบไหน อยู่ไหนเขาก็เรียกไอ้เสี่ยว ปั้นข้าวเหนียวจิ้มตอนปลาร้า ซื้อสัตว์หาเลี้ยงชีวา ก็ยังถูกตราหน้าว่าเป็นคนเกียจคร้าน นาแล้งนาล้มจมอาน จะเอาหัวกระบานที่ไหนทำกิน แบบไหน แบบไหน แบบนี้เครียดเด้อ โอ...คนเอ๋ยทุกมื้อนี้มีศักดิ์ศรีแตกต่าง แยกเป็นบนเป็นสาง ใต้ออกตกเหนือ ขีดแบ่งกั้นแยกเหล่าภาษาด่างยึดเอาเงินตรา อยู่เหนือความถูกต้อง อึดอัดแท้ทุกคนเหยียดหยัน แต่ละวันทำงาน ถูกประจานด้วยเว้าโถคนเราช่างจืดจางน้ำใจ โถคนเราช่างจืดจางน้ำใจ แม้อยู่ร่วมแดนไทยแต่น้ำใจจืดจาง คน คน คน คน คน คน แบบไหน แบบไหน อยู่ไหนเขาก็เรียกไอ้เสี่ยว ปั้นข้าวเหนียวจิ้มตอนปลาร้า ซื้อสัตว์หาเลี้ยงชีวา ก็ยังถูกตราหน้าว่าเป็นคนเกียจคร้าน นาแล้งนาล้มจมอาน จะเอาหัวกระบานที่ไหนทำกิน แบบไหน แบบไหน แบบนี้เครียดเด้อ น้อยด้องเด้ง ตั้งแต่เป็นดักแด้ ก็ทำทุกอย่างขุดขนหามถากถลาง เติบได้ใหญ่มาฝืดเคืองแท้ธรรมชาติเป็นพิษเกิดความวิปริต จึงสัญจรลาบ้าน ตายดาบหน้า ลงตลาดหมอชิต ลำเค็ญเหลือชีวิต สมัครงานแสนยาก ไร้ทางเดินโดนข้อหาซ้องโจร โถยามจนต้องโดนซ้ำเติม กว่าจะเริ่มงานต้องรอให้พ้นภัย ทน ทน ทน ทน ทน ทน แบบไหน โธ่เว้ย เอะอะ กรามใหญ่ดั้งยุบ มันจะออกจะหุบ มันก็เรื่องของดั้ง บางคนที่เขามีสตังค์ไม่เห็นเขามีดั้งก็พากันยกยอ สังขารมันเป็นเรื่องยุบหนอ การกำเนิดเกิดก่อ มันเป็นเรื่องปวดร้าวชาวดินหรือว่าชาวดาว สิ้นสุดสูเจ้าก็ตายคือกัน

ท้องฟ้ามืดดำค่ำคืนมืดมนหัวใจ ผู้คนหมองหม่นโหยหา คืนแล้งไร้แสงจันทรา น้ำตาของฉันหลั่งรินราดรดดวงใจ วัยรุ่นหน่อนเยาว์ก้าวเท้าย่างเดิน วัยอันจำเริญวัยหวานแห่วัย ฉันก้าวเดินพลาดไปหมองไหม้ดำดิ่งลึกลง ชีวิตหมองลงหวังเพียงหวังสู้ทนกล้ำกลืน ยืนเพื่อลืมลบรอยความหลัง ด้วยฉันยังฝันใฝ่ดีงามล่องลอยเวียนวนทะเล สังคมคลื่นสาดซัดโถมชีวิตเปลี่ยนไป และแล้วเส้นทางสุดท้ายร่างกายฉันถูกจองจำ รักษาจิตใจเขาว่าฉันนั้นคนฟั่นเฟือน ลืมเลอะเลือนเลื่อนลอยล่องฝันแต่บางวัน ฉันมันจดจำเขาว่าฉันนั้นคนฟั่นเฟือน ลืมเลอะเลือนเลื่อนลอยล่องฝันแต่บางวัน ฉันมันจดจำหวังเพียงหวังสู้ทนกล้ำกลืน ยืนเพื่อลืมลบรอยความหลัง ด้วยฉันยังฝันใฝ่ดีงามเขาว่าฉันนั้นคนฟั่นเฟือน ลืมเลอะเลือนเลื่อนลอยล่องฝัน แต่บางวันฉันมันจดจำเขาว่าฉันนั้นคนฟั่นเฟือน ลืมเลอะเลือนเลื่อนลอยล่องฝัน แต่บางวันฉันมันจดจำ

ไอ้หินเป็นคนบ้านวังหิน หัวใจมันเป็นหินและยิ่งกว่าหินหนัก ผู้คนก็ไม่เคยทายทัก ไอ้หินมันปากหนักยิ่งกว่าภูผา หนักเอาร่างกายสู้ทน กรำแดดกรำฝนยอมสู้ทนปักหลัก แม้เหนื่อยล้าก็ไม่เคยยอมพัก ทนทำงานหนักไม่เคยบ่นอ่อนล้า ผ่านวันผ่านคืนผ่านเดือนผ่านปี เป็นชีวิตของคนที่ไม่ใหญ่ล้นไม่ควรค่าสนใจ เสียงทารกที่เขาทอดทิ้ง ผลของชายและหญิงในสังคมสำส่อน หวีดร้องหัวใจจะขาดรอน ร่างกายไร้ผ้าผ่อนที่เพิ่งบ้านไอ้หิน ไอ้หินถึงคราวหักเหเปลี่ยนหัวใจ จากหินเป็นสำลีนิ้มอ่อน ได้ลูกน้อยไว้คอยออดอ้อน ชื่อว่าเจ้าหินอ่อนพันผูกสุขสันต์ เป็นชีวิตของคนที่ไม่ใหญ่ล้นเหนือคนธรรมดา ผ่านวัน ผ่านเดือน ผ่านปี ไม่มีคำพูดจา ไอ้หินเป็นคนบ้านวังหิน หัวใจมันเป็นหินและยิ่งกว่าหินหนัก ผู้คนก็ไม่เคยทายทัก ไอ้หินมันปากหนักยิ่งกว่าภูผา หนักเอาร่างกายสู้ทน กรำแดดกรำฝนยอมสู้ทนปักหลัก แม้เหนื่อยล้าก็ไม่เคยยอมพัก ทนทำงานหนักไม่เคยบ่นอ่อนล้า ผ่านวันผ่านคืนผ่านเดือนผ่านปี เป็นชีวิตของคนที่ไม่ใหญ่ล้นไม่ควรค่าสนใจ เสียงทารกที่เขาทอดทิ้ง ผลของชายและหญิงในสังคมสำส่อน หวีดร้องหัวใจจะขาดรอน ร่างกายไร้ผ้าผ่อนที่เพิ่งบ้านไอ้หิน ไอ้หินถึงคราวหักเหเปลี่ยนหัวใจ จากหินเป็นสำลีนิ้มอ่อน ได้ลูกน้อยไว้คอยออดอ้อน ชื่อว่าเจ้าหินอ่อนพันผูกสุขสันต์ เป็นชีวิตของคนที่ไม่ใหญ่ล้นเหนือคนธรรมดา ผ่านวัน ผ่านเดือน ผ่านปี ไม่มีคำพูดจา