เพลง | MUSIC

มองตามสายชล กว้างจนสุดเหลือคะเน อดีตความรักรวนเร ฝากเพลงลานเทมาตามคลื่นลม กระแสน้ำหลาก พรากเกลียวสวาทชื่นชม ลานเทฝั่งเจ้าถล่ม ก็เพราะแรงลมปากคนเล่ห์ลวง ลานเทผวนไป ก็ใจใครเหลวทั้งเพ มาฝากความรักรวนเร รังแกลานเทสาวเจ้าทั้งปวง ลมคลื่นซบฝั่ง แต่ยังไม่เท่าลมทรวง ลานเทสาวเจ้าเฝ้าห่วง ก็เพราะคำลวงดิ่งห้วงลานไป เดือนสิบสอง น้ำนองสองฝั่งลานเท เพลงเรือกล่อมเห่ เร่มาฝากใจ ต่างคนสัญญาต่อหน้าลานน้ำกว้างไกล สายธารจะไหลหลั่งไป รักเรามั่นหมายดังธารสายชล ลานเทน้ำนอง เจิ่งคลองทั่วท้องลานเท ใจพี่นี้เหลวทั้งเพฝากความรวนเร ด้วยเล่ห์ลิ้นคน ลานน้ำลดแห้งย่างเดือนแล้งผ่านไปพ้น ลานเทสาวเจ้าหมองหม่น ดังน้ำห้วงวนลานเทเจ้าเอย

นึก อยู่ก่อนเหมือนกัน ต้อง มีสักวัน เธอ ต้องจากฉันไป แหละ แล้ว วันที่สังหรณ์ใจ มาถึงจนได้ คล้าย ใจ โดนย่ำ ฉัน ไม่เหนี่ยวรั้งเธอ ได้แต่พร่ำเพ้อ เธอเอ่ยลาซักคำ กับ ยิ้ม รอยสุดท้ายไว้จำ น้ำตาร่วงพรำ เมื่อ เธอ ร้างไป ไม่มีวจีใดจะกล่าวอีกต่อไป นอกจากความอาลัย ที่เหลือจะอาวรณ์เธอ คงสุขสมปอง คู่ใหม่เธอครองคงจะลืมฉันไป แต่ ฉัน จนตราบวันสิ้นใจลืมเธอไม่ได้ด้วย รัก เหลือเกิน

ถึงเธอจะเลวหรือดีถึงเธอจะมีหรือจน โปรดทราบดวงใจของฉันอีกหน ว่าเธอเป็นคนที่ฉันรักใคร่ ถึงเธอจะมีคู่ปอ ถึงใครจะครองเธอไว้ สุดหักสุดห้ามความรักจากใจ ฉันยังหลงใหลเป็นทาสรักเธอ ไยเธอจึงห้ามให้ฉันเลิกรัก เมื่อฉันสมัครรักเธอเสมอ รักเธอเพียงใจใช่กายบำเรอ เพราะความรักเธอเป็นความสุขสันต์ ถึงเธอจะลืมหรือเลือน ถึงเธอจะเบือนจากฉัน ตราบชั่วชีวิต ชั่วนิจนิรันดร์ หัวใจของฉันคงมั่นรักเธอ

ขอยอมรับว่า ฉันทนไม่ได้จริงจริง ที่เธอแกล้งทำทุกสิ่ง ล้วนภาพบาดใจฉัน กระซิกกระซี้กับคนนี้กับคนนั้น จะแกล้งทำไมกันให้ฉันทรมานใจ เห็นคนรักอื่นเขามีรักชื่นคลอกัน แต่โอ้ความรักของฉัน ต้องตันอกตันใจได้พบได้เห็น เธอออดเธออ้อนอยู่กับใคร หัวใจฉันวูบลงไป เล็กเท่าปลายนิ้วก้อย ทั้งทั้งที่รู้เธอทำเพื่อลองใจกัน แต่ทำอย่างนั้นฉันคนใจน้อย ไม่อาจทนได้ คล้ายคล้ายคนทีปมด้อย ขืนปล่อยแกล้งกันบ่อยบ่อย ฉันอาจขาดใจ เพราะความหึงหวง รู้ใจฉันด้วยฉันรักเธอมากเพียงใด รักมากยิ่งกว่าหัวใจ ที่มันเต้นอยู่ในทรวง รักสุดซาบซึ้งจึงต้องหึงต้องหวง ไม่อยากให้ใครทั้งปวง มาล่วงล้ำกล้ำเกิน รู้ใจฉันด้วยฉันรักเธอมากเพียงใด รักมากยิ่งกว่าหัวใจ ที่มันเต้นอยู่ในทรวง รักสุดซาบซึ้ง จึงต้องหึงต้องหวง ไม่อยากให้ใครทั้งปวง มาล่วงล้ำกล้ำเกิน

หาก ชาตินี้ ขาดเธอ ฉันคงเศร้าใจ เหมือน โลกขาด แสงรำไพ ของสุรีสีย์ เหมือน ดังเช่น เวหา ไร้รัชนี เหมือนดัง นที ไม่มีมัจฉา หาก โลกนี้ ขาดเธอ ฉันคงวุ่นวาย เหมือน เช่นขาด มิตรเรือนกาย ยอดปรารถนา ถึง จะสิ้น จะสูญลับแสงทิวา ขออย่า ให้สิ้นเธอ เป็นพอใจ แม้เธอ จะไม่รักฉัน เรื่องนั้น ฉันไม่หวั่นไหว เห็นหน้าเธอ ฉันชื่นใจ เธอเป็นของใคร ช่างเธอ ให้ โลกนี้ มีเธอ ฉันเป็นสุขใจ ถึง ไกลใกล้ ฉันพอใจ รักอยู่เสมอ เห็น เพียงหน้า พาฉัน ฝันรักละเมอ แม้นได้ อยู่ใกล้เธอ ยิ่งสุขเอย ให้ โลกนี้ มีเธอ ฉันเป็นสุขใจ ถึง ไกลใกล้ ฉันพอใจ รักอยู่เสมอ เห็น เพียงหน้า พาฉัน ฝันรักละเมอ แม้นได้ อยู่ใกล้เธอ ยิ่งสุขเอย

คิดจะปลูกต้นรักอีกกอเกรงว่าหน่อรักนั้นจะคลาย ความรักเรายังไม่วาย ระกำช้ำชอกอุรารักแต่ก่อนมาย้อนยอกเรา ใจเราเศร้าเมื่อคิดขึ้นมาความรักเราเอ่ยเคยได้สัญญา เจ้ากลับมาวนเวียนเปลี่ยนแปรเราเคยสดเราเคยชื่นเคลียคลอ ใจเธอหนอกระไรไม่แน่ใจเจ้าเปลี่ยนเจ้าปรวนเจ้าแปร ฉันสุดจะแก้กลับคืนคิดจะปลูกต้นรักอีกกอ เกรงว่าหน่อ รักนั้นไม่ยืนใจเราต้องกล้ำต้องกลืน ทนฝืนใจอยู่แต่ผู้เดียว เราเคยสด เราเคยชื่นเคลียคลอใจเธอหนอกระไรไม่แน่ ใจเจ้าเปลี่ยนเจ้าปรวนเจ้าแปรฉันสุดจะแก้กลับคืน คิดจะปลูกต้นรักอีกกอเกรงว่าหน่อ รักนั้นไม่ยืน ใจเราต้องกล้ำต้องกลืนทนฝืนใจอยู่แต่ผู้เดียว

ผิดด้วยหรือถ้าฉันจะรักเขา ผิดหรือเปล่าถ้าเราจะรักกัน ถ้ามันจะผิด ก็ยากเปลี่ยนผัน ด้วยเรานั้น รักกันเกินกว่าแก้ไข เมื่อเราสองต่างปองมั่นอุรา เราซึ้งค่าแห่งรักด้วยหัวใจ มิใช่ด้วยเล่ห์ กระเท่ห์อย่างไร ผิดฐานใด เมื่อใจเรารักกันจริง เราต่างก็เคย มีความรักผ่านมา เคยช้ำชอกอุรา เพราะถูกรักทอดทิ้ง ความช้ำของชาย บวกใจสลายของหญิง ย่อมเกิดรักจริง ผูกพัน ผิดด้วยหรือ ถ้าฉันจะรักเขา ผิดหรือเปล่า ถ้าเราจะรักกัน ถ้ามันจะผิดก็จะดื้อรั้น เรื่องรักกัน ใช่มีแต่ฉันคนเดียว

หากเป็นนก ฉันจะโผบิน แต่ได้ยิน เธอนั้นหลายใจ ฉันคง บินไป ไม่ไหว ปีกหัก ทันใด เพราะเธอ หากเป็นนก ฉันคงเหลิงลม สิ่งที่ชมคือความพร่ำเพ้อ ความรัก ชักนำพบเจอ กลับเห็นเธอ นั้นมี คู่ใจ ซม ซาน ทรมานหัวใจหมองไหม้ ดั่งนกเจ็บปวดใจ แอบร้องไห้ หัวใจรักพัง หากเป็นนก ฉันคงหลงลม สิ่งที่ชม คือความสิ้นหวัง ความรัก ฉันรัก จริงจัง ต้องผิดหวัง อ้างว้างเดียวดาย ซม ซาน ทรมานหัวใจหมองไหม้ ดั่งนกเจ็บปวดใจ แอบร้องไห้ หัวใจรักพัง หากเป็นนก ฉันคงหลงลม สิ่งที่ชมคือความสิ้นหวัง ความรัก ฉันรัก จริงจัง ต้องผิดหวัง อ้างว้างเดียวดาย ต้องผิดหวัง อ้างว้างเดียวดาย ต้องผิดหวัง อ้างว้างเดียวดาย

ในโลกแห่งความเป็นจริงเธออาจเป็นหญิง ของใครก็ได้ และค่าแห่งความสนใจย่อมน้อยลงไปจากเขา ในโลกแห่งความเป็นจริงเธออาจเป็นหญิง หัวใจแสนเศร้า ฝืนทนชื่นบานหวานเอาเพื่อข่มความเศร้าในใจ มาพบกับฉัน (มาพบกับฉัน)ในฝันดีกว่า (ในฝันดีกว่า) ฝันนั้น จะพาให้จิตสดใสลืมชีวิต เมื่อตื่นชื่นใจ มาพบคนเก่ากันใหม่ในฝันในโลกแห่งความเป็นจริง เธออาจเป็นหญิง ของใครไม่หวั่น แต่ในโลกแห่งความฝันเธอเป็นของฉันเสมอ มาพบกับฉัน (มาพบกับฉัน)ในฝันดีกว่า (ในฝันดีกว่า) ฝันนั้น จะพาให้จิตสดใสลืมชีวิตเมื่อตื่นชื่นใจ มาพบคนเก่ากันใหม่ในฝันในโลกแห่งความเป็นจริง เธออาจเป็นหญิง ของใครไม่หวั่น แต่ในโลกแห่งความฝันเธอเป็นของฉันเสมอ

เจ็บดวงใจเพราะเจอคนใจจืด รักแล้วลวงให้หลง ลืมเราได้ลง เหมือนลืม เสื้อยกทรงชั้นในตัวเก่า อยากมีใหม่ก็เชิญลืม ดื่มเอ้าดื่มให้มันเมา ช่างเขาช่างเขาขอเมาลูกเดียว ค่ำลงก็นอนกอดไหเหล้า รูปงามงามหาความจริง สักหน่อยร้อยร้อยคนบ่มี โลเลหน่ายหนีเห็น มาหลายทีร้อยเล่ห์เททาย ไม่ซอรี่ที่ลืมเราไม่มีเหล้าสิเราตาย ผู้หญิงมีหลายฉันไม่ อาทรค่ำลงก็นอนกอดไหเหล้า โอ้มายเดียร์ฉันมัน ไม่ใช่เสี่ยสิถึงลืมไม่แล ไปเจอห้องแอร์ก็เลย ไม่แลเหลียวมองแฟนเก่า อยากมีใหม่ก็เชิญลืม ดื่มเอ้าดื่มให้มันเมา ช่างเขาช่างเขาขอเมา ลูกเดียว ค่ำลงก็เกยกอดไหเหล้า เจ็บดวงใจเพราะเจอคน ใจจืด รักแล้วลวงให้หลง ลืมเราได้ลง เหมือนลืม เสื้อยกทรงชั้นในตัวเก่า อยากมีใหม่ก็เชิญลืม ดื่มเอ้าดื่มให้มันเมา ช่างเขาช่างเขาขอเมาลูกเดียว ค่ำลงก็นอนกอดไหเหล้า

จิตใจตรงกัน ผูกพันธ์รักใหม่ สุขใจเหลือเกิน รักเพลินสดใส มอบรักให้เธอ ใจฉันเหม่อลอย หากเธอยังคอย ฉันพลอยอุ่นใจ หกนาฬิกา แอบมาพบเธอ เจอะกันทุกที โสภีงามแท้ ไม่แพ้เทวี จันทร์ศรีผ่องเพ็ญ เธอคงมองเห็น ฉันเป็นยอดชาย ภูมิใจฉันได้เธอมา จะถนอมกล่อมเธอ ยามมอง ช่างซึ้งเลิศเลอ ยามเธอ โปรยยิ้มให้มา แก้มเธอแดงหนักหนา เจ็ดนาฬิกา รีบมาเล่าเรียน ใจยังหมุนเวียน ถึงเรียนสับสน ชอบคิดกังวล ไม่พ้นเรื่องเธอ นี่ไงเพื่อนเกลอ รูปเธอแฟนฉัน ภูมิใจฉันได้เธอมา จะถนอมกล่อมเธอ ยามมอง ช่างซึ้งเลิศเลอ ยามเธอ โปรยยิ้มให้มา แก้มเธอแดงหนักหนา เจ็ดนาฬิกา รีบมาเล่าเรียน ใจยังหมุนเวียน ถึงเรียนสับสน ชอบคิดกังวล ไม่พ้นเรื่องเธอ นี่ไงเพื่อนเกลอ รูปเธอแฟนฉัน

โลกยังคงหมุนต่อไป ทุกสิ่งสดใส เพราะมันหมุนไปทันโลก แต่ฉันนั้นคนไร้โชค ต้องจมในโลกเก่าเก่า ที่เศร้าโศกศัลย์ โลกความรักฉันมืดไปแล้ว เพราะขาดดวงแก้ว แววใจที่เคยหมายมั่น อยู่ไปคล้ายอายุสั้น ระทมมันบั่น มันทอนรอนริดหัวใจ เธอทั้งฉันไป สดใสโลกใหม่ของเธอ มีเขาปรนเปรอ เลิศเลอละออผ่องใส ลืมโลกเก่าเก่า ที่เราสร้างสรรค์กันไว้ ขึ้นสนิมหัวใจ เกรอะกรังไปทั่วอุรา โลกวันนี้สำหรับตัวฉัน รกด้วยโศกศัลย์ มันจึงเหมือนโลกไร้ค่า โอ้ความทดท้อทรมา ต้องทนจนกว่าชีวาจะลับดับลง

ถึงฟ้าจะกั้น ให้ฉันและเธอ ไกลกันสุดตา หรือว่าภูผา ทอดยาวขวางหน้า บังตาแค่ไหน แม้มีทะเล เหลือหยั่งคะเน มากั้นเราไว้ อย่าได้ตกใจ ถึงห่างแค่ไหน ก็ไม่สำคัญ อำนาจใดใด ที่ในโลกนี้ ไม่มีความหมาย แม้แต่ภูผา ก็อาจทะลาย มิอาจขวางกั้น รักเรามีปีก บินหลีกข้ามฟ้า ไปมาหากัน ขอให้รักฉัน แน่นอนเท่านั้น ฟ้าดินเกรงกลัว

โปรดอย่าถาม…ว่าฉันเป็นใครเมื่อในอดีต และโปรดอย่าถาม ว่าอดีตฉันเคยรักใคร รู้ไว้อย่างเดียว เดี๋ยวนี้รักเธอและรักตลอดไป รักมากเพียงไหน กำหนดวัดได้เท่าดวงใจฉัน อย่าเพียรถาม ว่าฉันจะรัก เธอนานเท่าใด ฉันตอบไม่ได้ ว่าฉันจะรักชั่วกาลนิรันดร์ เพราะชีวิตฉันคงไม่ยืนยาว ไปถึงปานนั้น รู้แต่เพียงฉัน หมดสิ้นรักเธอ เมื่อฉันหมดลม อย่าเพียรถาม ว่าฉันจะรัก เธอนานเท่าใด ฉันตอบไม่ได้ ว่าฉันจะรักชั่วกาลนิรันดร์ เพราะชีวิตฉันคงไม่ยืนยาว ไปถึงปานนั้น รู้แต่เพียงฉัน หมดสิ้นรักเธอ เมื่อฉันหมดลม

คืนใดเดือนหงาย คล้ายมนต์ต้องใจ แลดูดวงไหน ไร้ความรื่นรมย์ เหม่อมองสุดหมาย สายใจสุดสอยน้อยใจจำข่ม ไม่อาจเสกสม ในสิ่งหวังปอง ดวงดาวพราวแสน แม้นลอยร่วงมา ยังปองใจคว้า เดือนมาคู่ครอง หากบุญไม่สม ขอชมอยู่พื้นดินยืนแลจ้อง ส่งใจร่ำร้อง ทำนองเพลงวอน เดือนขออย่าเลือนลับเลื่อนลา ฉายส่องพานิทรานอน เพลงทิพย์บรรเลง ดับแรงร้อนฝันอาวรณ์ใจผูกพัน เมืองแมนในฝัน นั้นคือป่าซาง แลดูอ้างว้างไร้นางแนบขวัญ อยู่เดียวเปลี่ยวเหงา ขอเอาอกน้อย ไว้คอยรักมั่น จวบนางในฝันนั้นมาพะนอ

ฝากเพลงนี้มากับสายลมผ่าน จากใจแตกแหลกลาญแหละฟุ้งซ่านด้วยคิดถึงเธอ น้ำคำทำนองดังนกการ้องเพ้อเจ้อ แต่ก็ห่วงเธอเสมอไม่เคยลืมเธอแม้สักนาที เกิดมาโชคดีชะตาบุญหนัก เธอจึงมากมีคนรักกรรมแสนหนักตกที่ฉันนี่ ฉันมันคนเลวเลวเสียไม่มีชิ้นดี ก็ขออยู่ไปอย่างนี้ประสามีประสาเคยมา บุญฉันมีแค่เป็นสะพาน ให้เธอข้ามพ้นสายธารสู่แดนสุขีชีวา บัดนี้ถึงวันที่เธอรอมา ฉันจึงมีแต่น้ำตารินหลั่งมาอวยพรให้ แหละคงนับวันแต่จะเหินห่าง ฉันเองก็มืดหมดทางสิ้นทุกอย่างเลิกคิดฝันใฝ่ เห็นเธอไปดีก็ขอให้ดีเรื่อยไป สักนิดเคยห่วงฉันไหมอย่างน้อยถามใคร ฉันตายหรือยัง

สาย ลม ผวน ทวน ไป ใจ ของ เรา หาย วาบ กลิ่น กุหลาบ เจ้า เอ๋ย นะก่อน เคย มี กลิ่น หอมยั่ว ย้อม อา รมณ์ สาย ลม เชย เคยได้ดมชื่น อารมณ์ เพียง ชั่ว คืน คิด ไป ใจ หายกุหลาบ กลาย ไป เป็น ของ เขาอื่นปลูกเอาไว้ หวัง ใจ ว่าจะได้ชื่นสู้เร่งวัน เร่ง คืนมิทันได้ชื่น สิ กลับต้องช้ำ สาย ลม หวน ทวน มาพา หัว ใจ ให้ จำ เมื่อ กุหลาบ แตก ช่อ นะก่อ เป็นกอ ระกำสุด จะ ช้ำ วิญ-ญา สาย ลม เชย รำเพยพา กลิ่น เอา มาให้เรา ดม เดี๋ยว นี้ ซิ หนอยังสู้แตก กอเอาไว้ให้ ชื่น ชม สุดเสียดายเขาเด็ดดอก เอาไปดมอก เรา ต้องระทม เพียงต้อง สาย ลมยังเร รวน สายลม หวน ครวญ เสียง แม้น เพียง เรา ครวญ กลีบ กุหลาบ ที่ เหลือ นะเชื่อ ใจ ว่า จะ หวนทวน สาย ลม มา สาย ลม เชย เคย ได้ พากลิ่น เอามา ให้ชื่น ใจ คิด ไป แสน ห่วงกุหลาบ ร่วง ช่อ แห้ง ติด ใบเถอะ จะสู้ รด น้ำ พรวนดินไว้ช่อ ที่ แห้ง ติด ใบ ช่อนี้เอาไว้ให้ ชื่น บาน

จันทร์กระจ่างฟ้า นภาประดับด้วยดาว โลกสวยราวเนรมิตประมวลเมืองแมน ลมโชยกลิ่นมาลากระจายดินแดน เรียมนี้แสงคะนึงถึงน้องนวลจันทร์ งามใดหนอ จะพอทัดเทียบเปรียบน้อง เจ้างามต้องตาพี่ไม่มีใครเหมือน ถ้าหากน้องอยู่ด้วยและช่วยชมเดือน โลกจะเหมือนเมืองแมนแม่นแล้วนวลเอย

ทั้งๆที่รู้ว่าเขามีคู่ อยู่แล้วมาก่อน ทั้งๆที่นอน น้ำตาเปียกหมอนทุกคืน ทั้งๆที่ฝัน แค่เห็นกันหัวใจก็ชื่น ทั้งๆที่เดินทั้งๆที่ยืน ทั้งๆที่ตื่นก็คนึงหา ทั้งๆที่เห็นภาพนั้น ดั่งเป็นเช่นหนามยอกจิต ทั้งๆไม่คิด แล้วใยเกิดฤทธิ์ซ่านซ่า ทั้งๆที่ตัวยิ้มรื่น กลั้นฝืนน้ำตา ทั้งๆที่ใจของเราถูกฆ่า ทั้งๆรู้ว่าใกล้จะอาสัญ ทั้งรักทั้งหลง ฉันคงห่างเขาไม่ได้ ก้อนเนื้อหัวใจ อนุญาตให้คุณเท่านั้น จะเหยียบจะย่ำ จะกระทำอันใดช่างมัน มิเคยไหวหวั่น นี่เพราะฉันปรารถนา ทั้งๆที่รัก แต่เขามาพรากจากฉันไปได้ ทั้งๆที่ใจ ขอเพียงลูบไล้ชื่นตา ทั้งๆที่หมอง นั่งมองสุดรั้งคุณมา ทั้งๆที่ใจรักเขาเกินกว่า ปวดอุราก็ยังชื่นใจ

อนาถเหลือล้ำบัวบานเหนือน้ำ อยู่ห่างคน ลับตาอยู่ จนกลางบึง ได้แต่ชะเง้อละเมอรำพึง เจ้า อยู่ถึงกลางบึง ปล่อยให้ผึ้งเชยชม แดดส่องผิวน้ำ บัวพลอยหมองคล้ำ ด้วยแดดเผา สีเจ้าก็เศร้าด้วยลม ตกดึกน้ำน้อยนอนคอยคนชม เจ้าต้องคลุกโคลนตม กลีบที่บ่มโรยรา บัวน้อยลอยอยู่กลางบึง ครั้นคนเอื้อมไม่ถึง มีฝูงผึ้งบินมา อยากพักพิงบนหิ้งบูชา เขาไม่ปรารถนาแล้วจะว่าเขาแกล้ง โธ่อยู่ไกลหนักหนา บันซ่อนหลบตา แอบแฝง หากปล่อยทิ้งไว้พอใจแมลง สิ้นกลิ่น โรยแรง แล้วคงเหี่ยวแห้งคาบึง

ขอรักเขาชั่วฟ้าดินสลาย ยั่งยืนคล้ายดังเมฆ ลอยฟ่องอยู่ครองคู่ฟ้า ครอง มั่นประทับอุรา ครองดั่งจันทรา ครองฟ้า ราตรี ขอรักเขาเช่นผู้เป็นทาส แท้ซื่อตรงแม้จะถูก นายหวดโบยไม่หลีกลี้ ยอม มอบใจและร่างพลี นายไม่ ปรานีแม้ชีพจะป่น ก็ทนเอา ปวด ในดวงใจเพราะ บาปสาป ใจข้าไว้เคียงเจ้า ข้ารู้ ว่าตนเผลอใจไป เปล่าซื่อตรงภักดีคอยเฝ้า ก็เศร้าระกำช้ำใจ แม้รู้เขาไม่รักเราอีก แล้วซึ่งไม่แคล้วครองเศร้า ก็จัก ชูรักเชิดไว้คุณ ค่า ความรักจากใจ เลอเลิศ เพียงไรเสียดาย อุตส่าห์ ครองมานาน แม้รู้เขาไม่รักเราอีกแล้ว ซึ่งไม่แคล้วครองเศร้า ก็จัก ชูรักเชิดไว้คุณ ค่า ความรักจากใจ เลอเลิศเพียงไรเสียดาย อุตส่าห์ ครองมานาน.

ก่อนเคยสุขสันต์ทุกวันเคยชื่น รื่นรมย์. กลับมาระทมภิรมย์แต่ความ ช้ำใจ. ปากคุณว่ารัก รักมั่นซื่อตรงต่อฉัน เรื่อยไปฉันเองตายใจ จึงได้ถลำ. ปากคุณเสกสรรถ้อยคำจำนรรจ์ จับจิต. หากใครได้ยินก็คงจะหลง เชื่อคำ. ปากคุณช่างหวาน ชื่นจิตแต่เจือด้วยพิษ ระกำ ฉันหลงเชื่อคำช้ำใจหนักหนา. เจ็บ ใน หัว ใจ. หาใดเทียบเท่าเจ็บจนใจร้าว เจียนบ้า. ฆ่า ฉัน ด้วย เล่ห์. ด้วยลิ้นมายาสมปรารถนา ก็คลาย. หลอกลวงให้หลงพะวงรักคุณ เรื่อยมา. กลับแรมร้างราเพราะใจเสน่หา ละลาย. ก่อนเคยพร่ำรัก ภักดีแต่มาบัดนี้ แหนงหน่าย ขอจำจนตายผู้ชายเช่นคุณ

ทะเล นั้นเป็นเหมือนถิ่นของเราจะ ขอเฝ้า ตราบจนชีวิตเราสิ้นยาม คลื่นซัดกระเซ็น เช้าเย็น สำเนียงเคยชินเลือด ไหลริน เพื่อคงเกียรติของนาวีธง ที่ถูกสายลมโชยสบัด ยังพัดพริ้วทิว ท้องถิ่นทะเลมิยอมให้ใครย่ำยี เรือ แม้จะต้องจมเพื่อปกป้องเสรี เรา ขอสละชีพพลีพร้อมกันทุกคน ทะเล นั้น เป็นเหมือนถิ่นของเราจะ ขอเฝ้า ตราบจนชีวิตเราสิ้นยาม คลื่นซัดกระเซ็น เช้า เย็น สำเนียงเคยชินเลือด ไหลริน เพื่อคงเกียรติของนาวีธง ที่ถูกสายลม โชยสบัด ยังพัดพริ้วทิว ท้องถิ่น ทะเลมิ ยอม ให้ใครย่ำยี เรือ แม้จะต้องจมเพื่อ ปกป้องเสรี เรา ขอสละชีพพลีพร้อม กัน ทุกคน .

หลงใหลใฝ่ฝันทั้งวันทั้งคืน หลงทั้งหลับ หลงทั้งตื่นหลงจนขมขื่น ใจช้ำ หลงจนหมองไหม้หลงจนใจระกำ หลงเธอจนพร่ำเหมือนถูกกระทำให้หลง หลงใหลใฝ่เพ้อละเมอแทบคลั่ง หลงรักเธอ เพ้อพะวังหลง จนเหลือหยั่ง ใจหลง หลงเธอแทบบ้าหลงจนข้าพะวง หลงเธอจนงงลุ่มหลงมัวเมาเจียนบ้า ความรักมัวเมายังไม่เท่าความหลง ความรักว่างงความหลงนี้ยังร้ายกว่า หลงเธอจนไม่ลืมตาหลงใหลใฝ่หา อนิจจารักเอย หลงใหลใฝ่ถึงคนึงอยู่ได้ หลงรักเธอเพ้อพิไลหลงจนร้องไห้ ก็เคย หลงเธอจนเศร้าหลงเพียงเงาเจ้าเอ๋ย หลงจนเหลือเอยไม่เคยหลงใครเท่าเธอ

ประเพณีไทย เมื่อสมัยครั้งเก่าก่อน เล่นแอบซ่อน เล่นลูกช่วงพวงมาลัย ตรุษสงกรานต์ สนานสนุกกันพอใจ พี่วิ่งไล่ น้องก็หลบเมื่อพบหน้า พี่เข้ากอด น้องยังออดทำเอียงอาย คืนเดือนหงาย พอพี่จูบน้องทุบผาง น้องหนุนตัก สัญญารักข้างกองฟาง จน แสงเดือนจาง พี่ไม่ยอมห่างน้องไปไกล ลืมน้ำคำ ของพี่เสียหมด พี่คงอด เที่ยวงานสงกรานต์เดือนอ้าย ย่างเข้าเดือนยี่ แล้วน้องมาหนีพี่ไปไหน หรือเจ้าไปมีแฟนใหม่ ลืมเราวิ่งไล่ในวันสงกรานต์ รักกันมา แต่เมษาวันที่เก้า เศร้าปีนี้เศร้า ขาดคู่เคล้าเศร้าซมซาน คืนวัน เพ็ญ แสงเดือนเด่นเป็นพยาน กลับเถิดนงคราญ มาเล่นสงกรานต์ที่บ้านนาเรา

ทะเล นั้นเป็นเหมือนถิ่นของเราจะ ขอเฝ้า ตราบจนชีวิตเราสิ้นยาม คลื่นซัดกระเซ็น เช้าเย็น สำเนียงเคยชินเลือด ไหลริน เพื่อคงเกียรติของนาวีธง ที่ถูกสายลมโชยสบัด ยังพัดพริ้วทิว ท้องถิ่นทะเลมิยอมให้ใครย่ำยี เรือ แม้จะต้องจมเพื่อปกป้องเสรี เรา ขอสละชีพพลีพร้อมกันทุกคน ทะเล นั้น เป็นเหมือนถิ่นของเราจะ ขอเฝ้า ตราบจนชีวิตเราสิ้นยาม คลื่นซัดกระเซ็น เช้า เย็น สำเนียงเคยชินเลือด ไหลริน เพื่อคงเกียรติของนาวีธง ที่ถูกสายลม โชยสบัด ยังพัดพริ้วทิว ท้องถิ่นทะเลมิ ยอม ให้ใครย่ำยี เรือ แม้จะต้องจมเพื่อ ปกป้องเสรี เรา ขอสละชีพพลีพร้อม กัน ทุกคน

ช. ฉันคิดถึงเธอ ตั้งแต่หัวค่ำจนอุษาสาง ญ. จนอุษาสาง ช. ด้วยเกิดความรัก ผุดขึ้นที่กลางหว่างหทัย ญ. หว่างหทัย ช. พอรู้ตัว ก็รักเธอเต็มดวงใจ ญ.รักเต็มดวงใจ ช. ยอดพิสมัย ยอดรักอาลัย โอ้จอมขวัญชีวี * ญ. ฉันคิดถึงเธอ ตั้งแต่หัวค่ำจนอุษาสาง ช. จนอุษาสาง ญ. ด้วยเกิดความรัก ผุดขึ้นที่กลางหว่างฤดี ช. หว่างฤดี ช. ใจเราตรงกัน ญ. วิญญาณสัมพันธ์ ช. เพราะวนาลี ญ. วนาลี (พร้อม) เราจะรักภักดี ร้อยวิญญาณชีวี ที่วนาลีเอย ญ. ฉันคิดถึงเธอ ตั้งแต่หัวค่ำจนอุษาสาง ช. จนอุษาสาง ญ. ด้วยเกิดความรัก ผุดขึ้นที่กลางหว่างฤดี ช. หว่างฤดี ช. ใจเราตรงกัน ญ. วิญญาณสัมพันธ์ ช. เพราะวนาลี ญ. วนาลี (พร้อม) เราจะรักภักดี ร้อยวิญญาณชีวี ที่วนาลีเอย

ช. รอคอยเธอมาแสนนาน ทรมานวิญญาณหนักหนา ระทมอยู่ในอุรา แก้วกานดาฉันรอเธอผู้เดียว ญ. เธอเอยแม้เราจากกันแสนไกล ชายใดดวงใจฉันไม่แลเหลียว รักเธอแน่ใจจริงเชียว รักเธอผู้เดียวนิรันดร์ ช.แม้นมอุปสรรคขวากหนาม ญ. ขอตาม มิยอมพลัดพรากจากกัน ข) จะชาติไหนๆ ไม่ยอมห่างไกลกัน ญ.ดวงจิตผูกพันธ์ รักนั้นมีไว้เพียงเธอ ช,ญ. คงเป็นรอยบุญมาหนุนนำ รอยกรรมรอยเกวียนหมุนเปลี่ยนเสมอ ให้เราได้มาเจอะเจอ ฉันและเธอร่วมทุกข์ร่วมสุขสมดังรอคอย

หากจะช้ำ ดวงใจ ให้มันช้ำในวันนี้เลย บอกมาเลย นะเธอ ว่าใจเธอนั้นมีใคร จะปิดบัง ไปใย ก็ใจของเธอทำเหินห่าง ให้ฉันนอน ร้าวราน ช่างทรมานเหลือเกิน หากใจเธอมีเขายืน ก็ให้ลืมใจ ฉันไป อย่าตรมตรอม หัวใจ และอย่าห่วงใย ในตัวฉันเลย ให้ฉันนั้นเป็นความหลัง จากความชิงชังของเธอ ที่เคย ซึ้งใจ ก็ให้หลั่งไหลไปกับน้ำตา ปล่อยฉันให้เดินจากไป จากไปบนทางสีดำ ปวดใจนั้น ฉันทนได้เพื่อเธอ ปวดใจนั้น ฉันทนได้เพื่อเธอ

เพียงครั้งแรกที่เจอ ดังต้องมนต์ของเธอ ฉันยืนเซ่อใจหวิว ความรักเริ่มต้นแต่นั้น ยามสบตาซึ้งกัน ใจฉันแทบจะปลิดปลิว รักรุมใจสุดไถ่ถอน ยิ่งตอนเธอเดิน เส้นผมเธอพลิ้ว สายลมพัดปลิว หอมหวนจริงเออ เธอ ช่างประทับใจ เพียงเธอ ส่งยิ้มให้มานิดหนึ่ง ทำเอา ฉันซึ้งตรึงจิตไปนาน ด้วยรอยยิ้มของเธอ ที่ฉ่ำหวาน ต่อเติมเพิ่มความหวัง ได้อย่างเพียงพอ หากเธอไร้คนเคียง เรียงร่วมใจ จะนมนานแค่ไหน จะขอเฝ้ารอ หากเธอไร้คนเคียง เรียงร่วมใจ จะนมนานแค่ไหน จะขอเฝ้ารอ หากเธอไร้คนเคียง เรียงร่วมใจ จะนมนานแค่ไหน จะขอเฝ้ารอ

อยากจะรู้ใจทำไมรักเธอได้แต่เพ้อไปด้วยใจเรียกหา แรกทีพบเพียงสบตา ก็หลงรักเหมือนดังว่าจะขาดใจ ตราบวันนี้ใจก็ยังละเมอ หวาดกลัวเธอใจจะร้างลา ภาพเธอยิ้มยังติดตาอยากจะได้เพียงเธอมาเป็นดวงใจ ยังใฝ่ฝันถึงวันที่สุขสรรค์และสุขสดใสยิ้มละไมขวัญใจให้สุขอุรา สุขหนักแม้ว่าเราจะอยู่แห่งไหนสุขเกินใครเมื่อใจได้อยู่ใกล้เธอ ยังใฝ่ฝันถึงวันที่เราสองคนสุขเหลือล้นจนใครๆอิจฉา ด้วยได้รักเจ้างามตา ด้วยความรักสุขอุราเราสองคน ยังใฝ่ฝันถึงวันที่สุขสรรค์และสุขสดใสยิ้มละไมขวัญใจให้สุขอุรา สุขหนักแม้ว่าเราจะอยู่แห่งไหนสุขเกินใครเมื่อใจได้อยู่ใกล้เธอ ยังใฝ่ฝันถึงวันที่เราสองคนสุขเหลือล้นจนใครๆอิจฉาด้วยได้รักเจ้างามตา ด้วยความรักสุขอุราเราสองคน ด้วยความรักสุขอุราเราสองคน

เสียงกระซิบสั่งคงยังไม่ลืม อย่าลืมนะเออ ว่าฉันรักเธอเสมอแก้วตา ทูนใจ ฝาก รัก ซาบ ซึ้ง ไม่ถึงเพียงไร จำลาจากไปแล้วแก้วตา เสียง กระซิบสั่งคงยังไม่ลืม อย่าลืมน้ำคำ ให้คิดและจำด้วยน้ำใจจริง วา จา โอ้ รัก ชาตินี้ ไม่มีบุญวาสนา จำลาจากแล้วดวงใจ เรือง รอง ผ่อง แสง สุริยา เมื่อลับจากฟ้ายังกลับคืนมา วัน ใหม่ แต่ รัก เรา สอง ต้องครองระทมตรมใน จากไปแล้วไม่กลับคืน เสียง กระซิบสั่งคงยังไม่ลืม อย่าลืมเสียเลย ว่าสองเราเคยเอ่ยรักกันเพียง จะ กลืน โอ้ รัก ผิด หวัง ประดังดวงใจสุดฝืน จำกลืนกล้ำน้ำตานอน เรือง รอง ผ่อง แสง สุริยา เมื่อลับจากฟ้ายังกลับคืนมา วันใหม่ แต่ รัก เรา สอง ต้องครองระทมตรมใน จากไปแล้วไม่กลับมา เสียง กระซิบสั่งคงยังไม่ลืม อย่าลืมเสียเลย ว่าสองเราเคยเอ่ยรักกันเพียง จะ กลืน โอ้ รัก ผิด หวัง ประดังดวงใจสุดฝืน จำกลืนกล้ำน้ำตานอน .

ถึงอย่างไร พี่ยังรักเธอไม่คลาย ตราบชีพนี้วอดวายเป็นเถ้าถ่าน ก็จะขอรักจะขอรักด้วยวิญญาณ แทรกสายลมโชยผ่าน เคล้าเคลียนงคราญไม่ห่างไกล *สายลมพลิ้วจูบเธอมิใช่อื่นใดโปรดจำไว้ นั่นคือลมจูบจากพี่เป็นสัญญาว่ารักด้วยจิตใจ ภักดิ์ยิ่งชีวีพี่ขอเพียงไมตรีแม้เพียงธุลีก็ชื่นใจ

รอยเล็บเหน็บเนื้อ เจ็บปวดเหลือใจ แค้นใดกันเจ้า หยิกเอาหยิกเอา เฝ้าแต่แสนงอน อ่อนใจ ตั้งหน้าหยิกย้ำช้ำไปหมดแล้ว เป็นแนวน้อยใหญ่ เคืองพี่เรื่องไรไฉน เมินหน้า รอยรักฝากรส หมดจดมิจาง น้องนางเคยให้ พี่วอนอ่อนใจ เหตุใดน้องจึง ปึ่งชา เคลือบแคลงแสร้งเสเกเรอีกหรือ ดึงดื้อสัญญา ก็ไหนเคยว่าไม่ขืนขัดใจ พี่หรือถนอมจะหอมสักครั้ง ก็ยังวอนเจ้า จูบเพียงแผ่วเบากลัวน้องหมองไหม้ จะเกาะจะกุมนุ่มเนื้อเพียงเฉียด ละเมียดละไม แง่งอนอันใด ขวัญใจจึงหน้างอ รอยเล็บเหน็บรัก ติดปักฝังแนว เหมือนรอยแมวข่วน พี่ครางพี่ครวญ แต่นวลน้องยังไม่พอ หยิกไปให้สมอารมณ์ขุ่นหมอง มิต้องรั้งรอ ต่อน้องเพียงพอ พี่ขอจูบคืน…

(เสียแล้วแล้วกันไปกล้า ได้ต้องกล้าเสีย) เสียแล้วแล้วกันไป เสียแล้วหาเอาใหม่ (กลัวทำไมถ้าต้องเสีย) เสียแล้วหาไม่ยาก ช้ำแล้วไม่ลำบาก (ทำหัวใจให้เท่าเดิม) กลืนคงกลืนไม่เข้า คายคงคายไม่ออก (มัวอมอมเก็บเอาไว้) เขาทิ้งทิ้งเราไป ทิ้งเขาหาเอาใหม่ (ง้อทำไมคนใจเค็ม) (ของมันนอกกาย ได้มาง่ายดายเสียไปง่ายดาย กล้าได้กล้าเสีย) ของมันนอกกาย ได้มาง่ายดาย เสียไปง่ายดาย กล้าได้ต้องกล้า เสีย (เสียแล้วแล้วกันไป กล้า ได้ต้องกล้าเสีย) .เสียแล้วแล้วกันไปเสียแล้วหาเอาใหม่ (กลัวทำไมถ้าต้องเสีย) เสียแล้วหาไม่ยาก ช้ำแล้วไม่ลำบาก (ทำหัวใจให้เท่าเดิม) กลืนคงกลืนไม่เข้า คายคงคายไม่ออก (มัวอมอมเก็บเอาไว้) เขาทิ้งทิ้งเราไป ทิ้งเขาหาเอาใหม่ (ง้อทำไมคนใจเค็ม) (ของมันนอกกาย ได้มาง่ายดายเสียไปง่ายดาย กล้าได้กล้าเสีย) ของมันนอกกาย ได้มาง่ายดาย เสียไปง่ายดาย กล้าได้ต้องกล้าเสีย (เสียแล้วแล้วกันไป กล้า ได้ต้องกล้าเสีย) (เสียแล้วแล้วกันไป กล้า ได้ต้องกล้าเสีย) (เสียแล้วแล้วกันไปกล้า ได้ต้องกล้าเสีย) (เสียแล้วแล้วกันไปกล้า ได้ต้องกล้าเสีย)