เพลง | MUSIC

คนก็คนทำนา ประสาคน คนกับควายทำนา ประสาควาย คนกับควาย ความหมายมันลึกล้ำ ลึกล้ำทำนามาเนิ่นนาน แข็งขันการงานมาเนิ่นนาน สำราญเรื่อยมาพอได้สุขใจ ไปเถิดไปพวกเราไปเถิดไป ไปเถิดไปแบกไปไถไปทำนา ยากจนหม่นหมองมานานนัก นานนักน้ำตาตกใน ยากแค้นลำเค็ญในหัวใจ ร้อนรุ่มเพียงไรไม่หวั่นเกรง เป็นบทเพลง เสียงเพลงแห่งความตาย ความเป็นคนสลายลงไปพลัน กฏุมพีกินแรงแบ่งชนชั้น ชนชั้นชาวนาต่ำลงไป เหยียดหยามชาวนาว่าป่าดง สำคัญมั่นคงคือความตาย กฏุมพีกินแรงแบ่งชนชั้น ชนชั้นชาวไร่นาจึงต่ำลง ต่ำลง เหยียดหยามชาวนาว่าป่าดง สำคัญมั่นคงคือความตาย ไปเถิดไปพวกเราไปเถิดไป ไปเถิดไปแบกไถไปทำนา ยากจนหม่นหมองมานานนัก นานนักน้ำตามันตกใน ยากแค้นลำเค็ญในหัวใจ ร้อนรุ่นเพียงใดไม่หวั่นเกรง เป็นบทเพลงเสียงเพลง แห่งความตาย ความเป็นคนสลายลงไปพลัน กฏุมพีกินแรงแบ่งชนชั้น ชนชั้นชาวนาต่ำลง เหยียดหยามชาวนาว่าป่าดง สำคัญมั่นคงคือความตาย

ฉันคือประชาชนต้องอดทนได้ทุกอย่าง แม้นปัญหามันคับคั่ง ประเดประดัง อยู่ในใจ ฉันคือประชาชน ต้องห้อยโหนทุกวันวี่ รถเมล์ มันล้นปรี่ ร้อนสิ้นดีก็ต้องทน ฉันคือประชาชนผู้ดิ้นรน ทุกเช้าค่ำ เหงื่อไคลมันไหลฉ่ำ หน้าก็ดำตัวก็เหนียว ฉันคือประชาชน ที่ผอมโซเหมือนซังหญ้า อยู่ตามทุ่งตามป่า ไร้ราคาค่าควรมอง ฉันคือประชาชน ไม่ใช่คนที่มีเกียรติ ไปไหนต้องละเอียด ค่อยๆเหยียด ค่อยๆเงย ฉันคือประชาชน ไม่เหมือนคนที่ยิ่งใหญ่ ไปไหนคนก็ไหว้ เอามือไขว้หว่างขา ฉันคือประชาชน ไม่ใช่คนมีอำนาจ ไม่เคยคิดไม่เคยคาด จะผูกขาดประเทศไทย คือประชาชน ไม่เหมือนคนที่ยิ่งใหญ่ ไปไหนคนก็ไหว้ เอามือไขว้หว่างขา คือประชาชน ไม่ใช่คนมีอำนาจ ไม่เคยคิด ไม่เคยคาด จะผูกขาดประเทศไทย

สุมไฟให้เรง เหล็กก็แดงคุโชน เรายกมันขึ้นทั่ง เตรียมทั่งแรงปูดโปน เฮ้ เห่ ไฮ้ พรึบ พรึบ เราลงพะเนิน บนเหล็กแดงด้วยไฟ ตีเข้าไป ตีเข้าไป ดัดแปลงรูปใด ย่อเสร็จได้ด้วยแรง *ทุ่มกายทุ่มใจ เพื่อให้ไทยเป็นไทย ต้องสร้างด้วยไฟ ที่ลุกโชนโชติแดง เฮ้ เห่ ไฮ้ พรึบ พรึบ มารวมพลังสร้างสังคมที่ดี ตีเข้าไป ตีเข้าไป สร้างโลกสดใส ย่อมเสร็จได้ด้วยเรา ตีเข้าไป ตีเข้าไป สร้างโลกสดใส ย่อมเสร็จได้ด้วยเรา

อวยวะอะอวย ว่าอวย ว่าอวย ลุ่มแม่น้ำโขงเอย โอ้แม่น้ำโขงเอย ไหลลงมาจากที่หนึ่ง ไหลผ่านหลายประเทศ ทิเบต จีน พม่า ลาว ไทย เวียดนาม ขะแมร์ แม่น้ำโขง เชื่อมโยงความสัมพันธ์ หลายประเทศเข้าด้วยกัน เป็นพี่น้องกันนะแม่น้ำโขงเอย มาละเหวย มาละวา ตีกลองสามช่า สุรชัยจะร้องเพลง เพื่อนฉันเป็นลาว ตัวขาวน้อยมนมน ฐานะยากจน แต่เป็นคนมีน้ำใจไมตรี เนื้อตัวก็ใสสะอาด ขาวผ่องผาดสง่าราศี น้ำใจยิ่งดูเข้าที ก็เพราะว่ามีความหวังตั้งใจ น้ำโขงไม่เคยขวางกั้น น้ำจันไม่คดโกงใคร น้ำใจสามัคคีเมื่อไร ยกจอกย้อมใจสัมพันธ์ไมตรี เอ้ากรื๊บ การารึบ กรึ๊บ น้ำโขงไม่เคย กั้นความสัมพันธ์ น้ำจันไม่เคย แบ่งชาติชนใด มาละเหวย มาละวา ตีกลองสามช่า สุรชัยจะร้องต่อ เพื่อนฉันเป็นญวน ชอบชวนฉันเล่นเปลไกว เพื่อนญวนฉลาดหัวไว สมองใสขยันการงาน ปลูกผักสวนครัวขายส่ง ฐานะมั่นคงไม่อดอาหาร สาวญวนยิ่งดูชื่นบาน มีชื่อมานานผิวนวลผิวนวล ไม่น้ำโขงไม่เคยขวางกั้น น้ำจันไม่คดโกงใคร น้ำใจสามัคคีเมื่อไร ยกจอกย้อมใจสัมพันธ์ไมตรี เอ้ามาละเหวย มาละวา ตีกลองสามช่ามะมาม่วนนำกัน น้ำโขงไม่เคยคิดแบ่ง เป็นกำแพงชนชาติชนชั้น น้ำโขงเป็นเมื่อน้ำจัน มาลัยสัมพันธ์จะคล้องคอเธอ เพื่อนฉันขะแมร์ รักจริงไม่แพ้ลาวญวน น้ำคำคร่ำครวญ ชอบชักชวนให้ร้องรำทำเพลง ทำนาประสาบ้านนอก ใส่เสื้อดอกตะกรุดของขลัง สู้การสู้งานจริงจัง ไม่หักหลังคดโกงผู้ใด ไทย เขมร ลาว ญวน ชักชวนคบหากันไป แหลมอินโดจีนและไทย ใช่อื่นไกลเชื้อสายสัมพันธ์ น้ำโขงไม่เคยคิดแบ่ง เป็นกำแพงชนชาติชนชั้น น้ำโขงเมื่อเป็นน้ำจัน มาลัยสัมพันธ์จะคล้องคอเธอ น้ำโขงเมื่อเป็นน้ำจัน มาลัยสัมพันธ์จะคล้องคอเธอ น้ำโขงเมื่อเป็นน้ำจัน มาลัยสัมพันธ์จะคล้องคอเธอ ไปละเหวย ไปละวา สุรชัยสามช่า ขออำลาไปก่อน ไปละเหวย ไปละวา สุรชัยสามช่า ขออำลาขอตัวไปก่อน

รักและหวัง ตั้งใจไว้ว่า เกิดกายมา ไปตามวิถี ท้อแท้ใจ ไร้ทางสิ้นดี ขอให้มี ซึ่งกำลังใจ ทุกสิ่งนั้นผันแปรเปลี่ยนแปลง แม้สีแสง ก็ยังเปลี่ยนไป ล้มแล้วลุก ลุกยืน ขึ้นใหม่ เห็นไหมรัก และแรงศรัทธา ขอให้รัก ของเราก้าวไป สู่ความสุข สดใสข้างหน้า รักของฉัน มั่นคงหนักหนา รักของเธอ ก็คงเช่นเดียว รักของเรา เหมือนดินกับน้ำ สายสัมพันธ์ ลึกซึ้งแน่นเหนียว ขอสายลม พัดโชยแผ่น ผาโดดเดี่ยว แม้นิดเดียว ก็ยังสุขใจ ทุกสิ่งนั้นผันแปรเปลี่ยนแปลง แม้สีแสง ก็ยังเปลี่ยนไป ล้มแล้วลุก ลุกยืน ขึ้นใหม่ เห็นไหมรัก และแรงศรัทธา

เธอบอกว่าเหงาฉันก็จะเชื่อ เธอบอกว่าเหลือแต่เพียงชีวิต เธออาจจะค้น เธออาจจะคิด นั่นก็เป็นสิทธิ์หนึ่งในสังคม เธออาจจะหวัง แม้ยังไม่วาด เธออาจจะคว้างไม่เคยสุขสม อาจมีเงินทองล่องลอยชวนชม แต่ไม่อาจข่ม ความทุกข์ทางใจ หันมา ทางนี้ มีผู้ยากไร้ เขาเหงายิ่งกว่า ลึกคว้างกว้างไกล มีมากมีมายใต้ฟ้ามัวมน เธออาจจะเหงา เขาคงเหงากว่า เธอหวั่นผวาหัวใจสับสน เขาอาจสะทกทั้งจนทั้งทน ซบหน้าเกลื่อนกล่น แทบทางเท้าเธอ

เย็น ฝนพรำ พรั่งพรูสู่พฤกษา พรมไม้ป่า สดใส ใน วสันต์ หัว ใจเรา ฉ่ำชื่น เช่นดังคืนวัน ฝัน และใฝ่ โลกใหม่ ต้องเป็นของเรา ยาม ฝนหลั่ง เมฆบัง บด ทิวเขา ยาม เห็นเจ้า เปียกปอน ตอนใกล้สาง พบ คนจริง ยิ่งยง คู่คงเส้นทาง เห็น ผู้สร้าง ความทรงจำ มิเลือนจากใจ ยืน หยัดทะนง คู่คง เส้นทางยืดเยื้อ ยิ้ม เพื่อความฝัน ใกล้บรรลุชัย ยาม เห็นหน้า ต้องตา สื่อ ความหมาย จับมือ ทักทาย ส่งยิ้ม กลางสายฝน พบ ความจริงยิ่งหมาย มั่นใน กมล หน ทางสู้ สู่ชัย มิไกลจากเร

ตามทิวเขาทอดเงาไปสุดขอบฟ้า ตามหมู่ปลา มุ่งสู่มหาทะเล ทะเล คลื่นลม สั่งสมพลังมหึมา น้ำจรดฟ้า กว้างกว่าความ คิดคำนึง จึงใฝ่ฝันถึงวันปิติสุขสม กำแพงแห่งลมกีดกัน ให้ฝันปรวนแปร แลแผ่นดิน สิ้นแรงกลางแสงสุรีย์ คนย่ำยีผู้คนบนหนเดียวกัน วันแห่งชัย แห่งไฟเราจะส่องแสง กำแพงแน่นหนา ศรัทธาจักโถมทำลาย จึงใฝ่ฝัน ถึงวันปิติสุขสม กำแพงแห่งลม กีดกัน ให้ฝันปรวนแปร แลแผ่นดิน สิ้นแรงกลางแสงสุรีย์ คนย่ำยี ผู้คนบนหนเดียวกัน วันแห่งชัย แห่งไฟเราจะส่องแสง กำแพงแน่นหนา ศรัทธาจักโถมทำลาย

สายลมบางบาง บอกทิศทาง ฉันได้ไหมทิศทางที่ไป ของหัวใจฉัน และเธอ สายลมเจ้าเอย ผ่านมาแล้วเลย อยู่เสมอเหมือนใครเล่าเอย ผ่านฉันไป ดุจสายลม ฝนตั้งเค้ามา เหมือนหยดน้ำตาไกล้รินไหล ฝนเอยฝนใด พรมไม้ใบให้ ฉันทีร้อนรุ่มอกใจ ลุกเป็นไฟแล้วโลก ใบนี้ ฝนเอยแสนดี ตั้งเค้ามา แล้ว อย่าหนีไป ถึงเราห่างกัน ไม่มีแม้วันที่จะได้เจอ เสียงเพลงละเมอ หวังดียังมีต่อกัน น้ำเอยน้ำใจแม้ยังไม่ไร้ ขออย่าลืมฉัน คืนนี้ไร้จันทร์ เหมือนฉันไร้เธอ

มาบัดนี้ พ่อลาลับไปจากโลก ยังความโศก ความอาลัยให้สุดแสน ลูกชาวธรรมศาสตร์ ประกาศแทน จะยืดแน่นอุดมการณ์ ที่ท่านทำ คือวิญญาณเสรี ชื่อปรีดี พนมยงค์ คือดาวที่ดำรงอยู่คู่ฟ้าสถาวร คือเกียรติที่ลาลับ แต่ส่องทางไว้สุนทร คือเกียรติที่กำจร และจารใจผู้ใฝ่ธรรม คือแสงธรรมที่นำฉาย คือความหมายที่เลิศล้ำ คือผู้ประศาสน์คำ ธรรมศาสตร์และการเมือง ผู้พลิกประวัติศาสตร์ ประชาราษฎร์ให้โลกเลื่อง คือเสรีรองเรือง ระยับอยู่คู่ฟ้าดิน อำลา อาลัย อำลา อาลัย จากดวงใจทั่วธานินทร์ แต่เจตนาจินต์ จะสืบล่วงเป็นพลัง คือหรีดและมาลัย จากดวงใจชนรุ่นหลัง สายใยไม่หยุดยั้ง แต่ยังอยู่อย่างยืนยง แม่โดมจักผงาด ธรรมศาสตร์จะดำรง ปรีดี พนมยงค์ ประดับไว้ในใจชน ปรีดี พนมยงค์ ประดับไว้ในใจช

รถไฟประหาร แม่แหลกราญระหว่างทางไป โอ้คืนนั้นดาวเดือนหม่น ทุ่งนาก็ก่นร่ำไห้ ป่า ไพรร้องระงม บ้านนาสะเทือนแรงลม จ่อมจมอาลัยแม่จดหมายของเพื่อนบอกข่าว เรื่องราวได้เปลี่ยนแปรไป สังคมเน่าใน สุดแก้ไขข้องเกี่ยวเยียวยา เมืองบ้านเราทรามเสื่อม คิดไปน่าเอือมระอา ประชาต้องร้องไห้ ไม่มีน้ำตาจะไหล มันตกในหัวอกพ.ศ.สองห้าสองสี่ ผู้ใหญ่ลีตีกลองประชุม ร้อนลมว่าวรุม ดั่งไฟสุมทั่วถิ่นดินแล้ง บ้านเราผู้เฒ่าผู้แก่ แต่ละคนแต่ละคนหน้าแห้ง ข้าวแพงของแพง ผู้ใหญ่ลีไม่มีคำแย้ง หมดแรงแม้จะกล่าว ข่าวคราวสังคมชาวบ้าน หนีไปทำงานเมืองกรุง ทิ้งคานกระบุง เปลี่ยนผ้าถุงนุ่งกางเกงยีนส์ ผู้ชายขายแรงเพื่ออยู่ ผู้หญิงขายตัวเพื่อกิน ได้ยินแล้วก็เศร้า ส่วนยายตาฟางกับหลานสาว ตากหน้าขอทานสุดท้ายคือเรื่องราวของแม่ ผู้อยู่แต่ริมทุ่งมานาน รถไฟประหาร แม่แหลกราญระหว่างทางไป โอ้คืนนั้นดาวเดือนหม่น ทุ่งนาก็ก่นร่ำไห้ ป่าไพรร้องระงม บ้านนาสะเทือนแรงลม จ่อมจมอาลัยแม่ บ้านนาสะเทือนแรงลม จ่อมจมอาลัยแม่

ดวงดาว เจ้าคงจะหนาว เมื่อคราวฟ้ามืด ดวงตา ข้าเพียรเฝ้าหา หนทางที่ตั้ง ใจหาย ดวงใจ ไหม้เกรียมหมองหม่น เหมือนคนไร้แรง ดวงดาว มากมายเรื่องราว ให้คิดให้อ่าน ดวงตา ขอบคุณฟ้าดิน บันดาลให้ข้า ได้ใช้ ดวงใจ กรุ่นไฟคิดสร้าง แม้ทางร้างลา ดวงดาว อยู่ในห้วงหาวมากมายใสสุก ดวงตา เก็บดาริกา เอามาให้โลก สดใส ดวงใจ มั่นคงฝันใฝ่ ไม่เคยผันแปร

กี่เช้าที่เราตื่น กี่คืนที่เราฝัน กี่วันแห่งชีวิต ใครลิขิต ใครเขียน ช่างเหมือนดั่งเทียนเล่มน้อย หยาดฝนที่หล่นพรำ หยดน้ำตาเจ็บช้ำ ตอกย้ำใจให้จำ เจ็บจำและรอคอย เช้ายันบ่าย ย้ายลงเย็น ชีวิตความอยู่เป็น เหมือนดั่งเล่นละคร ช่างมันฉันไม่แคร์ ช่างมันฉันไม่แคร์ ไม่แคร์อันใด กี่เท้าที่เราย่าง กี่ทางที่เราเดินไป กว้างไกลสุดขอบรุ้ง พรุ่งนี้คงจะเห็น คนก็เป็นอย่างนี้ เมื่อหิวก็อยากกิน ด้วยลิ้นอันกระหาย ด้วยกายอันต้องการ จากงานที่ลำเค็ญ เห็นกันอยู่ รู้ทุกคน บางครั้งเราสับสน ไร้แม้แต่คนเข้าใจ ช่างมันฉันไม่แคร์ ไม่แคร์อันใด ช่างมันฉันไม่แคร์ ช่างมันฉันไม่แคร์ ไม่แคร์อันใด

ฉันเป็นดอกไม้ เกิดในป่าดงดอน สดสวยอยู่ตามโขดขอน หมู่ภมรมาเฝ้าดอมดม อยู่มา อยู่มานานนม สายลมแสงแดดชื่นใจ ใจไม่คิดอะไร อยู่ต่อไปเพื่อมวลพฤกษา กลีบใบไม่เคยไร้ค่า ช่วยกันสร้างสาชีวิตให้งาม ฉันเป็นดอกไม้ เกิดในสองข้างทาง เบิกบานเมื่อฟ้าสาง น้ำค้างพรมพร่างฉ่ำเย็น ลมร้อนลมหนาวเช้าเย็น ใครเห็นเขาชอบเด็ดไป ใจไม่คิดอะไร อยู่ต่อไปเพื่อมวลพฤกษา กลีบใบไม่เคยไร้ค่า ช่วยกันสร้างสาชีวิตให้งาม ฉันเป็นดอกไม้ เติบวัยจากกระถาง สดใสใบสล้าง ค่ำเช้ามีคนเฝ้ารักษา กระถางดอกไม้นานา ปรารถนาคนที่เข้าใจ ใจไม่คิดอะไร อยู่ต่อไปเพื่อมวลพฤกษา กลีบใบไม่เคยไร้ค่า ช่วยกันสร้างสาชีวิตให้งาม ฉันเป็นดอกไม้ คือนิยายของแผ่นดิน แต้มสีทั่วธรณิน ไม่เคยสิ้นกลิ่นหอมจรุง ป่าเขาหรือเมืองหรือทุ่ง หมายมุ่งแต้มสีดอกไม้ ใจไม่คิดอะไร อยู่ต่อไปเพื่อมวลพฤกษา กลีบใบไม่เคยไร้ค่า ช่วยกันสร้างสาชีวิตให้งาม

เขา นั้นมีคู่อยู่แล้ว เขารักปักใจแน่แน่ว แล้วเธอรักเขาทำไม เขามีลูกน้อย เป็นพยานรักไว้ข้างกาย ด้วยความรักปักดวงใจ ที่เขาให้กับครอบครัว เขา คงรักเธอเหมือนกัน รักเพราะใกล้ชิดกัน ศีลธรรมก็กั้นไม่ไหว แต่รักที่เธอ ให้เขา รักนั้นเพื่ออะไร ครอบครัวเขาอยู่กับใคร ถ้าเธอไปแย่งเขามา คิด แล้วชวนให้ยิ่งสงสาร รักแล้วยิ่งทรมาน น้ำตามันตกข้างใน เลิกกันวันนี้ ให้เขากลับตัวกลับใจ ยอมรับเป็นผู้แพ้ไป ฟ้าคงอภัยให้เธอ

โอ้ยอดรัก ฉันกลับมา จากขอบฟ้าที่ไกลแสนไกล จากโคนรุ้งที่เนินไศล จากใบไม้หลากสีสัน ฉันเหนื่อย ฉันเพลีย ฉันหวัง ฝากชีวิตให้เธอเก็บไว้ ฝากดวงใจให้นอนแนบรัง ฝากดวงตาและความมุ่งหวัง อย่าชิงชังฉันเลยยอดรัก *นานมาแล้ว เราจากกัน โอ้คืนวันนั้นแสนหน่วงหนัก ดั่งทุ่งแล้งที่ไร้เพิงพัก ดั่งภูสูง ที่สูงสุดสอย โอ้ยอดรักฉันกลับมา ดั่งชีวา ที่เคยล่องลอย มาบัดนี้ที่เราเฝ้าคอย เจ้านกน้อยโผคืนสู่รัง ฉันเหนื่อย ฉันเพลีย ฉันหวัง

ควันลอย ฟ้าแดง แสงจ้า ฝนดำ ทาบทา รังสี ร่างกาย หายวับ กับที่ บัดนี้ บัดนี้ ไร้เมืองไร้คน ฮิโรชิมา ฮา ฮา ฮ่า แตกสลาย หลายแสนคนตาย ฮา ฮา ดับสูญ จะเกิดกี่ครั้ง ก็ยังฝังใจ จำ ผู้ที่ทำ มันไม่ใช่คน *อะตอมมิคบอมบ์ ทั้งหลายตายเสียเถิด ไล่มันกระเจิง เปิง เปิด ไปให้พ้น สันติสุข สู่หล้า และสากล ชีวิตคน คน ไม่ใช่ผักไม่ใช่ปลา ฮิโรชิมา ฮา ฮา ฮ่า ฮ่า ฮา ฮา ฮิโรชิมา ฮา ฮา ฮ่า ฮ่า ฮา ฮา ฮ่า ฮา ฮิโรชิ มา

ชายคนนั้น นั่งเหงาเศร้าซึม บ้านอึมครึมหลังใหญ่โบราณ แดดส่องใสนิวาสสถาน ที่นั่งนอกชานก็บ่มีหยังกวน ชายคนนั้นนั่งอัดยาซอง เห็นขี้เถ้ากองถอนใจให้หวน จิบกาแฟที่หอมอบอวล คิดไปใคร่ครวญ ก็บ่มีหยังคิด คิดจะเอาอย่างนั้น ฝันจะเอาอย่างนี้ คิดจะให้มันดีขึ้นหน่อยสักนิด คิดจะเอาเดือนดาวก็คงไม่คิด คิดแต่เพียงชีวิตให้มันสุขสบาย เอาเงินทองมากองท่วมเฮือน จะเอาพ้องเพื่อน รึก็มีมากหลาย จะเอาเมียน้อยรึก็มีมากหลาย จะให้ใครตายก็เพียงชี้นิ้ว ชี้นิ้ว ชี้นิ้ว ฮือ ชายคนนั้น นั่งเหงาเศร้าซึม บ่นงำงึมเหมือนดั่งคนหิว จะเจ็ดสิบปีละนี่ก็ใกล้เข้าคิว ความหวังหลุดปลิว ดุจดั่งละลาย หวังจะสุขสบาย แต่ไม่วายข้องขัด แต่ไม่วายข้องขัด ก็เลยนั่งอัดยาซอง ชายคนนั้น นั่งเหงาเศร้าซึม บ่นงำงึม บ่นงำงึม ชายคนนั้น นั่งเหงาเศร้าซึม บ่นงำงึม บ่นงำงึม

ส่งดวงใจนี้ให้เพื่อน ภาพความหลังมิเคยเลือน หยุดสลาย ภาพรอยยิ้มและความกล้า มาปลุกเร้าการต่อสู้ อยู่หนไหน ความมั่นใจยังไม่คลาย มิเคยแหนงหน่าย หนทางแห่งธรรม อยู่ต่างแดนแสนไกลห่าง สุดขอบฟ้าเห็นรางราง ดุจจะย้ำ ให้คำนึงถึงใจเจ้า ข้ามภูเขาและทะเล จะเร่คว้างไปอย่างไร วอนให้จำ มั่นใจจงทำ ก้าวไปให้ถึง *เราและเธอ อยู่ไกลแสนไกลกัน ความผูกพัน เหมือนดังว่าติดตรึง ใจเจ้าลอย คล้อยตามสายลมตึง บอกคิดถึงเฝ้ารำพึงกับใบไม้ ฝากบทเพลงนี้ให้เพื่อน ได้ยินแล้วเหมือนการเยือน สื่อความหมาย เกี่ยวดวงใจร้อยให้มั่น อยู่ที่ไหนไม่สำคัญ ชีวิตนั้นดังพืชพันธ์แห่งเสรี งอกงามเต็มที่ ใต้ดวงตะวัน ใต้ดวงตะวัน

ฝากลมพาลอยไป สู่แดนไกลสุดตา ดั่งภูผากระซิบสั่ง ถึงทะเล เรือลำน้อยแล่นลอย ให้คนคอยหวนคะนึง พวกเรายังคิดถึง ถึงทะเล จะเร่คว้างทางใด จะมีใครฝากฝัง สู่ความหวังเยือนฝั่ง สีน้ำผึ้ง พายุร้ายคุ้มคลั่ง คลื่นประดังโถมซัด ส่งนาวาปลิวพัดเพราะลมตึง จากภูผากลางไพร จากใบไม้ป่าเขา เขื่อนลำเนายังชื่น ทุกคืนวัน จากน้ำค้างที่พรมฉ่ำ จากลำธารที่ไหลริน ฝากบทเพลงแห่งผาหิน ถึง ทะเล

ขอมอบดอกไม้ในสวน นี้เพื่อมวลประชา จะอยู่แห่งไหน จะใกล้จะไกล จนสุดขอบฟ้า ขอมอบความหวังดั่งดอกไม้ผลิ สดไสวอาณา เป็นกำลังใจให้คุณ เป็นกำลังใจให้เธอ เป็นสิ่งเสนอให้มา ดวงตะวันทอแสง มิถอยแรงอัปรา เป็นเปลวไฟที่ไหม้นาน เป็นสายธารที่ชุ่มป่า เป็นแผ่นฟ้าทานทน ดวงตะวันทอแสง มิถอยแรงอัปรา เป็นเปลวไฟที่ไหม้นาน เป็นสายธารที่ชุ่มป่า เป็นแผ่นฟ้าทานทน ขอมอบดอกไม้ในสวน ให้หอมอบอวลสู่ชน จงสบสิ่งหวังให้สมตั้งใจ ให้คลายหมองหม่น ก้าวต่อไปตราบชีวิตสุด ดุจกระแสชล เป็นกำลังใจให้คุณ เป็นกำลังใจให้เธอ เป็นสิ่งเสนอให้คุณ เป็นกำลังใจให้คุณ เป็นกำลังใจให้เธอ เป็นสิ่งเสนอให้ทุกคน

โอ้ดวงจำปา เวลาชมดอก คิดถึงบ้านช่อง มองเห็นหัวใจ เฮานึกขึ้นได้ ในกลิ่นเจ้าหอม เห็นสวนดอกไม้ บิดาปลูกไว้ตั้งแต่ใดมา เวลาหงอยเหงา ยังช่วยบรรเทาให้หายโศกา โอ้ดวงจำปา คู่เคียงเฮามา แต่ยามน้อยเอย กลิ่นเจ้าสำคัญ ติดพันหัวใจ เป็นตาฮักใคร่ แพงไว้เชยชม ยามเหงาเฮาดม เอ๋ยจำปาหอม เมื่อดมกลิ่นเจ้า ปานพบเพื่อนเก่า ที่ได้พรากจากไป เจ้าเป็นดอกไม้ที่งามวิไล ตั้งแต่ใดมา โอ้ดวงจำปา มาลาขวัญฮัก ของเรียมนี่เอย โอ้ดวงจำปา บุปผาเมืองลาว งามดั่งดวงดาว ชาวลาวปลื้มใจ เมื่อตกอยู่ในแดนดินลานช้าง เมื่อได้พลัดพราก อดีต พลัดจาก บ้านเกิดเมืองนอน ข้อยจะเอาเจ้า เป็นเพื่อนฮ่วมเหงาเท่าสิ้นชีวา โอ้เจ้าจำปา มาลางามจริง มิ่งเมืองลาวเอย

บนถนน หนทางซุปเปอร์ไฮเวย์ หนุ่มพเนจรท่องไปกลางฝัน ฝันของเจ้าดูเลิศล้ำลาวัณย์ ฝันเจ้าฝัน ว่าโลกพอสุทธิ์เมลืองมลัง *โอ้ยามนี้ระวีแดงแสงโรยรา สกุณาเจ้าบินตัดฟ้าสู่รัง บินไปเถิดเจ้านกน้อยผู้น่าชัง ตราบชีพยังชีวิตเจ้าก็ต้องบิน บิน บิน บิน บินไป บินไป บินไปเหมือนใจนี้ เสียงดนตรีบรรเลง เหมือนใจดิ้น แม้จะเจ็บปวดช้ำน้ำตาริน ปีกยังบินตายังจ้องมองทาง บนถนนหนทางซุปเปอร์ไฮเวย์ หนุ่มพเนจรกระเป๋าเดินทาง มุ่งไปเถิดสุดขอบฟ้ารางราง โลกไม่ร้าง เพราะชีวิตเจ้ายังเดิน โลกไม่ร้าง เพราะชีวิตเจ้ายังเดิน

ปฏิวัติโค่นล้ม สังคมแบบเก่า ปฏิวัติเพื่อเราประชาชาติไทย มาร่วมกันดันกงล้อ ประวัติศาสตร์ สู่เอกราชจริงแท้ และสดใส จับอาวุธถั่งโถมโหมแรงไฟ เพื่อก้าวไกลแห่งสังคม อุดมการณ์ ทหารแห่งประชาทำหน้าที่ กำจัดเหล่าไพรี ปฏิกิริยา ความลำบากนั่นคือมิตร ล้างอุปสรรค โค่นจักรพรรดิฟัสซิสต์ และศักดินา มันก่อกรรมทำร้ายเราเรื่อยมา ชาติประชาเป็นดังผู้พลีกรรม มวลชนดั่งผนังทองแดง กำแพงเหล็ก เอกลักษณ์นี่แหละหนา ใช่คนต้อยต่ำ คือผู้ยืนอยู่ยงคงทนนิ่ง ทุกอย่างสิ่งผลิตผลมวนชนทำ เรานักรบแห่งประชา มาก้าวนำ มือจับกำปืนกล้าประกาศชัย อำนาจรัฐ จักได้มาด้วยกระบอกปืน ปืนต่อปืนมันยิงมาเรายิงไป ติดอาวุธความคิดพิชิตศึก ปลุกสำนึกปลดปล่อย และปลุกใจ ปฏิวัติโค่นล้มสังคมแบบเก่า ปฏิวัติเพื่อเราประชาชาติไทย มาร่วมกันดันกงล้อ ประวัติศาสตร์ สู่เอกราชจริงแท้ และสดใส จับอาวุธถั่งโถมโหมแรงไฟ เพื่อก้าวไกลแห่งสังคม อุดมการณ์ จับอาวุธถั่งโถม โหมแรงไฟ เพื่อก้าวไกลแห่งสังคม อุดมการณ์

เขาคืออานนท์ ที่คนรักและทรงจำ ตายเพื่อเกิด เพื่อชีวิตใหม่ คือลูกไทยห้าวหาญ จากบ้านมา แนวหน้า ตามคำเพรียกขาน เป็นทหารของกองทัพ แห่งชาติไทย ถือปืนทะนง พุ่งตางต้านตีศัตรู มือถือปืนยิงสู้ ต่อศัตรูไม่หวั่นไหว ห่ากระสุนปืน พรูพรั่งทั้งลูกไฟ เหนือภูดอยไกลสุด สุดลำเค็ญ แสงตะวันรอน ขอบฟ้าลับลาอาลัย โอลูกชายของแม่ ต่อแต่นี้ไม่ได้เห็น ฝากหัวใจ รอยเลือดที่กระเซ็น เช้าหรือเย็นให้ชื่น ดั่งปืนรบ (พูด) เรียงหน้ากันเป็นชั้น ไยยั่นศึก หน้าคึก หลังคัก หลักแข็ง แม้ศัตรูโหมกระหน่ำ มาย่ำแย่ง ไหนเลยจะสู้แรงของหมู่เรา ปืนรบและกวี ชีพนี้เพื่อมวลประชา จารึกเลือด น้ำตา บนแผ่นฟ้าและผาหิน ศึกนี้แรงแดงเดือด เลือดหลั่งริน กระซิบดินฝังฝากจากพวกเรา กระซิบดินฝังฝากจากพวกเรา

เขาตายในชายป่า เลือดแดงทาดินเข็ญ ยากเย็น ข้นแค้นอับจน เขาตายในชายป่า เลือดแดงทาดินเข็ญ ยากเย็น ข้นแค้นอับจน ถึงวันพราก เขาลงมาจากยอดเขา ใต้เงามหานกอินทรีย์ ล้อมยิงโดยกระหยิ่ม อิ่มในเหยื่อตัวนี้ โชคดีสี่ขั้นพันดาว เหมือนดาวร่วงหล่น ความเป็นคนร่วงหาย ก่อนตายจะหมายสิ่งใด แสนคนจนยาก สิบคนหากรวยหลาย อับอายแก่หล้าฟ้าดิน เขาจึงต่อสู้อยู่ข้างคนทุกข์เข็ญ ได้เห็นได้เขียนพูดจา คุกขังเขาได้ แต่หัวใจยังปรารถนา เกิดมาเข่นฆ่าอธรรม แล้วอำนาจเถื่อน มาบิดเบือนบังหน กี่คนย่อยยับอัปรา สองพันห้าร้อยแปด เมฆดำปกคลุมฟ้า ด้วยฤทธา มหาอินทรีย์ ร้างเมืองไร้บ้าน ทำการป่าเขา เสี่ยงเอาชีวีมลาย พฤษภาห้าร้อยเก้า แดดลบเงาจางหาย เขาตายอยู่ข้างทางเกวียน ศพคนนี้ นี่หรือคือจิตร ภูมิศักดิ์ ศพคนนี้ นี่หรือคือจิตร ภูมิศักดิ์ ตายคาหลักเขตป่ากับนาคร เขาตายในชายป่า เลือดแดงทาดินอีสาน อีกนาน อีกนาน อีกนาน เขาตายในชายป่า เลือดแดงทาดินอีสาน อีกนาน อีกนาน อีกนาน เขาตายเหมือนไร้ค่า ต่อมาก้องนาม ผู้คนไถ่ถามอยากเรียน ชื่อจิตร ภูมิศักดิ์ เป็นนักคิด นักเขียน ดั่งเทียนผู้ถ่องแท้แก่คน ชื่อจิตร ภูมิศักดิ์ เป็นนักคิด นักเขียน ดั่งเทียนผู้ถ่องแท้แก่คน