เพลง | MUSIC

เพียงคำเดียวที่ปรารถนา อยากฟังให้ชื่นอุรา ใจพะว้าพะวัง นานเท่านานพี่คอยจะฟัง คำนี้คำเดียวพี่หวัง จะฟังจากปากดวงใจ คำคำนี้มีค่าใหญ่หลวง พี่รักพี่แหนพี่หวง เพียงดั่งดวงฤทัย พี่ไม่เคยเฉลยกับใคร แต่แล้วพี่บอกเจ้าไป เพื่อให้เจ้าตอบเช่นกัน มีหลายคราที่เคย เหมือนเจ้าจะเอ่ย เปิดเผยเฉลยคำนั้น โอ้แล้วใยอัดอั้น มิกล้าจำนรรจ์ กลับตื้นกลับตันทรวงใน หรือเจ้ามีคู่เคียงอุรา เจ้ารักเป็นหนักเป็นหนา ตรึงติดตราหัวใจ จึงจดจำถ้อยคำพี่ไป แอบเอาไปบอกคู่ใจ ทอดทิ้งพี่ให้อกตรม ยามถามเจ้าอย่างเคย เจ้าจึงได้เอ่ย เปิดเผยเฉลยคารม ยอมทิ้งพี่ให้ตรม หัวใจระบม อกตรอมอกตรมจนตาย หรือเจ้าลืมถ้อยคำคำนี้ จึงทำไม่รู้ไม่ชี้ ดังไม่มีเยื่อใย แม้นเจ้าลืม เจ้าเลือนเคลื่อนคลาย พี่เตือนให้อีกก็ได้ ก็รักอย่างไรเจ้าเอย

อันความหมุนเวียนผลัดเปลี่ยนที่ในโลกเรา ทั้งเขาทั้งเราก็คงจะเห็นทั่วกันไม่เที่ยงไม่แท้ ปรวน แปรทุกวันต่างเปลี่ยน แปรผันยิ่งนานนับวันมากหน โลกเราทุกวันกลับเปลี่ยนแปรผันง่ายดาย ทั้งหญิงทั้งชายมีดีมีร้ายเจือปน แต่ก่อนเศรษฐี เดี๋ยวนี้ซิจนผลัดเปลี่ยน เวียน วน จะแน่ไฉน กับโชคโลกเราโลกเรานี้ก็เหมือนเวที ที่กว้างใหญ่เราเกิดมาเพื่อใช้ กรรมเก่าต่าง มีกรรม ทุกผู้ ทุกหมู่เหล่าเพราะว่าเขากับเราเกิดมาแสดงละครกัน ละครของโลกมีโศกมีทุกข์ สุขปนคลุกเคล้าระคน ชั่วดีเจ็ดหน ปนกันอยู่ อยู่ก็ร้ายแล้วหายไปพลัน กลับเปลี่ยน แปร ผันความดีเลวนั้นช่างกลับช่างกลาย. โลกเราผันแปรเกิดแก่เจ็บตาย ว่าย วนคนเราทุกคน ไม่มีใครพ้นความตายเมื่อเกิดมาแล้วไม่แคล้ว สักราย บทบาทสุดท้ายไม่มีแคล้ว ตายเพื่อนเอ๋ยเป็นคนทั้งที รีบก่อความดีให้สมทุกทุกสังคมจะได้นิยมชมเชย เมื่อพลาดเพลี่ยง พล้ำอย่าซ้ำนักเลยไม่ช่วยก็เฉย โปรดเถิดอย่าเย้ยผ่อนหนักผ่อนเบาชีพยังอยู่ ให้เขาชื่นชู ประเสริฐกว่าใยจะมาอิจจา กันเล่า อย่าเป็นคนเสียทีที่เกิดเปล่าเพราะว่าเขากับเรา ไม่วายใกล้ตายทุกเวลายามชีวิตยังจะฝากจะฝังอะไร ครั้นถึงตายไปโลกเราจะได้บูชาด้วยเหตุฉะนี้ ความ ดีนานา อุตส่าห์ใฝ่หาประเสริฐหนักหนายิ่งกว่าอะไร

พริ้วลมพัด รวงข้าวเอน ลู่ไป ข้าวซิรวงไสวสมใจชาวนาสิ้นห่วง ชื่นอุราเห็นข้าวกล้าออก รวง แต่ข้าช้ำใจข้าห่วงหวงรักเจ้าข้ามเกินบาง สาวเอยโถน้ำใจเจ้าช่างดำแกล้งรักข้าให้ช้ำ รักแล้วมาทำเหินห่างกลับไปรัก หลงเจ้าหนุ่ม ต่างบางข้าอดสูใจไม่สร่างเพราะเจ้ามาห่างแรมลา ข้าวเบาหน้านี้รวงดีเพราะมีลมโบก ได้ลมฉ่ำฝนจนโชกแต่ใจข้าโศกหนักหนา เจ้าสิ้นใจรักข้ายังภักดีเรื่อยมา นี่หรือ น้ำใจเจ้ากล้าทิ้งข้าไปได้ลงคอ สาวเอยโถน้ำใจเจ้าช่างดำ แกล้งรักข้าให้ช้ำรักพรากเจ้าเป็นคนก่อ เจ้าลืมหรือโถข้าซื่อ ตรงรอ กลับเถอะหนอใจข้าโศกเหมือนคอย ลมโบกข้าวเบา

รวยริน กลิ่นแก้วแผ่วโผยโชยมา ชื่นใน อุราหอมดอกแก้วพา รำพึง เพ้อครวญ หวนคลั่งถึงครา ครั้งหนึ่ง ถึงคืน นั้นซึ่งผูกพัน ตราตรึง ซึ้ง อยู่ในฤทัยราตรี แจ่มจันทร์ สวรรค์ริมธารดอกแก้ว เริ่มบาน หอมกรุ่น ดวงมาลย์ปานใด หอมยัง แพ้นวลของแก้ว ขวัญใจ หอมแก้ว ครั้งใดหอมแก้ว ฤทัย ก็โลมไล้ ชีวิน ยังเคยพร่ำเพ้อเสมอเลยว่า แก้วคือ มณีมีค่าคงได้มา จากดิน โอ้จากมาไกล ไฉนลืมสิ้นแก้วคง น้ำตา ร่วงริน เป็นเพชรนิล รอพี่โรยริน กลิ่นแก้ว ใช่แล้ว แก้วเตือนให้ไป เยี่ยมเยือน เหมือนผึ้งไม่เลือน มาลีขวัญเอย ขวัญใจ ขอให้ ฝันดีเพราะพี่ทวี รักแก้วมณีโอ้ พรุ่งนี้ เจอกัน ยังคงพร่ำเพ้อเสมอเลยว่า แก้วคือ มณีมีค่าคงได้มา จากดิน โอ้จากมาไกล ไฉนลืมสิ้นแก้วคง น้ำตา ร่วงริน เป็นเพชรนิล รอพี่โรยริน กลิ่นแก้ว ใช่แล้ว แก้วเตือนให้ไป เยี่ยมเยือน เหมือนผึ้งไม่เลือน มาลีขวัญเอย ขวัญใจ ขอให้ ฝันดีเพราะพี่ทวี รักแก้วมณีโอ้ พรุ่งนี้ เจอกัน

ชาตินี้ ฉันมี แต่ความผิดหวัง บาปเคราะห์ประดัง ผิดหวังบ่อยบ่อย ฉันนี้เปรียบเหมือน โลมลอย ฉันเฝ้าคอย แต่ต้องปล่อย ตามกรรมเวร ยากแค้นยอมทน ไปจนจะตาย ชีวิตเป็นนาย มุ่งหมายอยากเด่น ฉันพบชีวิตลำเค็ญ ต้องยอมยากเข็ญ ชีวิตมันเป็นนายเรา เกิดแล้วตายไป มนุษย์ใดใด เกิดมาเพื่อใช้กรรมเก่า ยากแค้น ทนเอา เพื่อทุกข์บรรเทา ใช้บาปของเรา เสมอไป เกิดแล้วต้องทน ดิ้นรนไม่วาย กว่าฉันจะตาย ไม่รู้เมื่อไหร่ คิดแล้วไม่นึก เสียใจ จะเป็นไฉน เหมือนกันไปทุกทุกคน

ราตรีนี้มืดไม่เห็นเพ็ญโสม ส่อง ดารามิผ่องมืดมัวทั่วมุม ร้อนรุมหมองไหม้เหมือนไข้รุม ฟ้าดำมิดมืดเหมือนม่านคลุม อกเรียมยิ่งคลุ้ม กลุ้มรัญจวน อัมพรสะท้อนดังครืน ดังใจสะท้านสะอื้น คงช้ำกล้ำกลืน ปั่นป่วน ฟ้า ร่ำไห้เหมือนใจร่ำหวน เปรียบหัวใจ เรียมป่วน ข้าครองฟ้าครวญ ตรอมใจ เมื่อยามฝนตกหัวอกยิ่งคลุ้ม คลั่ง ดุจดังฉันหลั่งน้ำตาไหล นิจจาโอ้ฟ้า ร้องไห้ โถตัวข้าหรือจะทนได้ เศร้าใจให้ฝืน ชื่น บานฟ้าแลบดู แวบ วับ แปลบปลาบต้องหลับตาเหมือนดังนภา ร้าวราน ตัวข้าช้ำอุราช้านานด้วยความรักทรมาน อกเอ๋ยยิ่งคิดยิ่งร้าว รานรักกำซ่าน ทรวงใน

เที่ยวพเนจร ซอกซอนพนาลัย ชมเขาลำเนาไพร เพลินใจเจริญตา รื่นระเริงใจ เที่ยวไปในมรรคา สำราญในวิญญา ชมป่าพนาลี ลำธารละหาน ไหลซ่านผ่านภูผา เพลิดเพลินชมปลา วนเวียนว่ายกรายอินทรีย์ อยู่ในดงไพร เที่ยวในพนาลี ใจกายสบายดี สมที่สราญรมย์ แว่วชะนีฟัง ก้องดังวังเวงใจ ครวญร้องคะนองไพร เร้าใจไร้คู่ชม หมู่พญาลอ ล่อใจให้เริงรมย์ เคล้าคลอพะนอชม สมสู่อยู่ดงดอน กวางทรายยั่วเย้า เคล้าคู่อยู่ริมหนอง ร่าเริงลำพอง คะนองวิ่งชิงกันจร เกิดเป็นพรานไพร สุขใจไม่อาวรณ์ หากินพเนจร เที่ยวป่าเป็นอาจิณ

ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า องค์ใดพระสัมพุทธ ธวิสุทธิ์ผุดผ่องใส ตัดมูลกิเลสไกล หลีกละในสิ่งรื่นรมย์ คำใดท่านตรัสแล้ว เหมือนดวงแก้วน่าชื่นชม สัตว์โลกที่โศกซม ดับพระทมด้วยพระธรรม ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า คำนั้นพวกท่านทั้งหลาย จงเปล่งวาจาว่าสาธุสัตว์ สาธุ ภาวนาดุจสรณะ คือพระรัตนตรัย องค์ใดพระสัมพุทธ ธวิสุทธิ์ผุดผ่องใส ตัดมูลกิเลสไกล หลีกละในสิ่งรื่นรมย์ คำใดท่านตรัสแล้ว เหมือนดวงแก้วน่าชื่นชม สัตว์โลกที่โศกซม ดับพระทมด้วยพระธรรม ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า คำนั้นพวกท่านทั้งหลาย จงเปล่งวาจาว่าสาธุสัตว์ สาธุ ภาวนาดุจสรณะ คือพระรัตนตรัย ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า

ทุง ยา บา เล ทุง ยา บา เล ทุงยาบาเล ทุงยาบาเล ทุงยาบาเล ทุงยาบาเล เป่าปี่ตีฆ้องลั่นกลองศึกรบ จะพบคนงามด้วยความแค้นใจ จะหมายชิงชัยกุสุมา สร้างเวรกรรมไว้เจ็บใจยิ่งหนอ เจ้าสอพิณยาข้าทนโศกา ข้าหมายมั่นมาบุกตะเลง กลองศึกรัวพลันไม่หวั่นเกรง ฟังคล้ายเพลงชะชะช่า สะท้านพสุธาแดนฟ้าเมืองแปร กลองศึกรัวพลันไม่หวั่นเกรง ฟังคล้ายเพลงชะชะช่า สะท้านพสุธาแดนฟ้าเมืองแปร บุเรงนองร้อนรุ่มในดวงแด ถ้ารักข้าแพ้เป็นตายสู้กัน เกณฑ์โยธายกมาในเร็ววัน รับมิ่งขวัญทรามวัยกุสุมา เป่าปี่ตีฆ้องลั่นกลองศึกรบ จะพบคนงามด้วยความแค้นใจ จะหมายชิงชัยกุสุมา สร้างเวรกรรมไว้เจ็บใจยิ่งหนอ เจ้าสอพิณยาข้าทนโศกา ข้าหมายมั่นมาบุกตะเลง กลองศึกรัวพลันไม่หวั่นเกรง ฟังคล้ายเพลงชะชะช่า สะท้านพสุธาแดนฟ้าเมืองแปร กลองศึกรัวพลันไม่หวั่นเกรง ฟังคล้ายเพลงชะชะช่า สะท้านพสุธาแดนฟ้าเมืองแปร บุเรงนองร้อนรุ่มในดวงแด ถ้ารักข้าแพ้เป็นตายสู้กัน เกณฑ์โยธายกมาในเร็ววัน รับมิ่งขวัญทรามวัยกุสุมา ทุงยาบาเล ทุงยาบาเล ทุงยาบาเล ทุงยาบาเล

อย่าดูหมิ่นชาวนาเหมือนดั่งทาสี เอาผืนนาเป็นที่พำนักพักพิงร่างกาย ชีวิตเอยไม่เคยสบาย ฝ่าเปลวแดดแผดร้อนแทบตาย ไล่ควายไถป่าดอนเหงื่อรินหยดหลั่งลงรดแผ่นดินไทย จนผิวพรรณเกรียมไหม้ แดดเผามิได้อุทธรณ์เพิงพักกาย มีควายเคียงนอน กลิ่นโคลนสาบควายเคล้าโชยอ่อน ยามนอนหลับแล้วใฝ่ฝันกลิ่นโคลนสาบควาย เคล้ากายหนุ่มสาวแห่งชาวบ้านนา ไม่ลอยเลิศฟ้าเหมือนชาวสวรรค์ หอมกลิ่นน้ำปรุงฟุ้งอยู่ทุกวัน กลิ่นกระแจะจันทร์ หอมเอยผิวพรรณนั้นต่างชาวนา อย่าดูถูกชาวนาเห็นว่าอับเฉามือถือเคียวซันเข่า เกี่ยวข้าวเลี้ยงเราผ่านมาชีวิตคนนั้นมีราคาต่างกัน แต่ชีวิตชาวนาบูชากลิ่นโคลนสาบควาย

ถึงกลางวัน สุริยันแจ่มประจักษ์ ไม่เห็นหน้านงลักษณ์ ยิ่งมืดใหญ่ ถึงราตรี มีจันทร์อันอำไพ ไม่เห็นโฉม ประโลมใจ ยิ่งมืดมน อ้า ดวงสุรีย์ศรี ของพี่เอยขอจงเผย หน้าต่าง นางอีกหนขอเชิญจันทร์แจ่มกระจ่าง กลางสกลเยี่ยมให้พี่ ยล เยือกอุรา

แม่ยอดพธู เมืองแปรช่างสวยแท้ งามเด่น งามเหมือนหนึ่ง จันทร์เพ็ญสมเป็นยอดนารี พี่อยาก ยล โฉม เจ้าหลงรัก เฝ้านิยม แต่ต้องตรมไม่สมฤดีหรือ บุญ พี่จะมีไม่ถึง เจ้าหลับเอนกายสยายเกศายั่วอุราให้ข้าตะลึง อก แม่งอน เต่งตึงงามประหนึ่งอุบล แม้ยามห่างน้องหมองหม่น จะฝากหน้ามลพี่ขัดสนจนใจ โฉมเอย แม่งามเลิศลักขณาหรือจะลองฝากฟ้า ข้ากลัวจะเหลิงไป.จะลอย โพยม ระทมท่านจะคลั่งไคล้ใครเล่าจะแล พี่ฝากกับใครใจหวงไม่เหมือนดังดวงใจแม่ รักแท้คงเมตตา เหิร ลอยสลับกับท้องคงคา พี่คิด ยิ่งพา หมองไหม้ไม่อยากให้ใครกล้ำกราย พี่ห่วง ดวงใจหลงใหล งมงาย รักไม่คลายเพียงหนึ่งน้องนางเดียว

แก้วตานิทราเถิดเจ้า พี่จะเฝ้าเคล้าเคลียไม่ห่าง อย่าระคางหรือเคืองขุ่นตรอม เหนื่อยอ่อนเพลีย นอนเสียเถิดเจ้า พี่เฝ้าถนอม ปัดเหลือบยุงริ้นไรไต่ตอม ไม่ยอมให้หมองเศร้า หากเจ้าร้อนนอนไม่หลับ พี่จะรับพัดวีให้เจ้า คลอเคล้าเฝ้ามิพรากจากจร อบแป้งร่ำพรมน้ำอบให้ โลมไล้สมร พีสวดมนต์ขอพรอ้อนวอน ให้เจ้านอนฝันดี

ฝากฟ้าสั่งดินฝากความถวิลแห่งใจ สั่งไปถึงทรามวัย ต่างแทนหัวใจและปลายลิ้น ว่าความรักพี่ ชาตินี้ชาติไหนไม่สิ้น ประกาศให้ฟ้าได้ยิน ประกาศให้ดินเป็นพยาน เอ่ยรักฝากดินได้ยินสงเคราะห์ช่วยที บอกจอมขวัญเทวีบอกความภักดีด้วยวิญญาณ หากเกินคว้าไขว่ จะป่ายปืนไปพบพาน เพื่อพบนงคราญ จะทะยานให้ถึงซึ้งเธอ ใครจะคิดจะริษยาจะเร้นซ่อนเธอหนีหน้า พี่จะหากว่าจะเจอให้เอาพี่ไปประหารวิญญาณก็จะรักเธอ มั่นต่อเธอซื่อต่อเธออยู่เสมออาจิณ แก้วเอ๋ยแก้วตาตอบคำให้ฟ้าได้ฟังหากไม่คิดชิงชัง ฝากฟากฟ้าฟังช่วยสั่งดินว่าเจ้ารักพี่ปราณีเถิดหนอยุพิณ ฝากฟ้าสั่งดินให้พี่ยินคำรักจากเธอ

ฝันดีเถิดนะ คนดี จากกันคืนนี้คนดีของพี่อย่าตรม ฝากใจรักไว้ริมหมอน อาวรณ์ร่วมนิทรารมณ์ อุ่นไอรักห่มห่วงหวง ฝันดีเถิดนะ จอมใจ จากไกลเพียงไหนดวงใจรักพี่ไม่ลวง จะคอยพบน้องในฝัน รำพันพร่ำรักริมทรวง ชื่นเชยรักหน่วงเหนี่ยวใจ ในฝันน้องจงมีพี่ พลอดรักเปรมปรีดิ์ชิดใกล้ ไม่จางไม่ร้างห่างไกล อุ่นอกอุ่นใจในฝัน ฝันดีเถิดนะ คนดี จากกันคืนนี้ไมตรีรักพี่ผูกพัน จากใจรักแท้แลหา จำลาจากร้างไกลกันเชื่อใจรักมั่น ไม่ลืม

เมื่อคิดให้ดีโลกนี้ประหลาด บุพเพสันนิวาส ที่ประสาทความรักภิรมย์ คู่ใครคู่เขารักยังคอยเฝ้าชม คอยภิรมย์เรื่อยไปขอบน้ำขวางหน้า ขอบฟ้าขวางกั้น บุพเพยังสรรค์ประสบ ให้ได้พบสบรักกันได้ ห่างกันแค่ไหนเขาสูงบังกั้นไว้ รักยังได้บูชา ความรักศักดิ์ศรี รักไม่มีพรมแดน รักไม่มีศาสนา แม้นใครบุญญาได้ครองกันมา พรหมลิขิตพาชื่นใจ รักเหมือนโคถึกที่คึกพิโรธ ความรักเช่นนั้นให้โทษ จะไปโกรธโทษรักไม่ได้ ไม่ใช่บุพเพสันนิวาสแน่ไซร้ รักจึงได้แรมรา ความรักศักดิ์ศรี รักไม่มีพรมแดน รักไม่มีศาสนา แม้นใครบุญญาได้ครองกันมาพรหมลิขิตพาชื่นใจ รักเหมือนโคถึกที่ศึกพิโรธ ความรักเช่นนั้นให้โทษ จะไปโกรธโทษรักไม่ได้ ไม่ใช่บุพเพสันนิวาสแน่ไซร้รักจึงได้แรมรา

บ้าน เรา แสน สุขใจ แม้จะอยู่ ที่ไหน ไม่สุขใจ เหมือนบ้านเรา คำ ว่าไท ซึ้งใจ เพราะใช่ ทาสเขา ด้วยพระบารมีล้นเกล้า คุ้มเรา ร่มเย็น สุขสันต์ รุ่ง ทิพย์ ฟ้า ขลิบทอง พริ้วแดดส่อง สดใส งามจับใจ มิใช่ฝัน ปวง สตรี สมเป็นศรีชาติ เฉิดฉัน ดอก ไม้ชาติไทยยึดมั่น หอมทุกวัน ระบือ ไกล บุญ นำพา กลับมาถึงถิ่น ทรุดกายลงจูบดิน ไม่ถวิลอายใคร หัว ใจฉัน ใครรับฝาก เอาไว้ จาก กัน แสน ไกล ยังเก็บไว้ หรือเปล่า เมฆ จ๋า ฉัน ว้า เหว่ ใจ ขอวานหน่อยได้ไหม ลอยล่องไป ยังบ้านเขา จง หยุดพัก แล้วครวญรับฝาก กับสาว ว่าฉันคืนมาบ้านเก่า ขอยึดเอา ไว้เป็น เรือน ตาย

ในโลกแห่งความเป็นจริงเธออาจเป็นหญิง ของใครก็ได้ และค่าแห่งความสนใจย่อมน้อยลงไปจากเขา ในโลกแห่งความเป็นจริงเธออาจเป็นหญิง หัวใจแสนเศร้า ฝืนทนชื่นบานหวานเอาเพื่อข่มความเศร้าในใจ มาพบกับฉัน (มาพบกับฉัน)ในฝันดีกว่า (ในฝันดีกว่า) ฝันนั้น จะพาให้จิตสดใสลืมชีวิต เมื่อตื่นชื่นใจ มาพบคนเก่ากันใหม่ในฝันในโลกแห่งความเป็นจริง เธออาจเป็นหญิง ของใครไม่หวั่น แต่ในโลกแห่งความฝันเธอเป็นของฉันเสมอ มาพบกับฉัน (มาพบกับฉัน)ในฝันดีกว่า (ในฝันดีกว่า) ฝันนั้น จะพาให้จิตสดใสลืมชีวิตเมื่อตื่นชื่นใจ มาพบคนเก่ากันใหม่ในฝันในโลกแห่งความเป็นจริง เธออาจเป็นหญิง ของใครไม่หวั่น แต่ในโลกแห่งความฝันเธอเป็นของฉันเสมอ

ฉันสู้ ถากถางสร้าง ทาง ทำไม ฉันสร้าง เพื่อใครก็ใคร เป็น แรง ผลักดัน นอกจากแรงใจที่ให้กับฉันยังร่วมกันฝัน สร้าง สรรค์ สื่อ ปราถนาฉันผิดเพียงไหนในความเป็นคน นอกจากความจนแต่จนสู้ทนเสาะหา ส่วนเธอเปลื่ยนใจไม่ให้เวลาเหมือน เจตนา ฆ่า ฉัน บั่น รักมลาย แม้เพชฆาต ที่ประหาร ชีวันก่อนที่จะฟัน ดาบลงปลงชีพหมายยังขอขมา ลาโทษผู้ตาย แต่เธอฆ่าชายอย่างฉันไม่ใยดีเห็นทรากสถานวิมานทลาย ยิ่งอยากจะตายอยากตายไปจาก โลกนี้ ดั่งถูกดาบสองช้ำต้องชีวี ลาก่อน คนดี ชีพนี้ อุทิศ ให้เธอแม้ เพชฆาต ที่ประหาร ชีวัน ก่อนที่จะฟันดาบลงปลงชีพหมาย ยังขอขมา ลาโทษผู้ตายแต่เธอฆ่าชาย อย่างฉันไม่ใยดี เห็นทรากสถานวิมานทลาย ยิ่งอยากจะตาย อยากตายไปจาก โลกนี้ ดั่งถูกดาบสองช้ำต้องชีวี ลาก่อน คนดี ชีพนี้ อุทิศ ให้เธอ ลาก่อนคนดี ชีพนี้อุทิศให้เธอ

ดึก เอย ดึก แล้ว น้อง เอย น้อง แก้ว หลับแล้วหรือยัง ถ้า หาก เจ้า ยังผิน ฟังเสียงเพลงพี่กล่อม น้อง เอยเจ้าอยู่คนเดียว น้อง เอยเจ้าอยู่คนเดียว อยู่คนเดียวภายในห้องนอน ก่อน หลับ ตา ลง น้อง จง อย่าลืม ไหว้ วอน สวดมนต์ขอพรเทพ เทวา โปรดมาคุ้มครองน้องแก้ว ให้ คลาดแคล้วโพยภัย ป่าน เอย ป่าน นี้ น้อง เอย น้องพี่อยู่ดีหรือไร เมื่อ ยาม หลับ ไหล น้อง นอน ฝันถึงใคร เล่า โถ เจ้านอนอยู่คนเดียว โถ เจ้านอนอยู่คนเดียว อยู่คนเดียวอย่านอนซบเซา หลับ เถิด คน ดี แล้วคอยตอบพี่รุ่งเช้า เจ้าหลับฝันเห็นพี่บ้างไหม ส่งความคิดถึงมาให้ ใน ภาพฝันหรือเปล่า

แม่นี้มีบุญคุณอันใหญ่หลวงที่เฝ้าหวงห่วงลูกแต่หลังเมื่อยังนอนเปล แม่ เราเฝ้าโอละเห่ กล่อมลูกน้อยนอนเปลไม่ห่างหันเหไปจนไกล แต่เล็กจนโตโอ้แม่ถนอมแม่ผ่ายผอมย่อมเกิดแต่รักลูกปักดวงใจ เติบโตโอ้เล็กจนใหญ่ นี่แหละหนาอาลัยมิใช่ใดหนาเพราะค่าน้ำนม ควรคิดพินิจให้ดีค่าน้ำนมแม่นี้จะมีอะไรเหมาะสม โอว่าแม่จ๋าลูกคิดถึงค่าน้ำนมเลือดในอกผสมกลั่นเป็นน้ำนมให้ลูกดื่มกิน ค่าน้ำนมครวญชวนให้ลูกฝังแต่เมื่อหลังเปรียบดังผืนฟ้าหนักกว่าแผ่นดิน บวชเรียนพากเพียรจนสิ้นหยดหนึ่งน้ำนมกิน ทดแทนไม่สิ้นพระคุณแม่เอย

นาทีสุดท้ายก่อนที่ฉันสิ้นวันเป็นคนได้ยินไหม เสียงคนจนจนคนนี้ครวญหา คนที่เธอเกลียดเธอเคยหยามเหยียดต่างต่างนานา คนที่ถูกหาว่าคนรกโลกรกใจของคน มาดูใจฉันมาดูใจก่อนก่อนใจจะสิ้น ก่อนที่ร่างกายถมทับแผ่นดินสิ้นความสับสน ขอเพียงน้ำตาของเธอสักหยด รดดวงกมล เพื่อเตือนใจตนว่าคนอย่างฉันมันเดนหัวใจ

หวงก็จะยื้อ ขายก็จะซื้อหากเธอนั้นคือดอกหญ้า ฉันเกรงว่าเขาจะย่ำซ้ำเหยียบให้เฉา ฉันไม่เคยรัก ฉันไม่เคยหลงไม่เคยสงสารใครเท่า สายตาเธอเศร้ายิ้มเธอโศกเหมือนกล่อมโลกฝัน ดอกหญ้ายอดรัก ขอจงประจักษ์ใจฉัน ยอดชู้คู่ขวัญเธอกับฉันเชื่อมชีวิตกันเถิดหนาแม้หากจะไร้ เขาใส่ใจรักอย่าตรมนักเลยดอกหญ้า รู้ตัวดีกว่าฉันสมัครรักอยู่เสมอ

ถึงเธอนั้นแต่งงานแล้วไม่มีวี่แววอาลัยให้ฉัน ก็จะคิดถึงเธอ อยู่เสมอไม่หวั่นคิดถึงวันฉันอยู่ใกล้เธอ แม้บุญฉันจะไม่ถึงก็ยังคะนึงถึงเธอเสมอ ภาพความหลังยังจำเหม่อมองน้ำตาเอ่อ จะขอรักเธอรักอยู่ต่อไปรักครั้งเก่าไม่เคยคลายคลอน เป็นอนุสรณ์รักสลักใจฉันไม่พร้อมสู่ขอ เธอไม่อาจรอได้เพราะวัยจะกร่อนตามกาล ถึงจะน้อยวาสนาก็คงครวญหาเธอไปอีกนาน จากไปแล้วคนดีชั่วชีวิตที่ผ่านจะนานแสนนานฉันไม่อาจลืม

ถึงอย่างไร พี่ยังรักเธอไม่คลาย ตราบชีพนี้วอดวายเป็นเถ้าถ่าน ก็จะขอรักจะขอรักด้วยวิญญาณ แทรกสายลมโชยผ่าน เคล้าเคลียนงคราญไม่ห่างไกล สายลมพลิ้วจูบเธอมิใช่อื่นใดโปรดจำไว้ นั่นคือลมจูบจากพี่เป็นสัญญาว่ารักด้วยจิตใจ ภักดิ์ยิ่งชีวีพี่ขอเพียงไมตรีแม้เพียงธุลีก็ชื่นใจ

โลกนี้หรือใช่มีเพียงทรามวัย ถึงไม่รักใช่แคร์อันใด ไม่โศกใจเศร้าโศกา ทั่วแคว้นแดนแผ่นดินสิ้นพสุธา ใช่จะไร้เท่าใบพุทรา หญิงหนึ่งพอหามาเคียงใจ อย่าหมายคิดว่าชายจนปัญญา หญิงหมื่นแสนทั่วแดนโลกา เฝ้าสบตายังถมไป อดรักใช่ดับดิ้นไม่ถึงสิ้นใจ อดเสน่หาใช่พาถึงตาย หญิงที่ปองหมายถมไปดีดี ในโลกนี้หรือมีแต่เธอ งามเลิศเลอเหนือเธอก็มี แล้วไยต้องสนใจไยดี งอนเสียจนเหลือที่ หยิ่งออกอย่างนี้ขอไกล ชาตินี้ถึงไม่มีใครไยดี ถึงขัดสนอับจนนารี สิ้นสตรีที่เห็นใจ จะขอครองโสดไปไม่ทุกข์สิ่งใด ไม่ยอมขอเป็นทาสรักใคร ขออยู่อย่างไร้ทุกข์ทรมาน .ชาตินี้ถึงไม่มีใครไยดี ถึงขัดสนอับจนนารี สิ้นสตรีที่เห็นใจ จะขอครองโสดไปไม่ทุกข์สิ่งใด ไม่ยอมขอเป็นทาสรักใคร ขออยู่อย่างไร้ทุกข์ทรมาน

ผมคงไม่เลวเกินคุณจะรักใคร่ ถึงผมผิดไปก็คงไม่ใหญ่หลวง เมื่อเทียบกับผมรักคุณ หมกมุ่นระกำทรวง ผมคิดเป็นห่วงนักหนา ผมคงไม่ทรามคนงามอย่าหลงผิด ผมเพียงพลาดนิดคงมีคนอิจฉา ด้วยคุณสุดสวยแสนดี ย่อมมีทุกมา แข่งขันวิวาห์หาทางจะชื่นชู คุณไปฟังคำกล่าวหา มีคนว่าลับตาคุณผมเจ้าชู้ คุณจงฟังหูไว้หู ดวงใจผมอยู่ที่คุณแล้วนะคนดี ผมคงไม่เลวเกินคุณจะรักใคร่ ผมมีจิตใจมั่นคงในศักดิ์ศรี เมื่อบอกว่าผมรักคุณ ก็ครุ่นคิดภักดี อื่นร้อยนารีมิมีจะใฝ่ใจ คุณไปฟังคำกล่าวหา มีคนว่าลับตาคุณผมเจ้าชู้ คุณจงฟังหูไว้หู ดวงใจผมอยู่ที่คุณแล้วนะคนดี

เมื่ออาทิตย์อุทัยส่องทั่วท้องถิ่นไพร โลกแจ่มใสอีกครั้งเหม่อมองนกโผบิน แว่วธารรินไหลหลั่งป่าลั่นดังสะท้านใจ แดดส่องฟ้าเป็นสัญญาวันใหม่พวกเราแจ่มใส เหมือนนกที่ออกจากรัง ต่างคนรักป่าป่าคือความหวัง เลี้ยงชีพเรายังฝังวิญญาณนานไป ตื่นเถิดหนาอายนกกามันบ้างแผ่นดินกว้างขวาง ถางคนละมือละไม้รอยยิ้มของเมียชโลมฤทัย ซับเหงื่อผัวได้ให้เราจงทำดี เสื้อผ้าขี้ริ้วปลิวเพราะแรงลมเป่า กลิ่นไอพวกเราเขาคงจะเดินเมินหนี คราบไคลไหนเล่าเท่าคราบโลกีย์ เคล้าอเวจีหามีใครเมินมันโลกจะหมอง ครองน้ำตายามเศร้าแบ่งกันว่าเขา และเราเศร้าจริงใจฉันป่ามีน้ำใจใสแจ่มทุกวัน รักป่าไหมนั่นเมื่อป่าลั่นความจริง

เบื่อกรุงเต็มทีไม่เห็นจะมีแน่นอน น้ำใจคนปลิ้นปล้อนหลอกหลอนกันสิ้นดี เบื่อหน้าผู้หญิงหาความจริงไม่มี ร้อยทั้งร้อยนารียิ่งกว่าผีที่หลอนหลอกคน เบื่อกรุงกราบลาหลบเร้นพนาป่าดอน หนีรักจอมกะล่อนยอกย้อนด้วยเล่ห์กล อยู่กรุงนานไปช้ำใจตายสักหน หัวใจใครจะทน เจอะแต่คนวกวนวจี อยู่เมืองหลวงช้ำทรวงร่ำไปหนีให้มันพ้นไกล กลิ่นไอชาวกรุงซะทีหนีเมืองคนบาป จนตราบสิ้นชีวีขอสาปแล้วนารี ร้อยเล่ห์วจีร้อยสีร้อนใจเบื่อกรุงไม่วาย เจ็บช้ำได้อายผู้คนหญิงทำลายเราป่น ทำเสียจนสิ้นชาย อยู่กรุงไม่นาน เดี๋ยวคงพาลบ้าตายรักแล้วมาทำลาย เฆี่ยนดวงใจยับยี่ยับเยิน

โอ้ ดอกบัวบาน ดอกเจ้าสวยสะอ้าน ชู้กานอยู่กลางบึง พี่ขอเก็บบัวกอนั้นเพียงหนึ่ง หนึ่งเดียวมัดเกลียวสัมพันธ์ เฝ้าวันและคืน หวั่นเกรงใครไหนเขาอื่น นำเจ้าใส่แจกัน ครั้นเจ้าเหี่ยวโรยก็ทิ้งลงพลัน กลีบงามเจ้านั้นสูญสิ้น บัวบานเปรียบสตรี ดังวัยสาวบานคลี่ ชวนพี่เฝ้าถวิล สวยซึ้งบาดใจงามไร้ราคิน ทั่วแผ่นดินหรือเทียมเทวีรักเพียงบัวบาน หากบุญเราสองพ้นผ่านม่านประเพณี ขอเธอเชื่อใจในรักของพี่ชีพมีมั่นรักบัวบาน

บอกผมสักคำว่าคุณไม่รักผมก็จะหักใจลา จากไปถึงผมจะรักปักใจเพียงไหนผมไม่กวนใจ ให้คุณขุ่นเคืองอารมณ์บอกผมสักคำว่าคุณไม่รัก ผมก็จะหักใจจำอกตรมถึงผมจะช้ำคร่ำครวญ ขื่นขมถึงชวดเชยชมก็ขอข่มใจอำลา ไม่อยากให้คุณขุ่นหมองคอยสนองน้ำใจนำพา หากคุณไม่นึกเมตตาผมยอมหนีหน้าให้คุณสุขตาสุขใจ บอกผมสักคำว่าคุณไม่รัก ผมก็จะหักใจลา จากไกลถึงผมจะร้างห่างคุณเพียงไหน ผมไม่ปองใครจะขอมอบใจเพียงคุณ

น้ำตาลใกล้มด หรือ อดได้ความหวานเอมใจ ชวนฤทัยให้เฝ้าพันพัวหวานสนิทอมฤทธิ์เอมรส มดเห็น ก็ สั่น รัวลง โทษใคร ไหนได้ น้ำตาลฉ่ำใจหวานชื่นกระไร น้ำตาลเองไม่ มองตัวมวล มดหรือ คิดชั่ว มดเพียงเกลือกกลั้วเพราะความที่ตัว หลงรสที่ยั่วยวนใจ จึง เพียรเข้า ไป ใกล้ด้วยความหวานน้ำตาลเอมใจ หวังจะได้ เชยชิมลิ้มลอง แล้ว พี่ ใกล้น้อง ปอง แต่เจ้า จึงหลงมึนเมาหลงรักเจ้าพี่เฝ้า แต่รัก เธอครวญใคร่ดวงใจคอยหวังทั้งทรวงที่ หน่วงหนัก แล้ว พี่ ผิด หรือเปล่าเห็นเพียงแต่เงา เหมือนไฟแผดเผาฤทัยร้อนเร่ง รุมรัก เหลือ หยั่งใจ คิดหักถึงเป็นก็รัก ถึงตายก็รัก เพราะเจ้าสลัก ทรวง พี่เอ็นดู เถิดคนดี อย่าให้รัก นั้นหัก ทรวงพี่รักของพี่มีเพียงรักเดียว

ถ้าเธอจะคิดถึงจิตใจฉัน รักเราก็คงไม่ต้องโศกศัลย์เจ็บปวดเช่นนี้ คิดดูบ้างสิ นี่กลับไม่เห็นใจกัน ถ้าเพียงไม่คิดทิฐิดื้อดัน คิดเพียงว่าเธอเลิศเลอเท่านั้น เชื่อเหตุผลกันฉันคงไม่ต้องร้องไห้ นี่เพราะเธอคิดเพียงว่า เธอจะต้องเป็นเธอจะต้องเลิศเลอกว่าใคร คิดดึงคิดดื้อคิดถือน้ำใจ จนมองไม่เห็นหัวใจคนอื่นเขาเป็นเช่นไร สุดท้ายเจ็บช้ำดวงจิตเพียงไหน เหลือรอยระทมไว้เป็นคู่ใจ บาดเป็นรอยไว้ฉันใจจะขาดแล้วเอย

เท่านี้ก็ตรม หนักหนา แล้วยังจะมา ใช้ความเย็นชา ฆ่า ฉัน อก ตรม ขม จิต คิดว่าสักวัน คิดว่าไม่นาน ฉันคงจะสิ้น เท่านี้ก็ตรม ไม่หาย ไหนยังต้องอาย แล้วยังไม่วาย ถวิล ต้อง ซม ซบ หน้า น้ำตาร่วงริน ไหลโลมลงดิน เหมือนรินจากใจ อย่า เย้ย เยาะ ฉัน แล้วคงสักวัน เธอ ต้อง ร้อง ไห้ วันนี้ปรีดา พรุ่งนี้ปราชัย แล้วจะเจ็บใจ โทษ ใคร เล่าเธอ เท่านี้ก็ตรม เจ็บช้ำ ระกำเท่าใด ฉันยังอภัย ให้เสมอ ไม่ เคย นึก โกรธ คิดลงโทษเธอ แล้วใครเล่าเออ รักเธอเท่าฉัน อย่า เย้ย เยาะ ฉัน แล้วคงสักวัน เธอ ต้อง ร้อง ไห้ วันนี้ปรีดา พรุ่งนี้ปราชัย แล้วจะเจ็บใจ โทษ ใคร เล่าเธอ เท่านี้ก็ตรม เจ็บช้ำ ระกำเท่าใด ฉันยังอภัย ให้เสมอ ไม่ เคย นึก โกรธ คิดลงโทษเธอ แล้วใครเล่าเออ รักเธอเท่าฉัน

เท่านี้ก็ซึ้งแก่ใจ ว่าเธอรักจริงแค่ไหน ไม่จริงเหมือนใจแน่นอน หน่ายง่ายไปแล้ว เหมือนดังนกแก้วที่บินจากคอน เหินสู่ลมถลาร่อน ลืมคอนที่เคยสุขสันต์ เท่านี้ก็ซึ้งอีกนาน จะจำน้ำคำพร่ำหวาน ที่เคยสาบานต่อกัน ไม่จริงสักนิด น้ำคำเหมือนมีดที่คอยฟาดฟัน เฉือนเชือดใจไฉนนั่น ทำกันดังเช่นเดนคน แม้เราจะเกิดภพใด ขออย่าได้เจอะกันเลยสักหน แต่เพียงชาตินี้ พี่ก็ยังยอมทน แค้นสุดแค้นแน่นดวงกมล ย้อมสุดทนจนตาย เท่านี้ก็ซึ้งแก่กัน สิ้นความรักปองผูกพัน จวบวันสองเราวอดวาย สิ้นกันเพียงนี้ ซึ้งพอสักที่ถูกลวงมากมาย รักไม่จริงต้องขอหน่อย พี่ตายก็อย่ามาเผา เท่านี้ก็ซึ้งแก่กัน สิ้นความรักปองผูกพัน จวบวันสองเราวอดวาย สิ้นกันเพียงนี้ ซึ้งพอสักที่ถูกลวงมากมาย รักไม่จริงต้องขอหน่อย พี่ตายก็อย่ามาเผา