เพลง | MUSIC

เมื่อก่อนเคยมี แฟนนามว่าเดือน เขาลาลับเลื่อน เหมือนเดือนข้างแรมจากฟ้า ทั้งทั้งที่ฉัน นั้นคอยเขามา หมองหม่นอุรา ไม่น่าทำฉันลงคอ เขาหลอกให้เราเฝ้าคอยเขาอยู่ ฉันยอมทนสู้ เชิดชูไม่ยอมย่อท้อ ปีเดือนเลื่อนลับ นับวันเฝ้าคอย แต่เขาสิหนอ หัวใจช่างเวียนเปลี่ยนผัน เขาทิ้งจดหมาย บอกว่าพบชาย ที่จะมอบกายผูกพัน สัญญาครั้งเก่า ขอให้เราเลิกกัน ไม่ต้องรอวัน ที่เขานั้นจะกลับมา หมองหม่นใจแท้ เมื่อแลเห็นเดือน โถเดือนยังเคลื่อน หมุนเวียนมาเยือนฟากฟ้า ใครใครได้เห็นชื่นเย็นอุรา แต่เราสิหนา ต้องหลบดวงตาหนีเดือน เขาทิ้งจดหมาย บอกว่าพบชาย ที่จะมอบกายผูกพัน สัญญาครั้งเก่า ขอให้เราเลิกกัน ไม่ต้องรอวัน ที่เขานั้นจะกลับมา หมองหม่นใจแท้ เมื่อแลเห็นเดือน โถเดือนยังเคลื่อน หมุนเวียนมาเยือนฟากฟ้า ใครใครได้เห็นชื่นเย็นอุรา แต่เราสิหนา ต้องหลบดวงตาหนีเดือน

ผมอยู่ชายแดน มันแสนเดียวดาย อำเภอด่านซ้าย ไกลลิบสุดตา มองไปทางไหน ใจเศร้า เห็นแต่ภูเขาขอบฟ้า เสียงนกกากู่ร้องก้องไพร ผมเผ้าหนวดเครายาวรกรุงรัง ขี้เกลือขึ้นหลัง เหม็นเหลือเหงื่อไคล ไม่เคยอาบน้ำเดือนกว่า ร้อนแดดหนาวฟ้าทนไหว เพื่อให้ชาติไทยงดงาม ด่านซ้ายชายแดน แคว้นเมืองหน้าด่าน ตำรวจทหาร พลีชีพป้องแดนสยาม ท่านกินไข่ดาวหมูแท่ง ผมกินข้าวแห้งแช่น้ำ อยู่เวรยืนยามมันหนาว เสียงก้องลูกปืน แทนเสียงดนตรี ดั่งมีภูตผีมาร้องเพลงยาว อยู่เวรโคนไม้ใกล้สว่าง หนาวหยดน้ำค้างใจหนาว อยากดมแก้มสาวสักที ด่านซ้ายชายแดน แคว้นเมืองหน้าด่าน ตำรวจทหาร พลีชีพป้องแดนสยาม ท่านกินไข่ดาวหมูแท่ง ผมกินข้าวแห้งแช่น้ำ อยู่เวรยืนยามมันหนาว เสียงก้องลูกปืน แทนเสียงดนตรี ดั่งมีภูตผีมาร้องเพลงยาว อยู่เวรโคนไม้ใกล้สว่าง หนาวหยดน้ำค้างใจหนาว อยากดมแก้มสาวสักที

อยากไปให้พ้น คนหลายใจ รักแล้วไว้ใจไม่ได้ เจ็บปวดดวงใจเหลือทน ชาตินี้ขอเกลียดผู้หญิง ร้องลิ้นมารยาเหลือทน วันละกี่คนเล่าเธอจ๋าเธอ อยากไปให้พ้น คนหลอกลวง ช้ำรักจนน้ำตาร่วง โดนรักหญิงลวงจนเซ่อ ใจเธอทำไมชั่วนัก มีรักกันให้เกร่อ เธอจ๋าเธอขอพอกันที เจ็บแล้วพอแล้วเจ็บใจยิ่งนัก ร้องไห้เพราะรัก น้ำตาไหลปรี่ รักคนใจคด หน้าซื่อ ทั่วโลกเขาลือทั้งปี ว่าเธอนี้เป็นคนหลายใจ อยากไปให้พ้น คนใจดำ ชายรักแต่เช้ายันค่ำ ลูกตาดำดำต้องนอนร้องไห้ เธอชั่วไม่มีใครเหมือน บ้านเรือนไม่เอาใจใส่ อยากจากไกลใจคนเสเพล

ประโยชน์อะไร ในคำสัญญา ที่เผยวาจาว่าจะรักมั่น ต่อกันเรื่อยไป คำสัญญาจะแน่แค่ไหน หากว่าในหัวใจ ของคนไม่จริงต่อกัน ประโยชน์อะไรในคำสาบาน ที่หลงซมซานเที่ยวไปกรานกราบ ให้ลงโทษทัณฑ์ ความรักเราที่จะสุขสันต์ ต่อเมื่อใจเรานั้น มั่นคงต่อกันเรื่อยไป หลายคู่เป็นตัวอย่าง ความรักอับปาง ทั้งที่สาบานกันไว้ อยู่กันยังไม่ทันเท่าไร ต้องมาแยกทางร้างไป ทำให้ชีวิตตรอมตรม เมื่อพี่มีใจมั่นคงรักเธอ เฝ้าหวังปรนเปรอ รักเธอจนชั่วตราบวันสิ้นลม ความรักเราหรือจะขื่นขม ไม่ต้องยกมือพนม สาบานให้เสียเวลา เมื่อพี่มีใจมั่นคงรักเธอ เฝ้าหวังปรนเปรอ รักเธอจนชั่วตราบวันสิ้นลม ความรักเราหรือจะขื่นขม ไม่ต้องยกมือพนม สาบานให้เสียเวลา

หลบเลียแผลใจ ให้หายบาดแผล โดนเขารังแก ให้เป็นแผลข้างใน เขาแทงเขาทิ่ม ถูกที่ริมหัวใจ เจ็บแทบบนไม่ไหว เป็นแผลใจอยู่นาน หลบเลียแผลใจให้หายเจ็บช้ำ คนรักใจดำ เหยียบย่ำแหลกลาญ หัวใจเขาเหี้ยม จิตเหี้ยมเกรียมเหมือนมาร ไม่ปราณีสงสาร คิดประหารให้ตาย หามุมสงบ เพื่อประคบประหงม พักความระทม ให้ช้ำตรมเหือดหาย หลบกายเลียแผล ที่พ่ายแพ้วุ่นวาย เพื่อรักษาให้หาย ให้หนาวคลายอุรา แต่วันนี้ไปคงไม่หม่นหมอง เอารักมากอง จะไม่ร้องกลับมา เพราะโดนฆ่าเข่น ผิดได้เป็นวิชา ให้รักมาท่วมฟ้า ไม่ผวาหวั่นไหว

จะให้หัวเราะหรือว่าร้องไห้ ก็ไม่ต่างกัน ด้วยหัวใจฉันมันพังยับไป ฉันปลงสังขารไขลานหัวใจ อย่างหมดอาลัยอยู่ไปวันวัน ปั้นหน้าฝืนยิ้มทั้งที่ร้องไห้ น้ำตาไม่มี ด้วยรักศักดิ์ศรีตัวเองนิรันดร์ หัวใจเริ่มท้อ ท้อลงทุกวัน จึงต้องกัดฟันเพื่อกลั้นน้ำตา ใครบ้างจะรู้ใจเรา ทนซบเซาเพราะวาสนา อาภัพพ่อที่เคยเลี้ยงมา โธ่เอ๋ยโชคชะตา อาภัพรักอีกช้ำ พิโธ่ ผู้หญิงนี้เข้าใจยาก ยากยิ่งสิ่งใด หน้าตาสดใสใจดีหรือดำ เมื่อวานบอกรักไว้ตั้งหลายคำ วันนี้กลับทำลืมหน้าตาเฉย

เกิดมาจนทุกข์เหลือทน หนอพลตำรวจ เรื่องศักดิ์ศรีไม่มีโอ้อวด พลตำรวจผู้น้อยด้อยขั้น กลุ้มใจนัก ผมหลงรักลูกสาวนายพัน เธอเดินผ่านป้อมยามทุกวัน เก็บไปฝันถึงจนงมงาย แปลกจริงเออ ผมรักเธอแล้วไม่กล้าบอก พ่อเธอรู้กลัวโดนไล่ออก กลัวโดนออกเอาเสียง่ายง่าย ได้แต่ผวา เรามีค่าแค่เพียงเม็ดทราย บังอาจรักลูกสาวเจ้านาย โชคจะร้ายแล้วซิหนอเรา อยู่ป้อมยาม ได้แต่มองจ้องเธอทุกครา เมื่อไหร่หนาเธอจะผ่านมา ให้เห็นหน้าพอได้คลายเหงา นั่งฝันจนเพ้อ โถนี่เธอจะรู้หรือเปล่า พลตำรวจผู้น้อยอย่างเรา หลงรักเขาลูกสาวผู้การ โปรดเมตตา ผมเถิดหนาท่านผู้กำกับ เฝ้าครุ่นคิดจนนอนไม่หลับ นอนไม่หลับ เพราะความฟุ้งซ่าน ไม่กล้าเผย ขอเป็นเขยของท่านผู้การ เงินเดือนน้อยด้อยทั้งการงาน ไม่อาจหาญไปปองดอกฟ้า

ล้นเกล้า เผ่าไทย ศูนย์รวมใจคนไทยทั้งชาติ ขอ อภิวาท เบื้องบาทองค์ ภู-มิพล ยามใดไพร่ฟ้า ชาวประชายากจน ทรงห่วง กังวล ดั่งหยาดฝนชะโลมพื้นหล้า ถึงว่าป่าดง พฤกษ์ไพรพง ทรงสู้ดั้นด้น ถึงกายหมองหม่น แดดฝนไม่คิดนำพา ร่วมสุขร่วมทุกข์ ทุกข์หรือสุขมีมา ทรงแผ่ เมตตา ให้ชาวประชาชื่นใจ มิ่งขวัญดวงใจ ชาวไทยทั้งผอง ทอแสงเรืองรอง ผุดผ่องดังร่มโพธิ์ใหญ่ พระบารมี เป็นที่ ลือขานนามไกล ข้าบาท ภูมิใจล้นเกล้าเผ่าไทยแห่งวงศ์จักรี เหนือยิ่ง สิ่งใด เหนือดวงใจชาวไทยรักยิ่ง เหมือนเป็นขวัญมิ่ง พักพิงยามทุกข์ภัยมี ชาวไทยแหนหวง ยิ่งกว่าดวงชีวี แม้นใครย่ำยีใต้ฝ่าธุลี ขอพลีชีพแทน ล้นเกล้า เผ่าไทย ศูนย์รวมใจคนไทยทั้งชาติ ขอ อภิวาท เบื้องบาทองค์ ภู-มิพล ยามใดไพร่ฟ้า ชาวประชายากจน ทรงห่วง กังวล ดั่งหยาดฝนชะโลมพื้นหล้า ถึงว่าป่าดง พฤกษ์ไพรพง ทรงสู้ดั้นด้น ถึงกายหมองหม่น แดดฝนไม่คิดนำพา ร่วมสุขร่วมทุกข์ ทุกข์หรือสุขมีมา ทรงแผ่ เมตตา ให้ชาวประชาชื่นใจ มิ่งขวัญดวงใจ ชาวไทยทั้งผอง ทอแสงเรืองรอง ผุดผ่องดังร่มโพธิ์ใหญ่ พระบารมี เป็นที่ ลือขานนามไกล ข้าบาท ภูมิใจล้นเกล้าเผ่าไทยแห่งวงศ์จักรี เหนือยิ่ง สิ่งใด เหนือดวงใจชาวไทยรักยิ่ง เหมือนเป็นขวัญมิ่ง พักพิงยามทุกข์ภัยมี ชาวไทยแหนหวง ยิ่งกว่าดวงชีวี แม้นใครย่ำยีใต้ฝ่าธุลี ขอพลีชีพแทน

หยาดสายฝน ที่หล่นชโลมผืนนา หลั่งไหลพรั่งพรูโปรยมา คล้ายเมตตาของเทวาท่าน ชุ่มฉ่ำสดใส ต่อมวลไม้หลากมากพันธุ์ ธรรมชาติยังรู้จักวัน วันแผ่ความเมตตา แต่ใจคนกลายกลับไม่มีน้ำใจ เจ้าทิ้งสัญญาอาลัย ว่าตัวไกลให้พี่คอยท่า ไปเรียนเสริมสวย หนึ่งปีแล้วจะรีบมา นี่สี่ปีแล้วที่ตั้งตา เฝ้าคอยหาเศร้าใจ เสริมสวย เสริมได้แต่เพียงหน้าตา แต่ในอุรา เจ้าไม่เอาสัจจาเสริมใส่ น้ำตาของพี่ คงเป็นน้ำตาลชุบใจ ให้เจ้าสดใส กับชายที่ในเมืองหลวง อยากให้ฝน ช่วยชโลมพื้นใจ พี่ช้ำโศกาอาลัย ล้างดวงใจที่น้ำตาร่วง เสกมนต์รักษา หัวใจที่ถูกคนลวง แล้วปะพรมหัวใจรั่วกลวง ทุกข์ทั้งปวงจงสิ้น

สาวยโสธร หัวใจงามงอนอยู่ไหน พี่หนุ่มบ้านไกล ขอมอบหัวใจให้เจ้า มอบความฮักใหม่ ฮักใหม่หัวใจของเฮา เอาความหลังครั้งเคยโง่เขลา ความเศร้าลอยลำน้ำชี สาวยโสธร หัวใจรักเจ้าทุ่มเท พี่หนุ่มร่อนเร่ บุพเพสร้างสรรค์ชวนชี้ แห่งความฮักใหม่ ฮักใหม่ลุ่มน้ำลำชี มีมนต์ขลังฝังในฤดี น้องนี้คงบ่ใจดำ สาวอีสาน ช่างสวยตระการวิไล สาวแห่งเมืองใหม่ คงบ่หลอกชายให้ช้ำ สาวยโสธร บังอรคง บ่ ใจดำ รับรักคนใต้ใจช้ำ น้องช่วยดามหัวใจด้วยซี สาวยโสธร หัวใจงามงอนอยู่ไหน โปรดเถิดดวงใจ โปรดมอบหัวใจให้พี่ ด้วยสายสัมพันธ์ ให้กันชั่วนาตาปี จากหนุ่มใต้รักจนล้นปรี่ ร้อยปีพี่คง บ่ ลืม

พี่เป็นหนุ่มลุ่มเจ้าพระยา ล่องเรือไปขายค้า เดินทางมาหลายร้อยกิโล สายัณห์คล้อยต่ำ ลอยลำถึงปากน้ำโพ หันหัวเรือล่ามโซ่ ค้างปากน้ำโพสักคืน พี่เร่ร่อนนอนกินกับเรือ น้องจงคิดเอื้อเฟื้อ ให้จอดเรือหน้าบ้านขวัญยืน คืนนี้เดือนแจ่ม ขอจอดพักแรมสักคืน พอรุ่งเช้านอนตื่น จะลาขวัญยืนล่องเรือต่อไป เป็นบุญตาที่ได้มาปากน้ำโพ พบน้องคนโก้ ผูกโบว์ใส่เสื้อสีไพร น้ำใจเอื้อเฟื้อ หนุ่มเรือไม่อยากลาไกลอยากขายเรือซื้อนาซื้อไร่ อยากอยู่ใกล้แม่ขนตางอน รุ่งอรุณแล้วเจ้าแก้วตา ต้องถอยเรือก่อนหนา แม่ขวัญตาพี่ขอลาก่อน ชาวเรือต้อยต่ำ ตัวดำเหมือนดินนาดอน โบกมือลาแก้วตาขวัญอ่อน ขนตางอนอย่าลืมชาวเรือ

โลกหนอทำไมถึงเป็นเช่นนี้ ทั้งที่เรามี ใจรักกันเหมือนดั่งจะกลืน โดนกั้นทางรักเราหวานชื่น มารับความขมขื่น เพราะความจนข้นแค้นเงินตรา โธ่เอ๋ยเธอคงคร่ำครวญถึงฉัน ร้องไห้รำพัน ดังเหมือนไฟเผาไหม้อุรา ตัวฉันเองแทบเจียนจะบ้า ใจเหมือนดังโดนผ่า เมื่อเขามาพรากไปจากฉัน มองดูเดือน ที่เคลื่อนอยู่บนเวหา คล้ายดวงหน้า ของเขาเฝ้ามองดูฉัน แม้ตัวห่างไกล แต่ใจเราไม่ห่างกัน สองเรานั้น ใจพบกันอยู่ที่ดวงเดือน เฝ้าหวัง เธอคืนกลับมาอีกหน จะสู้ยอมทน คอยเขาจนจะกลับมาเยือน วัน จะเลือนหรือเดือนจะเคลื่อน ใจไม่เคยลืมเลือน หรือแชเชือนหนีไปจากเขา

ถึงเธอจะผ่านผู้ชายร้อยพัน ไม่ทำให้ฉัน คิดว่าเธอนั้นจะต้องต่ำ ถึงเธอเป็นคนขายร่าง ให้เขาลูบคลำ เธอใช่อยากทำชีวิตเหลวไหล โถเธอหมกอยู่กับความโสมม ผู้คนทับถม ให้เธอจมห้วงเหวความใคร่ เพราะเธอ ยากไร้ไส้กิ่ว เมื่อหิวจำใจ ให้ชายลูบไล้ร่างกายสู้ทน พลีร่างให้ชายชมเพลิน หวังเงินยาไส้ เพียงขอใช้จ่ายเมื่อยามอับจน จิตใจของเธอ เพริศพริ้ง กว่าหญิงหลายคน สู้ยอมดิ้นรนพ้นทาง อดตาย ฉันขอสมัครรักเธอสักคน จะเป็นน้ำฝน ล้างชโลมคราบคาวความใคร่ ไม่เคยจะคิดหยามหลู่ โปรดรู้ดวงใจ ขอฉุดโฉมฉายให้ไกล โรงแรม

โง่ซิ โง่ซิ เพราะฉันโง่ซี โธ่เอ๋ยนารี หลอกรักกันลวงเล่น เลิกกันเสียเลย นะแม่หนามเตยดอกเหม็น เห็นเฉยเฉย เลยลวงเล่น มองเห็นฉันเป็นหุ่นโชว์ แน่ซิ แน่ซิ เพราะฉันแน่ซี เธอว่าคนดี คนซื่อถือว่าคนโง่ เช่นฉันมันจน อย่างฉันเธอว่าคนโซ เธอหลงตะลุยคุยโว วางชั้นเป็นเศรษฐี น้ำคำน้ำคำขอจำไม่ลืม ขอจำไม่ลืม ไม่ลืมชั่วนาตาปี เธอหลอกฉันเพราะฉันโง่ซี อยากรู้ว่าใจคนดี สักทีว่ามีกี่ใจ โง่ซิ โง่ซิ เพราะฉันโง่ซิ หลอกเขาทั้งปี มีทุกข์ใจหรือไม่ ไปแล้วไปเลย นะแม่หนามเตยตำใจ เสียไปแล้วก็หาใหม่ หญิงไทยเกลื่อนไปทั้งเมือง

รางวัลที่ได้มันคือน้ำตา ที่มันไหลพรั่งออกมา จากน้ำตาของลูกผู้ชาย นี่หรือ รางวัลที่ฉันควรได้ ช่างสะใจซึ้งสมใจสิหนา ก่อนนั้นเคยรื่นเคยชื่นเอาใจ เดี๋ยวนี้เธอเปลี่ยนผันไป หัวใจฉันสุดเหว่ว้า นี่หรือที่เธอขอเลิกร้างหย่า เป็นเจตนา พี่ยาต้องมาระกำ เลิกแล้วต่อกัน เธอมอบรางวัล ให้ฉันนั้นสุดเจ็บช้ำ สองเราช่วยก่อแต่ฉันรับกรรม เธอคนกระทำ ความช้ำมันอยู่ที่ฉัน จะไม่ขอเจ็บจำใส่หัวใจ น้ำตาไม่ไหลให้ใคร ต่อไปตั้งปฏิญาณ เข็ดแล้ว ความช้ำที่ได้พ้นผ่าน เธอมอบรางวัล ให้ฉันมันคือน้ำตา

ฉันรักเธอเท่าฟ้า ปรารถนาเธอยิ่ง สิ่งใด ถึงเธอจะเป็นเดนใคร เคยเป็นเช่นไร ฉันก็ไม่ พะวง ฉันรักเธอยิ่งนัก สุดจะรักภักดีมั่นคง ขอเพียงให้ใจเธอตรง รักฉันมั่นคง เหมือนกับฉันรักเธอ รักจริงจริงนะเธอ นะ เธอละจ๊ะ รักฉันบ้างไหมเอ่อ รักฉัน สักหน่อย นะเธอ อย่าปล่อยให้เพ้อ เพ้ออยู่เดียวดาย ฉันรักเธอเท่าฟ้า เพ้ออยู่เดียวดาย ฉันรักเธอเท่าฟ้า ปรารถนาเธอมาแนบกาย รักเธอไปจนวันตาย ฟ้าดินสลายฉันไม่คลายรักเธอ

ใครใจดำหนอ ทำเธอเศร้า จึง ซึมเซาเงียบเหงาฤดี คงเสียทีคนเลวฉกรรจ์ เขาหว่านเงินตรา ผลาญพร่าพรหมจรรย์ บั่นเอาความสาว น้ำตาลพานจืดไม่ยืด ไม่ยาว เหม็นคาวน้ำตา กินข้าวปลาเสียบ้างก็ได้ คนห่วงใยอยู่ใกล้บังอร ใจอาวรณ์และเวทนา เปิดหน้าต่างมอง เห็นน้องโศกาอยากฆ่าตัวตาย เสียตัวตกเตียง ก็เพียงหนึ่งชาย อย่าตายเลยน้องเอย ไยไม่ปองหันมองตัวพี่ คนภักดีอยู่ใกล้บังอร ยังอาวรณ์งามงอนอย่างเคย ถึงหมดราคาพี่ไม่ว่าเลย ไม่เคยย่อท้อ ลูกเจ้าในท้องพี่ปองเฝ้ารอ เป็นพ่อให้น้องเอง

โอ้ละหนอ คนงามเอย พี่นี้แบกรักเดิน ขอเชิญโฉมเจ้ารับเอาไป พี่เป็นหนุ่มต่างแดน มาหาแฟนที่เมืองเชียงใหม่ บ้านพี่อยู่ไกล รับรักคนใต้นะแม่นา โอ้ละหนอ คำดวงเอย เจ้าจงอย่าเฉยเมย ขวัญเอยขวัญพี่ ศรีสุดา กาสะลองบานแล้ว พรั่งแพรวทั่วพฤกษ์พงป่า รักพี่นี่หนาเบ่งบานเกลื่อน เหมือนกาสะลอง เห็นนกเขาขันคู่ จับอยู่ที่บนกิ่งไม้ นกมันจองคู่ไว้ จู๋จี๋กันไปไม่มีหมอง พี่นึกแล้วยิ่งอายนก เจ้านกมันคอยมองจ้อง เหมือนดั่งจะเย้ยให้หมอง ขาดคู่รักครองอกเรา ขวัญเอ๋ยขวัญเอ๋ยนงเยาว์ มาช่วยแบ่งเบา ความทุกข์ระทม ไร้คู่ไร้ชู้ชื่นชม ระทมทอดกายไม่อายนกกา หอมอื่นหมื่นแสน ไม่แม้นแก้มเจ้า หอมดอกคัดเค้า แก้มเจ้าหอมกว่า ยิ่งกว่าพันธุ์ไม้อื่น ดาษดื่นในพงพนา ขอกอดสักคืน ขวัญยืนสิตายบ่ว่า บ่จุ๊เจ้าหรอกหนา ขอสัญญาให้ฟ้าผ่าตาย ฮักน้องบ่แหนงหน่าย ตายสิตายอ้ายบ่ขอลืม

หนึ่งปีให้หลังฉันยังจำได้ รับความปราชัยพ่ายแพ้แก่เธอ วันปีผ่านพ้นเหมือนคนเพ้อเจ้อ เบิกตาเผยอมองเธอผ่านไป หนึ่งปีให้หลังฉันยังจำมั่น เห็นภาพเธอนั้น หลอกหลอนในใจ ยังจำเตียงนอน เตียงนั้นได้ไหม ฉันยังจำได้ กอดหมอนละเมอ สิบสี่กุมภาวันวาเลนไทน์ ของขวัญจากใจฉันเคยให้เธอ ลืมมันแล้วหรือ คนซื่อหน้าเซ่อ คนที่ตัวเธอบอกแสนเมตตา โชคดีมีชัย ขอให้ไปดี ทุกวินาทีเธอปริศนา คู่ใหม่ของเธอมีหน้ามีตา หนึ่งปีผ่านมาแสนทรมาน

สาวสวนแตง สิ้นแรงแน่หรือ ฟังเพียงชื่อเลื่องลือไปไกล น้องมาครวญรัญจวนในจิต ให้คิดหวั่นไหว พี่จากน้องไปแรมปี พี่นอนหนาวปวดร้าวแค่ไหน ดั่งคนใบ้ไม่กล้าพาที ทิ้งไร่แตง เพราะแรงใจหมด รันทดศักดิ์ศรี ร้าวฤดีทุกวี่ทุกวัน ฟังเสียงเศร้าสร้อย น้ำอ้อยครวญมาอุราไหวหวั่น รักชอบพอกัน ฉับพลันแปรผันเป็นอื่น พ่อแม่ท่านห่วง เศร้าทรวงระทมขมขื่น เพราะจนต้องทนกล้ำกลืน ฝันเห็นทุกคืนจำต้องฝืนใจลา หนาวก็หนาวไม่นานหรอกน้อง ชายต่างจ้องหวังปองแก้วตา พี่มันจนแสนทนทุกข์หนัก อย่ารักเลยหนา ขออำลาสวนแตง ขอลา สวนแตง สิ้นแรง ขอลา ขอลา สวนแตง สิ้นแรง ขอลา

เสียงลมพัดตึง เคล้าคลึงยอดตอง คิดถึงเนื้อทอง สาวลั่นทมเจ้าจากลานเท ทมนั่งรถท่อง พอทั่วกรุงเทพก็ดีถมเถ เพราะว่ากรุงเทพลานเท นั่งเรือด่วนเที่ยว เดี๋ยวเดียวก็ถึง เขียวเอยขาวเอย แล่นเลยทุกลำ ไม่มีโฉมงาม สาวแก้มนวลพี่สุดคะนึง พ่อแม่ร้องไห้ทมไม่คืนทุ่ง ป้าลุงถามถึง หรือเพื่อนกรุงเทพคอยดึง ผู้คนคงทึ่งสาวทุ่งลานเท จากวันเป็นเดือน จากเดือนเคลื่อนไปเป็นปี ลั่นทมไม่มาสักที พวกพ้องน้องพี่ทุกคนสนเท่ห์ รถเก๋งเพลงหวาน ตึกรามโอฬารสวรรค์ทั้งเพ สาธุเจ้าแม่ลานเท อย่าให้ลั่นทมอุ้มท้องคืนทุ่ง เสียงเรือขรมครืน ทุกคืนพี่ตรม คิดถึงลั่นทมโฉมบังอร โอ้หล่อนเพลินกรุง เราทุ่มรักเก้อเราเซ่อยอมก้ม ลั่นทมเขาสูง ถึงกล้าไปเทียบคนกรุง พี่นอนสะดุ้งเหมือนทุ่งสะเทือน

โอ้เจ้ายอดกัลยา เจ้าเกิดมาจากไหน จึงผุดผาดบาดใจ งามยิ่งกว่านางใด ทั่วในแผ่นผืนโลกา หรือเจ้าหนีเมืองอินทร์ ไม่ถวิลไยดี หลบลี้หนีเทวดา แล้วมาหลงเพลิน เดินอยู่ในโลกา มนุษย์เลยนอนผวา นึกว่านางฟ้าลงมาให้ชม งามล้ำเหนือคำจะอ้าง ปากคอคิ้วคาง ตาหูแลดูเหมาะสม อกตึงผึ่งผาย ยั่วให้ชายหมายชม บัวตูมเต่งตึงเหมือนมีใครคลึง ให้สองเต้ากลม ยามไหวสะเทือน สะท้านทั้งกายใจหายทุกครา ทำไมถึงงามหนักหนา นางฟ้ายังไม่กล้า ข่ม สร้างบุญอันใด ถึงได้เจ้ามานอนชม เพียงแม้แต่ปลายเส้นผม ถ้าได้ชมคงนับว่าได้บุญ

ความรู้มีเพียงแค่ชั้น ป.4 ผมสัญจรจากดอนเจดีย์ สุพรรณบุรีดินแดนบ้านป่า นักร้องคนซื่อ ที่ชื่อสายัณห์ สัญญา เป็นเด็กบ้านนอกคอกนา เสี่ยงโชคชะตา มากับเสียงเพลง ฟังเสียงเพลงร้อง จากน้องคนใหม่ แม้นยามคุณว้าวุ่นทรวงใน ผมกล่อมใจคุณด้วยเสียงเพลง ยามไหนคุณเศร้า ผมเฝ้าขับร้องบรรเลง ขับกล่อมให้หายวังเวง ฟังเสียงเพลงแล้วอย่าอาวรณ์ ก่อนหลับตาฝัน ฟังเสียงสายัณห์สักหน่อย เปิดเครื่องรับค่อยค่อย ผมจะคอยกล่อมให้คุณนอน หยิบวิทยุ วางไว้ที่ใกล้ใกล้หมอน นอนเถิดนะคุณนอน นอนหลับฝันถึงสายัณห์ สัญญา ฟังเสียงบรรเลง จากเพลงลูกทุ่ง ขอวอนแฟนบ้านป่าในกรุง โปรดช่วยพยุงให้ความเมตตา เพราะความจนยาก ผมจึงต้องจากบ้านมา ไม่มีเงินค่าเช่านา สายัณห์ สัญญาจึงมาร้องเพลง

จะตามหานาง จนสุดหนทางคนเดิน แม้ไม่มีเงิน พี่จะเดินถึงตาย ไม่ว่า ขออย่างเดียว ให้ได้น้องนางกลับมา จะตายไม่ว่า พี่ปรารถนาน้องนางผู้เดียว เจ้ามาหนีไกล เป็นอย่างไรเล่าทูนหัว หรือหลงเมามัว คนรูปงามเขาตามมาเกี้ยว รักกันไม่นาน เจ้าก็พาลหนีไปไม่เหลียว หรือไปข้องเกี่ยว เจ้าจึงหนีไปไม่กลับมา หญิงใดในสยามหางาม ไม่เจอ พี่จึงหลงเพ้อ ฝันว่าเธอคร่ำครวญหา ขอวิงวอนเทพเจ้าดลใจหน่อยหนา โปรดช่วยชักพา ให้เธอกลับมาเป็นคู่เคียงกาย จะตามหานาง จนสุดหนทางใต้เหนือ ขึ้นรถลงเรือ พี่จะตามน้องมา ให้ได้ แม้ไม่เจอไม่พบเธอก็ไม่เป็นไร จะตาย ก็ตายให้โลกลือไว้ ตายเพื่อ ตามนาง

เดือนห้าหน้าแล้ง ลมแรงพัดช่อมะม่วง ไผ่ล้อลมเหมือนคนล่อลวง หัวใจข้ากลวง เหมือนโดนมีดหั่น คิดถึงจำปา หนีหน้าคนบ้านเดียวกัน เจ้าอยากเป็นสะใภ้นายพัน หันไปบางกอกไม่บอกสักคำ เดือนสี่ผ่านไป นี่มันก็ใกล้เดือนหก อีกไม่ช้าฝนคงจะตก รดพื้นผืนนาข้าวกล้าชุ่มฉ่ำ เดือนหกปีนี้ไม่มีแรงจะไถดำ เจ้าจำปาทิ้งนาเคยทำ ทิ้งกำข้าวกล้าไปหาห้องแอร์ ไอ้หนุ่มบ้านนา หน้าตามันดำเหมือนถ่าน ผิวคล้ำดำกร้าน เพราะงานมันหนัก จะแย่ รูปข้าไม่สวย ไม่เหมือนคนรวยห่มแพร คนบ้านนอกกินจอกกินแหน มีแต่ทางแพ้ช้ำใจช้ำใจ เดือนห้าหน้าแล้ง ลมแรงพัดช่อมะม่วง ยินเสียงทุยกู่ร้องหารวง เหมือนข้าห่วงหาจำปาฝันใฝ่ หอมดอกจำปา รวยรินส่งกลิ่นไปไกล ยิ่งคิดถึงคนที่จากไป แอบยืนร้องไห้ ใต้ต้นจำปา

ไก่จ๋า ได้ยินไหมว่าเสียงใคร มันเหมือนเสียงคนร้องไห้ แต่คล้ายชายเจ้าน้ำตา เสียงนี้คือเสียงคนปวดอุรา ที่ร้องครวญหา ไก่จ๋าหลบหน้าไปไหน ไก่จ๋า ขอเพียงหางตาเหลือบมอง ฉันกลายเป็นคนเสร้าหมอง ฉันต้องเหมือนคนสิ้นใจ หรือลืมสัญญาที่เคยให้ไว้ ชาตินี้จะไม่รักใคร ไฉนถึงผิดวาจา ข่าว เขาว่าไก่มีแฟนใหม่ คงร่ำรวยกันใหญ่ สุขใจอยู่กับเงินตรา แต่ไก่รู้ไหม เมื่อยามไก่หลบหนีหน้า หัวใจฉันแทบบ้า นอนนองน้ำตาอยู่นาน ไก่จ๋า แม้ว่าฉันต้องผิดหวัง ทิ้งฉันไว้เพียงลำพัง จงลืมความหลังเมื่อวาน เปรียบเหมือน ลบรอยชอล์กบนกระดาน โปรดจงรักเขาให้นาน ลืมฉันเสียเถิดไก่จ๋า

บอกนิดเถิดนะคนดี บอกพี่สักคำ งามขำที่บ้านของเจ้า กินข้าวกับอะไร ถึงได้น่ารักสวยนัก สวยดั่งนางฟ้า อยากจะฝากรักหนักหนา รักเจ้าได้ไหม ปากคอคางคิ้วจิ้มลิ้ม พริ้มดั่งนางฟ้า ยามเธอชม้ายชายตา นึกประหม่าในใจ มีแฟนหรือยังคนดี บอกพี่สักคำ ใครเป็นคู่ควงประจำ โชคดีเหนือใคร มีแฟนหรือยังคนดี บอกพี่เอาบุญ ขอเป็นคู่ควงแม่คุณ ว่าไงว่าไง กินอะไรเล่าเธอ ถึงได้งามแสนงาม งามล้ำเกินคนกินอะไรหน้ามน ถึงได้งามแสนงาม งามเลิศวิไล ยามเมื่อเธอเมียงมอง แล้วพี่ก็มองจ้องตา พี่ผวาใจลอย ใจพี่ลอยลางเลือน เหมือนดังคนละเมอ เผลอลืมหายใจ บอกนิดเถิดนะคนดี บอกพี่สักคำ งามขำที่บ้านของเจ้า กินข้าวกับอะไร ถึงได้น่ารักสวยนัก สวยดั่งนางฟ้า อยากจะฝากรักหนักหนา รักเจ้าได้ไหม ปากคอคางคิ้วจิ้มลิ้ม พริ้มดั่งนางฟ้า ยามเธอชม้ายชายตา นึกประหม่าในใจ กินอะไรเล่าเธอ ถึงได้งามแสนงาม งามล้ำเกินคนกินอะไรหน้ามน ถึงได้งามแสนงาม งามเลิศวิไล ยามเมื่อเธอเมียงมอง แล้วพี่ก็มองจ้องตา พี่ผวาใจลอย ใจพี่ลอยลางเลือน เหมือนดังคนละเมอ เผลอลืมหายใจ

ดินแยกแตกระแหง เห็นใบไม้เฉาแห้ง แรงไม่มี ฝืนมองไร่นา น้ำตาปรี่ ไม่มีน้ำจะทำนา โถกรรมบันดาล ให้ชาวอีสาน สะอื้น กลืนกล้ำอุรา ไร่ปอแห้งตาย โอ้นายข้า โปรดเมตตาช่วยเหลือคนจน เวรสาปบาปนำ ด้วยดินฟ้ากระหน่ำ กรรมอีกหน น้ำนาบ่าร่วม ท่วมปี้ป่น บาปเบื้อบน หล่นซ้ำประดัง โถเทวดาท่านจะรู้ไหมว่า พวกข้าเซซัง น้ำฝนหล่นมา น้ำตาหลั่ง กลับประดังท่วมท้นอีกที ทนอยู่สู้ชะตา เพื่อนพี่น้องไทยข้า โปรดปราณี ขอเพียงข้าวเกลือ ช่วยเหลือที ไม่มีแล้วข้าวจะกิน น้ำตาคนไทย นี่ชาวอีสานร้องไห้ เลือดใจหลั่งริน แม้นชีพมลายนอนตายดิ้น ช่วยฝังดินนึกว่าเอาบุญ