เพลง | MUSIC

ตะเกียกตะกายหนีรักไม่พ้นเสียที ทั้งทั้งที่เข็ดรักเหลือหลาย สู้หลีกลี้หนีพ้นเพียงกาย แต่ใจไม่วายจะคิดจะใฝ่ หมดจิตกระโจนพลัดลงห้วงรักนิจจา ล้ำลึกกว่าห้วงเหวไหนไหน ตกห้วงรักแล้วยังหายใจ ตายก็ไม่ตายทรมานทรมาน ถ้ารักสมรักสมปรารถนาแห่งใจ รักไม่เปลี่ยนไปรักไปชั่วกาล ถ้ารักไม่หนีคงไม่หนีรักซมซาน คงรักกันนานตราบวันวอนวาย เบื่อโลกเต็มทน เพราะรักไม่พ้นรักเรา ถึงตั้งหน้ามุ่งหนีรักร้าย อยากหลีกหนีทั้งใจทั้งกาย อยากให้โลกทลาย ตายตายเสียที

อย่าเห็นฉันเป็นสนามอารมณ์ หลอกชิดหลอกเชย หลอกชื่นหลอกชม หลอกฉันจนตรมใจตาย ฉันกลัวเหลือเกิน กลัวรักจะต้องร้องไห้ กลัวรักจะต้องหมองไหม้ กลัวรักจะกลายชอกช้ำ อย่าเห็นฉันเป็นสนามประลอง ฝากรักฝากใคร่ฝากใจใฝ่จอง ฝากรสทดลองลวงคำ ฉันกลัวแล้วเอยกลัวรักจะต้องครวญคร่ำ กลัวรักจะต้องกลืนกล้ำ กลัวรักแกล้งทำหลอกลวง เพียงเห็นเธอเป็นที่พักใจ มินานเธอก็ผลักไส จุดสุดท้ายน้ำตาร่วง ปล่อยให้ฉันเอกาว้าเหว่ในทรวง โดยไม่ยอมรับทราบทั้งปวง นี่คือรักลวงหรือไร อย่าเห็นฉันเป็นสนามบำเรอ แกล้งรักฝากคำ แกล้งทำอยากเจอ แกล้งหวังบำเรอทำไม เสียดายเหลือเกิน ความรักที่เธอเคยให้ ความรักที่เราเคยได้ ความรักที่ไม่แน่นอน

แล้วเราจะรัก กันได้อย่างไร เจ็บหัวใจ ปวดหัวใจ แสบหัวใจ อะไรอย่างนี้ ฉัน เฝ้ารัก ก็รักไปซิ คุณไม่สน ไม่ใยดี ไม่คิดว่าฉัน ก็มีหัวใจ หรือเราจะรัก กันไปอย่างนี้ เจ็บฤดี ปวดฤดี แสบฤดี ก็ต้องซ่อนไว้ มี อยู่แล้ว เจ้าของหัวใจ มาชอบฉัน ชอบทำไม ทำให้ ฉันรัก ฉันหลง เฝ้า แต่วอน จนฉันอ่อนแอ ต้อง พ่ายแพ้ รักคุณมั่นคง แต่คุณมี พันธะ ที่ต้องซื่อตรง แล้วฉัน ก็คงเป็นรัก ลองบ่อนให้คุณ แล้วเราจะรัก กันได้อย่างไร เจ็บหัวใจ ปวดหัวใจ แสบหัวใจ ใครจะเกื้อหนุน ชาย ไม่เสีย กำไลรึคุณ ลูกผู้หญิง นั่นซิคุณ ต้องครุ่น ต้องคิด ผิดหวัง แล้วเราจะรัก กันได้อย่างไร เจ็บหัวใจ ปวดหัวใจ แสบหัวใจ ใครจะเกื้อหนุน ชาย ไม่เสีย กำไลรึคุณ ลูกผู้หญิง นั่นซิคุณ ต้องครุ่น ต้องคิด ผิดหวัง

ได้โปรดเถิดที่รัก เวทนานักคำอ้อนวอน ของเธอคำนี้ แม้หญิงใจเหล็ก ยังหลงคำคล้อยตามวจี ฉันจึงมอบชีวี พลีให้เธอเป็นคู่ชีวา ได้โปรดเถิดที่รัก เพียงไม่นานนัก คำอ้อนวอนนี้พลันคืนมา ฉันต้องมากล่าว วอนขอเธอให้ความเมตตา ยามรักเริ่มโรยรา เริ่มชีดชาลบเลือนฤดี น่าอัศจรรย์ ฉันกลายเป็นหญิงน่าชัง เธอเริ่มหันหลัง ให้กับความรักที่มี ฉันยังทนได้ทนได้ทุกกรณี แต่การที่เธอเริ่มมี หญิงคนชู้นี่ซิเหลือกลั้น ได้โปรดเถิดยอดชีวี อย่าให้เกิดมี การวิวาห์ซ้อนเลยวันนั้น เพราะมันจะเกิด งานสองงานจัดขึ้นพร้อมกัน คืองานทำศพของฉัน และงานวันวิวาห์ของเธอ

ชายอื่นหมื่นแสน ชายไหนไม่แม้น ไม่เทียมเทียบทัน ชายหนึ่งเท่านั้นฉันผูกพันจริงใจ เป็นชาเดียว ที่เหนี่ยวรักแท้แน่หทัย เหมือนเธอกำดวงใจ ฉันให้ละเมอลุ่มหลง ชายอื่นงามหรู ไพเราะรื่นหูถ้อยคำกล่าววอน ยังไม่อาจถอนรักจากเธอมั่งคง อันงามใดหรือจะเท่าใจที่ซื่อตรง น้ำใจงามสูงส่ง จึงพาลุ่มหลงรำพัน อ้อมอกเธอเสมอห้อง ที่จะคอยป้องกันภัย ฉันจะแอบแฝงกาย อยู่ใกล้ตรงดวงใจนั้น วงแขนเธออีกสอง จะโอบกันผองโพยภัยฉกรรจ์ อ้อมอกเธอนี้เท่านั้น ฉันพร้อมจะมอบดวงใจ ชายอื่นหมื่นคน จะสวยเลิศล้นร่ำรวยมั่งมี ยังไม่ไยดีรักไม่มีให้ใคร เพียงชายเดียว ขอเกี่ยวไว้ในห้องหัวใจ รักดำรงคงไป กายใจมอบหมายชายเดียว

เป็นความในใจ สู้เก็บเอาไว้นับปี ถึงเขาหน่ายหนี ไม่มีไว้เยื่อเหลือใย เพ้อภวังค์เฝ้าแต่หวังไว้ในใจ คิดว่าวันใดเขาคงกลับใจคืนมา คอยวันคอยคืน บิ่งสุดจะฝืนตรมใจ นับวันผ่านไป หมองใจเหลือกลั้นน้ำตา หวังลมลมหวั่นคงไม่สมอุรา เขาสิ้นนำพา ไหรเลยจะมาพบกัน อันความจริง ใจหญิงแท้จริงรักเดียว ถึงเขาไม่ข้องเกี่ยว ใช่แลเหลียวใครผูกพัน รักหมดดวงใจ มอบไว้หนึ่งชายเท่านั้น รักเดียวบึดมั่น ผูกพันรักเทอดบูชา ยามนอนยามกิน เฝ้าแต่ถวิลอาลัย เขารู้บ้างไหม ว่าใครคอยอยู่ทุกครา รักในใจไม่ห่างไม่หายร้างลา ถึงสิ้นชีวา ผืนดินกลยหน้ามิลืม

ตายหรือเปล่าเมื่อฉันสูญเสียเธอไป ไม่ตายใช่ไหมยังหายใจดีดีอยู่ แม้ยิ้มไม่ชื่นแฝงรอยขมขื่นอดสู ถึงไม่สดไม่หรู ก็อยู่ได้อย่างละออ แกงถ้วยเก่าตักกินจนลิ้นเธอชา รสไม่เสน่หายามหิวก็กลืนลงคอ โชคดีเจอใหม่ ไฉไลหรูกว่าสิหนอ ได้กลิ่นน้ำลายสอแรงรสพอทิ้งฉันไปได้ สมควรกันไหมกับใจถ้าคิดจะแค้น เศษหนึ่งส่วนแสนน้อยเกินเอามาใส่ใจ ใช่เธอคนแรกที่คิดอย่างนี้เมื่อไร เป็นธรรมชาติวิสัยของชายที่เดินบนดิน เมินเสียเถิดอย่าหวังจะเห็นน้ำตา แค้นใจจนล้าอย่าหวังเลยมันจะริน ถ้าเงินเหรียญบาทฉันทำร่วงหล่นจมดิน อาจจะพอได้ยินฉันร้องไห้เสียดายมันบ้าง

จะทรมานกันไปถึงไหน ร้ายจริงคนอะไรพล่าใจเขาได้ สร้างรอยช้ำแสลงเสียดแทงดวงใจ กลัดยอกทรวงในจนร้าวชีวี จะทรมานกันไปถึงไหน เขายอมทนปวดใจไม่พอหรือนี่ ช่างไม่เห็นอกใจช่างไม่ใยดีก่อเยื่อไมตรีอย่างไร้น้ำใจ ถือความเป็นชาย รักใครรักได้ไม่แปลกดวงใจดวงนี้ กำลังจะแหลกลงไป มันไม่เหมือนเหล็ก ที่แหลกแล้วรวมกันได้ ใจคนสลาย คล้ายตายไปครึ่งชีวัน จะทรมานกันไปถึงไหน รักมีแต่กร่อนใจให้ชีวิตสั้น เมื่อหมดรักหมดหวง อย่ามาลวงกัน อย่าทรมานต่อไปอีกเลย จะทรมานกันไปถึงไหนรักมีแต่กร่อนใจให้ชีวิตสั้น เมื่อหมดรักหมดหวงอย่ามาลวงกัน อย่าทรมานต่อไปอีกเลย

หญิงมีสิ่งที่หวงห่วงใย สิ่งนั้นก็คือหัวใจเปี่ยมในรักมั่น หัวใจใช่จะมีไว้แบ่งปัน ถ้าใจไม่รักผูกพัน จะปันใจรักอย่างไร ฉันจึงไม่อาจขายสิ่งหวง ถ้ารักยอมพลีทั้งปวง มอบของหวงให้ รักจึงต้องยอมกระเทาะเปลือกใจ มอบสิ่งที่หวงให้ไป แต่ไม่ยอมขายแลกเงิน ให้ทองนั้นกองท่วมฟ้า อย่ามาล่วงล้ำกล้ำเกิน แม้ทองมากมายใจฉันเมิน แม้เงินท่วมโลก หรือจะโยกจิตคลอน หัวใจซื่อใครซื้อไม่ขาย ไม่รักจึงต้องหวงกาย เก็บใจไว้ก่อน แม้นปลงหทัยในรักแน่นอน อาจให้โดยมิต้องวอน อย่าทำใจร้อนวู่วาม

ถ้าเธอ เป็นฉัน เธอหรือจะกลั้น น้ำตา ไว้ได้ เธอคง ร้องไห้ แทบขาดใจ เมื่อใครทำช้ำอุรา เธอทำ กับฉัน เหมือนไม่รักกัน เลยนะ แก้วตา เธอทำ เหมือนว่า ฉันไม่มี ชีวิต จิตใจ ถ้าเธอ เป็นฉัน คงคิดสั้นๆ เพราะทน มิได้ คงตรมหมองไหม้ ยิ่งกว่าใคร เมื่อใจเธอคิดขึ้นมา เธอทำ กับฉัน แล้วต้องสักวัน หรอกนะแก้วตา จะตรม ยิ่งกว่า ฉันระทม ขื่นขมปวดใจ

งวยงงยิ่งนักใจเราต่างก็รัก รักกันสุดชีวารอ วันสุขสดใส เหมือน ไฟคุคอยเวลามีแววจะลุกไม่ช้า ไม่ นาน พลันไฟสิ้นเชื้อความหวังดับไม่เหลือ เชื้อลามหมดทันควันยาก จะจุดให้ลุก ลุก โพลง เหมือนใจ ต้องการเขี่ยก้อนรักพบเพียงเถ้าถ่าน วอด วาย ไม่ผิดธุลีที่หมดความหมายเมื่อลมพัดมา พัดพา กระจายไม่ผิดมีดคม ฟันฉับลงไปบนสาย ใย แห่ง ความหวังเส้นสุดท้าย เธอ ตาย เสีย แล้วตายไปจากวี่แวว แคล้วไปจากชีวีตายไปจาก ความหวัง ทั้ง ลม หายใจ ยังมีสุภาพสตรีสุดแสนดีของ ฉัน

หากรู้สักนิดว่าเธอรักฉันบอกกันวันนั้นให้รู้สักหน่อย ว่าดวงใจทีฉันเฝ้าคอยยังไม่เลื่อนลอยเป็นของใคร หากฉันรู้สักนิดว่าเธอรักฉันบอกกันวันนั้นว่ารักสักหน่อย ว่าดวงใจที่ฉันเฝ้าคอยคงไม่เลื่อนลอยเป็นของใคร เพียงแต่กระซิบว่าสุดที่รักฉันก็มิอาจจากไป ใจเราสองชอกช้ำระกำในคงไม่สลายลายลงพลัน หากฉันรู้สักนิดว่าเธอรักฉัน บอกกันวันนั้นให้รู้สักหน่อย ยอดดวงใจที่ฉันเฝ้าคอย คงไม่เลื่อนลอยจากสุดที่รักเอย

พราวแพรว อันดวงแก้วแวววาม สดสีงามหลายหลาก มากนามนิยม นิลกาฬมุกดาบุษราคำคม น่าชมว่างามเหมาะสมดี เพชร น้ำหนึ่ง งามซึ้งพึงเป็นยอดมณี ผ่องแผ้วสดสี เพชรดีมีหนึ่งในร้อยดวง ความดีคนเรานี่ดีใด ดีน้ำใจ ที่ให้แก่คนทั้งปวง อภัยรู้แต่ให้ไปไม่หวง เจ็บทรวงหน่วงใจให้รู้ทน รู้ กลืนกล้ำ เลิศล้ำความเป็นยอดคน ชื่นชอบตอบผล ร้อยคนมีหนึ่งเท่านั้นเอย

หากความเป็นสาวเปื้อนราคีคาวหญิงย่อมเกิดทุกข์ ความสาวเหมือนไม้ล้มลุกออกดอกผลได้ครั้งเดียว หญิงจึงต้องห่วง และหวงแน่นเหนียว หวังมอบให้เพียงชายเดียว ที่ปองรักสุดบูชา และเธอคือชายที่ฉันมั่นใจฝันใฝ่ปองรัก ฉันจึงรักแน่นหนัก มอบรักให้เต็มอุรา เสียใจที่เธอ กลับคิดไปว่าความสาวก็คือผักปลา ง่ายซื้อง่ายหามาแกง แรกรักกันเธอพร่ำคำหวานทุกคราเห็นหน้า เดี๋ยวนี้เย็นจืดชืดชา เหมือนน้ำประปาหน้าแล้ง นี่นะหรือหัวใจชายเพิ่งรู้ชัดแจ้ง ของเก่าน่าเบื่อหน่ายแหนง เมื่อมีของใหม่รายเรียง อย่าห่วงฉันเลยเมื่อความชื่นเชยสิ้นเสน่หา ทิ้งฉันเสียดีกว่า เมื่อไร้คุณค่าคู่เคียง หัวใจฉันแหลก แตกแล้วเป็นเสี่ยงเสี่ยง เหมือนเศษเนื้อข้างเขียง เก็บไว้รกเตียงเธอทำไม

ท่าทางเขาดูซื่อซื่อ นี่คือผู้ชายอกหัก แอบไปรู้ว่าถูกผู้หญิงตัดรัก ก็เลยสงสารเสียหนัก อยากฟูมฟักอุ้มชูใจ ท่าทีเขามีเสน่ห์ หน้าตาเก๋ชวนฝันใฝ่ ยิ่งตอนยิ้มไม่ว่าจะยิ้มกับใคร ลอบชมแล้วถอนใจใหญ่ เผลอใจเป็นสุขจริง อยากเป็นเพื่อนปลอบยามเหงา หากตัวเขาไม่เกลียดหญิง ใช่จะหวังให้เขามาเป็นคู่อิง เพราะว่าใจจริง สงสารเขาเป็นยิ่งนัก แต่พอเขาคลอเคียงคู่กับใครฉันไม่รู้จัก แปลกไฉนจึงเกิดหมั่นไส้ยิ่งนัก แอบไปร้องไห้เสียหนัก รักเขาหรืออย่างไร

รักเอ๋ยรักข้า คิดยิ่งเหมือนพา กังวลอุราหวนไห้ เดี๋ยวรักก็ชื่นฉ่ำใจ เดี๋ยวรักก็จากไปไกล ไม่เคยสดใสจีรัง รักเอ๋ยรักข้าครั้งแรกรักมา เหมือนดังผกาสะพรั่ง ดูรักเจ้าช่างจริงจัง แสนชื่นชุ่มฉ่ำประดัง แทรกมนต์ที่ขลังอาจิณ รักเอยรักจงอย่าเฉยแรมไกล รักเจ้าโปรดเห็นดวงใจ หวนไห้ถวิล น้ำตาร่วงรินท่วมฟ้าท่วมดิน ไม่อยากจะกินจะนอน รักเอ๋ยรักข้า เคล้าด้วยน้ำตา หรือน้ำผึ้งพาใจอ่อน บางครั้งรักเจ้ารุ่มร้อน เดี๋ยวรักก็จากก็จร อกเอ๋ยสะท้อนดวงใจ

ฟ้าไร้จันทร์ฉายส่อง มืดมัวหมองมองพิศดูแสนเศร้า ดังเช่นอกเรา บ่มรักเศร้าอยู่ค่ำคืน คอยรักคอยฝันใฝ่ คร่ำครวญเพ้อใจหวังชมรักชื่น เย็นค่ำวันคืนตื่นตาคอย รักเลือนเลื่อนลอยร้างไป อกระทมขมขื่น รักมาคลายคืนฝืนความฝันใฝ่ ใจระทมหมองไหม้ เหมือนดังเปลวไฟ ผลาญใจโศกศัลย์ ความรักเมินเหินห่าง มืดมัวไร้ทางภิรมย์รักมั่น บุญก่อผูกพัน ช่วยพาฉันรักกันมั่นคง เหมือนเดิม

เมื่อมีความรักก็มีชีวิตชีวา คิดไปคิดมาฉันคงเหมือนปลาพบธารน้ำใหม่ เปรียบดังปักษา ล่องลอยนภาร่าเริงฤทัย จะมองหนใดรื่นเริงสมใจ ไม่มีอับเฉา ถ้าหากความรักสิ้นไป คงไร้วิญญา คิดไปคิดมาฉันคงเหมือนปลา หลงวังน้ำเก่า เปรียบดังพฤกษาขาดฝน คนขาดรักเหงา โปรดคืนรักมาบรรเทา ให้เราหวนรักกันใหม่ ถ้ามีหัวใจเหมือนเดิม

สิ่งเดียวที่ปรารถนา คือรักของข้ารักยิ่งสิ่งใด กลับมีมารพาลหัวใจ เอารักข้าไปช้ำใจสุดทน บาปกรรมก่อนทำไฉน จึงย้อนนำให้รักเราอับจน ต้องสูญเสียให้ช้ำทน รักเอ๋ยสร้างคนเป็นมารหัวใจ *สาปแล้วรักเพียงชาตินี้ ขอมีรักเดียว มิปองข้องเกี่ยวรักใหม่ ทำบุญกรวดน้ำไปให้ เกิดเป็นคนชาติใด อย่าให้เสียน้ำตา ชาติเดียวที่ต้องมาร้าง มารรักเป็นก้างขวางในอุรา ต้องสูญเสียเสียน้ำตา ชาตินี้เกิดมามีมารหัวใจ

ถึงฟ้าจะกั้น ให้ฉันและเธอ ไกลกันสุดตา หรือว่าภูผา ทอดยาวขวางหน้า บังตาแค่ไหน แม้มีทะเล เหลือหยั่งคะเน มากั้นเราไว้ อย่าได้ตกใจ ถึงห่างแค่ไหน ก็ไม่สำคัญ อำนาจใดใด ที่ในโลกนี้ ไม่มีความหมาย แม้แต่ภูผา ก็อาจทะลาย มิอาจขวางกั้น รักเรามีปีก บินหลีกข้ามฟ้า ไปมาหากัน ขอให้รักฉัน แน่นอนเท่านั้น ฟ้าดินเกรงกลัว

พรุ่งนี้ไม่มี ไม่มีไมตรีจากฉัน พรุ่งนี้ไม่มี ไม่มีไมตรีต่อกัน อยู่ด้วยความฝันฉันมั่นใจว่า พรุ่งนี้มันคงไร้ค่า เพราะวันเวลาผ่านไป พรุ่งนี้ไม่มี ไม่มีไมตรีใช่ไหม พรุ่งนี้ไม่มี ไม่มีไมตรีต่อใคร ให้รอความหวังฉันยังครวญใคร่ พรุ่งนี้ที่เธอฝันใฝ่ ฉันไม่แน่ใจไมตรี วันนี้ฉันมีไมตรีต่อเธอ เฝ้าปรนเปรอแต่เธอปล่อยฉันเผลอใจทุกที หรือเธอห่วงใครแล้วเลยไม่ไยดี แกล้งทำท่าที เหมือนดังไม่มีความสัมพันธ์ พรุ่งนี้ไม่มี ไม่มีไมตรีจากฉัน พรุ่งนี้ไม่มี ไม่มีไมตรีต่อกัน ให้รอใช่ไหมฉันใจยังหวั่น พรุ่งนี้ที่เธอหมายมั่น ไม่มีสวรรค์บันดาล

เมื่อคืนนั้นฉันฝันถึงเธอจนตื่น ตลอดคืนตื่นเต้น ตลอดเวลา เพิ่งจะฝันเป็นคราวแรกแปลก หนักหนา พบเธอแล้วยิ่งประหม่านึกอายหน้า ไม่กล้ามอง อยากจะฝันถึงเธอวันยังค่ำอยากจะซ้ำรอยฝัน เป็นรอบสองอยากจะกิน ยานอนหลับ สักครึ่งกล่องเพื่อฝันถึงเธอให้คล่อง สมเป็นคู่ครองเธออย่างฝันฝัน

ฝนตั้งเค้ามาคราใดเป็นภาพเตือนใจ เตือนให้นึกถึงความหลังครั้งหนึ่ง เมื่อคืนฝนพรำหวานฉ่ำสุดซึ้ง ยังตรายังตรึงหวาน ไม่คลาย เหมือนยังได้คลอเคียงเธอหลับตาละเมอ ท่ามกลางเสียงฟ้าสายฝนพร่างพราย อ้อมกอดอุ่นอุ่นว้าวุ่นทั่วกาย ต้องหลบหน้าหายฝนพรำ มาบัดนี้ไม่มีเธอฉันต้อง ละเมอเฝ้าพร่ำเพ้อครวญคร่ำ เธอจากฉันไปท่ามกลางฝนพรำ ฝากความชอกช้ำให้ฉันเฝ้าตรม ฝนตั้งเค้ามาคราใดสะกิดแผลใจ น้ำตาอาบไหลร้าวใจเหลือทน โอ้ฝนเจ้าขาข้าปวดกมล เจ็บจนสุดทนแล้ว ฝนเอย

ปล่อยฉันไปปล่อยฉันไป เมื่อหัวใจเธอมีคนคอยบัญชา น้ำตาฉันจะปริ่ม แม้ยิ้มจะปร่า มันหมดคุณค่าสำหรับตัวเธอ ปล่อยฉันไป ปล่อยฉันไป อย่าสนใจ อาลัยมันใจบำเรอ แม้ยิ้มฉันจะปร่า น้ำตาจะเอ่อ ขอหลั่งให้เธอ เสมอคำเอ่ยลา ไม่มีน้ำตาจากฉันต่อไป ไม่มีจิตใจจะปรารถนา ไม่มีรอยยิ้มพริ้มยล ไม่มีแม้จนวาจา แม้เพียงคำว่าลาก่อน ปล่อยฉันไป ปล่อยฉันไป เมื่อหัวใจเธอมีคนคอยอาวรณ์ ฉันเป็นคนเก่า มิงามเหมือนก่อน ไหนจะอรชรเหมือนคนใหม่เอย

นี่คือสถาน แห่งบ้านทรายทอง ที่ฉันปองมาสู่ ฉันยังไม่รู้เขาจะต้อนรับ ขับสู่เพียงไหน อาจมียิ้มอาบ ฉาบบนสีหน้าว่ามีน้ำใจ แต่สิ่งซ่อนไว้ในดวงจิต คือความริษยา เขตรั้วไพศาลโอบบ้านทรายทอง คือแขนของพระเจ้า ขอจงเอื้อมมือและโอบกอดเรา ผู้ผ่านเข้ามา เพียงเดียวดายอาจตายเพราะโง่ โอ้อนิจจา โปรดอย่าอิจฉาสมาชิกใหม่ ของบ้านทรายทอง

บ้าน คือวิมานของเราเราซื้อเราเช่า เราปลูกของเรา ตาม ใจย่อมเป็นสถานทิพย์วิมานพอหาได้ เป็นที่เกิด ที่ ตายที่เราสร้างเอาไว้คอยท่า บ้าน คือวิมานของ คนถึงแม้ยากจน ก็ต้องดิ้นรนอย่าจนปัญญา หาบ้านสักหลังที่พอประทังชีวา เพื่อสนิทในนิทราให้ตื่นมามองโลกชื่นใจ บ้าน ฉัน มีเพลงฝันให้ฟังมีเสียงระฆัง จากกังสดาลพริ้งไปมีสวนไม้ดอก ผลิบานก้านกอช่อใบมีความรัก มีน้ำใจมีให้อภัย มีกรุณา บ้าน คือวิมานของเรายามพบความเศร้า รีบกลับบ้านเราจะเปรมปรีดา เพราะบ้านมีรักน้ำใจอภัยกรุณา คอยเราอยู่ทุกเวลาในชายคาเขตบ้านของเรา

นี่หรือชายเหมือนพระพายไม่เลือกที่พัด วานนี้เธอสบถ วันนี้เธอสะบัดเลือกพัด สั่นตามกระแส นี่หรือชาย รักแล้วมิวายเปลี่ยนแปร เคลือบหวานลวงทุกสิ่งใครรักจริงกันแน่ เปลี่ยนแปรหวังแต่จะค้ากำไร เข็ดกันทีฉันมีแต่ตรมแล้วเธอจะสมน้ำหน้าเพียงไหน เพราะใครกันเล่าลวงเขาจนสะใจน้ำหน้าอย่างใครไม่โศกอุรา นี่หรือชายหลายรัก ร้อยเล่ห์มารยา เร็วเหมือนลมพรมจูบใจหญิงวูบประหม่า หลับตา เผลอว่า นี่หรือชาย

จากกันไปนานหลายปีไม่มี ข่าวและวี่แววคิดว่าลืมฉันเสียแล้ว ยังนึกเสียดายดวงแก้วที่หลุดลอยไป แต่วันนี้โลกหมุนกลับ จันทร์ที่ลับหวนคืนฟ้าใหม่ ไฟรักจวนเจียนมอดหมดใจ ก็คุขึ้นมาใหม่ จุดที่ปลายใจบางบาง อยากโผเข้าหาอ้อมกอด อยากอ้อนออดถามความเก่า คิดถึงฉันบ้างหรือเปล่า เธอยังเหมือนชายคนเก่า อยู่หรือเปล่าหนอ แต่พอนึกขึ้นมาได้ ใจเหี่ยวหายเหมือนใบไม้ห่อ สงสารคนที่บ้านจะรอ ได้แต่แอบพ้อ เธอให้รอนานเกินไป อยากโผเข้าหาอ้อมกอด อยากอ้อนออดถามความเก่า คิดถึงฉันบ้างหรือเปล่า เธอยังเหมือนชายคนเก่า อยู่หรือเปล่าหนอแต่พอนึกขึ้นมาได้ใจเหี่ยวหาย เหมือนใบไม้ห่อ สงสารคนที่บ้านจะรอ ได้แต่แอบพ้อ เธอให้รอนานเกินไป

โธ่เอ๋ยกรรมของคุณแท้แท้ใครให้แส่ มารักฉันงมงายฉันเชื่อแน่แน่ ว่าคุณกล่อมใจโถคงหม่นไหม้โถใจคงวุ่น โธ่ เอ๋ย กรรมของคุณแท้แท้ ฉันได้แต่เวทนาในตัวคุณ เห็นหน้าเศร้าเศร้า พ่อเจ้าประคุณโถอย่าหมกมุ่นแต่ฉันนักเลย ทำไม นะ ผู้หญิงอื่นมีถมไป ทำไมไม่เลือกไว้เป็นคู่เชย ใช่ว่าฉันเกลียดคุณเปล่าเลย เฉยเฉย เพราะฉันรักใครไม่ได้ โธ่เอ๋ยกรรมของคุณแท้แท้ รอวันแก่อย่างสิ้นหวัง ทำไม รู้เสียแรกแรกควรรีบกลับใจ โถบอกก็ได้ว่าฉันมีคู่แล้วเอย

สุดหัวใจของฉันโปรดอย่าให้ฉันต้องขาดเธอไป เพราะถ้าขาดเธอฉันคงขาดใจจะอยู่อย่างไรไม่มีความหมาย เธอนั้นเป็นที่หวังความรักจึงฝังแน่วอยู่ในใจฉันมั่นในเธอ มาแล้วเท่าไหร่คงมั่นตลอดไปตราบนานเท่านาน เธออาจเพียงสร้างทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อฉัน แต่สิ่งที่เธอสร้างสรรค์ฉันไม่เคยต้องการ ต้องการสิ่งเดียวคือตัวเธอคนเดียวเท่านั้น เธอเป็นหัวใจของฉันรู้ไหม สุดหัวใจของฉันโปรดอย่าให้ฉันต้องขาดเธอไป เพราะถ้าขาดเธอฉันคงต้องตายเธอเป็นหัวใจของฉันคนเดียว สุดหัวใจของฉันโปรดอย่าให้ฉันต้องขาดเธอไป เพราะถ้าขาดเธอฉันคงต้องตายเธอเป็นหัวใจของฉันคนเดียว

ถ้าวันนี้ยังมีเขาอยู่ เราคงยืนสู้ดูโลกอย่างทรนง ปัญหาใดใดไม่เคยพะวังพะวงเรื่องราวใหญ่ก็เล็กลง สองคนช่วยกันคลี่คลายแต่วันนี้ไม่มีเขาอยู่ ทิ้งเราทนสู้ดูโลก อยู่เพียงเดียวดาย เหมือนคนเดินหลงทางกลางทะเลทราย ซอกซอนหอบสังขารไป ทิศทางใดใดจุดหมายไม่มี บุญเราสร้างร่วมกันมาน้อยนัก เคราะห์และกรรมนำชัก ต้องจากกันชั่วชีวี ขอบูชาด้วยน้ำตาแห่งความภักดี คิดถึงอยู่ทุกนาทีร้าวฤดีเหลือนั่น ไม่มีแล้วความชื่น ความสุขไร้ความสนุก ดูโลกอยู่ไปวันวัน ขอแรงบุญ เกื้อกูลส่งผลอนันต์ชาติหน้าให้เราพบกัน คู่ครองรักมั่น ชั่วนิรันดร

อันแสงสูรย์ ส่องสว่างแต่กลางวัน อันแสงจันทร์ ส่องประจำยามราตรี อันความรักร้อนเร่าเผาฤดี ส่องชีวีทุกโมงยามประจำใจ มีรักแล้ว ไม่คลาดแคล้วต้องตรมฤทัย เหมือนแบกโลก ทั้งโลกไว้ให้โศกหนัก ไม่อยากให้โลกนี้มีความรัก แต่ฉันสมัคร แบกรักไว้ไม่หนักเลย

น่าเห็นใจ น่าเห็นใจ น่าเห็นใจที่ใจเธอต้องเจ็บช้ำ โดนลมคำรักลวงจนระกำ โดนถูกเขาทำจนช้ำ ใครนะทำได้ หากคิดไปถึงครั้งหนึ่ง รักครั้งหนึ่ง ซึ่งฉันเคยถูกทำลาย เธอเป็นคนทำให้ฉันช้ำใจ ฉันก็ช้ำใจไม่ผิดที่เธอช้ำอยู่ เหตุการณ์จะผ่านไป ฉันยังจำได้ความอัปยศอดสู ฉันเคยเรียกเธอให้เธอมาดู ให้เธอมาดูรอยช้ำ เธอกลับหนำใจ บัดนี้เธอเจอเข้าบ้าง รู้หรือยังว่ามันเจ็บปวดแค่ไหน ยามเรารักเขาเขากลับทำลาย เขากลับทำลาย มันเจ็บใช่ไหมคนดี

มองเห็นไม้ดอกเจ้าบานไสว กลิ่นเจ้าเย้าใจหลายพันธุ์บุปผา โน่นกาหลงพุดตาลนั่นดอกกรรณิกา ต่างสีมีค่าสรรมาเพื่อความเบิกบาน ดอกเอยดอกรักสูงศักดิ์พอเหมาะสม ไม่สูงจนเหลิงลมเพียงให้ชมสมใจนานนาน โอ้นางแย้มแย้มยิ้มอยู่ริมธาร ดอกบุหงาผกากานต์รักเจ้าบานไม่รู้โรยเอย ชังนักรักเร่เจ้าเรรวนเร่ไปคล้ายนวล มิควรที่เลยเที่ยวเร่รักควักเอา แย่งที่เขาหวงเชยเหมาะสมคำเอ่ย เย้ยเอาให้เจ้าอกตรมดอกเอยดอกไม้ หาใช่งามแต่สีกลิ่นหอมมวลมาลี คือสตรีหอมความดีพรมเชิดชูศักดิ์หญิง แท้จริงให้ยิ่งคำชมให้อบอวลหอมหวนทวนลม สมกับเป็นดอกไม้ของชาติ

มิใช่ดอกฟ้า ผกาสวรรค์มิใช่แจ่มจันทร์ พิมานแดนใด แต่เป็นหญิง ที่มีจิตใจมั่นคงแจ่มใส เหมือน เช่นคุณ มิใช่นางหงษ์ อ้าองค์สคราญงสู่สถาน แห่งเนื้อนาบุญ ปรารถนา ก็มีเหมือนคุณหวังความเกื้อกูล หวังความอุ่นใจอยาก เป็น เช่นดังดอกฟ้า คงคู่นภา วิมานเคียงใกล้คงเคียงคู่ หมู่ดาวพราวใส เคียงคู่ไฉไล แห่งรัชณีแต่ ฉัน ก็เป็นเพียงหญิง ใจมั่นรักจริง ฝังในฤดีเพียงคุณเอ่ย เปิดเผยวจี มอบใจภักดี นี้ ให้กับคุณ แต่ ฉัน ก็เป็นเพียงหญิงใจมั่นรักจริง ฝังในฤดี เพียงคุณเอ่ย เปิดเผยวจีมอบใจภักดี นี้ ให้กับคุณ