เพลง | MUSIC

1. 00:00:00 แม่พิมพ์ของชาติ - วงจันทร์ ไพโรจน์ 2. 00:03:24 กอดหมอนนอนหนาว - ผ่องศรี วรนุช 3. 00:06:21 แม่วังพิลาป - วงจันทร์ ไพโรจน์ 4. 00:10:00 กินข้าวกับน้ำพริก - ผ่องศรี วรนุช 5. 00:13:36 โลกนี้ยังมีผู้ชาย - วงจันทร์ ไพโรจน์ 6. 00:17:23 บาร์หัวใจ - ผ่องศรี วรนุช 7. 00:21:11 วังบัวบาน - วงจันทร์ ไพโรจน์ 8. 00:24:48 คนสุดท้าย - ผ่องศรี วรนุช 9. 00:29:23 แว่วเสียงซึง - วงจันทร์ ไพโรจน์ 10. 00:32:52 คืนนี้พี่นอนกับใคร - ผ่องศรี วรนุช 11. 00:36:34 สวนลุมพินี - วงจันทร์ ไพโรจน์ 12. 00:40:01 น้ำตาเมียหลวง - ผ่องศรี วรนุช 13. 00:43:39 สาวสะอื้น - วงจันทร์ ไพโรจน์ 14. 00:47:09 ไหนว่าไม่ลืม - ผ่องศรี วรนุช 15. 00:50:23 สันป่าตอง - วงจันทร์ ไพโรจน์ 16. 00:54:14 ด่วนพิศวาส - ผ่องศรี วรนุช 17. 00:57:54 สายน้ำแห่งความหลัง - วงจันทร์ ไพโรจน์ 18. 01:01:16 น้องเป็นคนรักที่เท่าไหร่ - ผ่องศรี วรนุช 19. 01:04:56 สาวบ้านแพน - วงจันทร์ ไพโรจน์ 20. 01:08:49 น้อยใจรัก - ผ่องศรี วรนุช 21. 01:12:49 เสียงสะอื้นจากสาวเหนือ - วงจันทร์ ไพโรจน์ 22. 01:16:45 นางกลางเมือง - ผ่องศรี วรนุช 23. 01:20:34 อุทยานดอกไม้ - วงจันทร์ ไพโรจน์ 24. 01:23:59 ฉันเห็นใจคุณแล้ว - ผ่องศรี วรนุช

แสงเรืองเรือง ที่ส่องประเทืองอยู่ทั่วเมืองไทย คือแม่พิมพ์อันน้อยใหญ่ โอ้ครูไทยในแดนแหลมทอง เหนื่อยยากอย่างไร ไม่เคยบ่นไปให้ใครเขามอง ครูนั้นยังลำพอง ในเกียรติของตนเสมอมา ที่ทำงานช่างสุดกันดาร ในป่าดงไพร ถึงจะไกลก็เหมือนใกล้เร่งรุดไปให้ทันเวลา กลับบ้านไม่ทัน บางวันต้องไปอาศัยหลวงตา ครอบครัวคอยท่าไม่รู้ว่าไปอยู่ไหน ถึงโรงเรียนก็เจียนจะสาย จวนได้เวลา เห็นศิษย์รออยู่พร้อมหน้า ต้องรีบมาทำการสอน ไม่มีเวลาที่จะได้มาหยุดพอพักผ่อน โรงเรียนในดงป่าดอนให้โหยอ่อนสะท้อนอุรา ชื่อของครูฟังดูก็หรูชวนชื่นใจงานที่ทำก็ยิ่งใหญ่ สร้างชาติไทยให้วัฒนาฐานะของครูใครใครก็รู้ ว่าด้อยหนักหนา ครูสู้ทนอุตส่าห์ สั่งสอนศิษย์มาเป็นหลายปี นี่แหละครูที่ให้ความรู้ อยู่รอบเมืองไทยหวังสิ่งเดียวคือขอให้ เด็กของไทยในผืนธานีได้มีความรู้ เพื่อช่วยเชิดชูไทยให้ผ่องศรีครูก็ภูมิใจที่ ถึงความเหนื่อยยาก ตรากตรำมา

โอ้ละเน้อ สาวเหนือต้องครวญคร่ำคิด ชีวิตเมื่อครั้งยังเยาว์ ถิ่นเนาคือริมแม่วัง สุดสวยลำห้วยโขดเขาสะพรั่ง ดอกฟ้าล้อมริมฝั่ง แม่วังยามนั้นสุขสม โอ้ละเน้อ สาวเหนือเมื่อยามกรุ่นคิด เพราะฤทธิ์ลิ้นชายพร่ากาม บ่วายว่างเว้นเล่ห์ลมเจ็บใจเหลือ เฮาเจือเล่ห์ลิ้นคารม ชอกช้ำเปิ้นทำเฮาตรม ระทมริมวังน้ำวน แม่วังสุสานเพื่อนหญิงหมู่เฮา ข้าเจ้าฮักเขา จึงต้องหมองหม่น เจ็บช้ำเปิ้นทำเฮาเช่นเดนคน หันสู่แม่วังน้ำวน ไม่พ้นพลีจนชีพวาย โอ้ละเน้อ สาวเหนือต้องครวญคร่ำคิด อุทิศชีพพลีสังเวย สิ้นเลยสิ้นแล้วหนอใจ บ่กล้ำกราย ผู้ชายใจร้ายเมืองใต้ สิ้นฮักแล้วเปิ้นแหนงหน่าย ช้ำในดวงใจนักเอย

พอกันทีเถิดหนา ความรักที่ว่ารักกันจนฟ้าทลาย พอกันทีแค่นี้ก็โง่งมงาย อย่าคิดมาพร่าทำลาย เมื่อไม่ต้องการ พอกันทีเถิดหนา ความรักที่ว่า รักกันจนสิ้นลมปราณ พอกันทีแค่นี้ก็ต้องซมซาน อย่าคิดมาพร่าประจาน แกล้งให้ฉันตายลงพลัน เท่านี้ฉันก็ตรมเจ็บช้ำ ยังจะซ้ำให้ฉันตรมแค่ไหน แค่นี้ก็ปวดรวดร้าวไปทั่วหัวใจ มันเจ็บมันยอกทรวงใน เจ็บไปทั่วสรรพางค์ พอกันทีเถิดหนา เมื่อเห็นคุณค่า ฉันเพียงสลัวเลือนลาง พอกันทีที่รักจอมปลอมอำพราง แค่นี้ก็แทบวายวาง อย่าตามล้างพอกันที เท่านี้ฉันก็ตรมเจ็บช้ำ ยังจะซ้ำให้ฉันตรมแค่ไหน แค่นี้ก็ปวดรวดร้าวไปทั่วหัวใจ มันเจ็บมันยอกทรวงใน เจ็บไปทั่วสรรพางค์ พอกันทีเถิดหนา เมื่อเห็นคุณค่า ฉันเพียงสลัวเลือนลาง พอกันที ที่รักจอมปลอมอำพราง แค่นี้ก็แทบวายวาง อย่าตามล้างพอกันที

สวนลุมพินีเป็นสวนสวรรค์ หนุ่มสาวพากัน มาพรอดรำพันรักใคร่ ด้วยบรรยากาศ ชวนพิศวาสชื่นใจ เสียงลมซึ้งพาให้ หนุ่มสาวคลั่งไคล้หนักหนา สวนลุมพินีเป็นแดนหนุ่มสาว เกี่ยวก้อยชมดาว ระยิบสกาวบนฟ้า ซึ่งมีความสุข ลืมแม้ความทุกข์นานา สวนสวรรค์ในหล้า ไม่แพ้สวนฟ้าเมืองเรืองรอง สวนลุมเป็นหลุมบ่อรัก หนุ่มสาวบางรายสมัคร รับฝากไม้เท้ายอดทอง บางรายเศร้าใจ เมื่อรักนั้นไม่สมปอง สวนลุมให้ทั้งสุขทุกข์หมอง ชอกช้ำน้ำตา สวนลุมพินีแดนอนุสรณ์ ควรต้องสังวร ชั่วนิรันดรทั่วหน้า แม้ใครหาคู่ชู้ชื่นในสวนเทวา ควรต้องรักษาสัญญา เทิดรักชั่วฟ้าดินสลาย สวนลุมพินีแดนอนุสรณ์ ควรต้องสังวร ชั่วนิรันดรทั่วหน้า แม้ใครหาคู่ชื่นชู้ในสวนเทวา ควรต้องรักษาสัญญา เทิดรักชั่วฟ้าดินสลาย โอ้สวนลุมพินี จะได้ไม่มีจุดด่างพร้อยเลย

โอ้ตัวเราคิดไปชวนเศร้าใจหนักหนาบ้านอยู่เขาลำเนาพนา แดนดงป่าเราเกิดมาอาภัพยิ่งเมื่อมีชายหมายปองหมองมั่น ทำให้หวั่นใจหญิงขอฝากรักแต่มักไม่จริงยังเกรงกริ่ง นึกกลัวจริงจริงน้ำใจผู้ชาย เราเป็นหญิงชาวเขาป่าดง ชายประสงค์เพียงหลงรูปกลายได้ชมพอสมใจก็หน่าย ความหวานคลายกลับกลายเป็นรอยน้ำตา เจ็บและอายเหมือนคนใจง่ายใครเขาไม่นำพา หญิงเช่นเราอับเฉาเกิดมาไร้ราคาหัวใจวาจายังซื่อสัตย์เอย

ริมน้ำธารไทรโยค ดินแดนแห่งความหลัง ฉันยังจำได้ใต้เงาร่มไม้บัง ตรงที่เราเคยนั่ง อยู่กันเพียงสองคน ได้ยินเสียงลมเบาเบา กลางแสงนวลจันทร์เจ้า ดวงดาวเกลื่อนเวหน สายน้ำซัดซ่า หลั่งมาจากเบื้องบน คืนนั้นเราต่างคน อยู่ชิดกันไม่ห่างไกล ไทรโยคเคยเป็น เหมือนแดนสวรรค์ ที่เธอกับฉัน ร่วมกันสร้างไว้ในใจ เดี๋ยวนี้ตรอมตรม เพราะเธอมาเปลี่ยนไป เห็นไทรโยคทีไร ช้ำใจไม่อยากชม ท่ามกลางสายลมไทรโยค คงเหลือความเศร้าโศก ดวงใจสุดขื่นขม เสียงน้ำซัดซ่า หริ่งไรร้องระงม เพลงที่เคยชื่นชม กลับคล้ายเพลงที่บาดใจ

โอ้...บ้านแพน หัวใจข้าแสนระทม แพนบ้านให้ความสุขสม ชื่นชมอยู่ตลอดมา อยู่บ้านแพน ต่างสุขแสนคอยท่า ต่างเพ้อรำพันว่า ในสัญญาซื่อต่อกัน น้ำเจิ่งคลอง นองทั่วลุ่มนาบ้านแพน ทำให้ทรวงข้าแสบแสนแค้นใจพี่ไปจากพลัน น้ำแห้งคลอง ลุ่มแควหมองแทนบ้าน ก็พี่ลืมคำมั่นความสัมพันธ์ก็จืดจางไป พี่ลืม ยอดเถาตำลึงรายเรียง น้องเก็บเอามาแกงเลียง เพื่อมาเลี้ยงพี่เจ้า แกงคั่วถั่วฝักยาว อีกน้ำพริกปลาเจ่า เราสองคนทนกินทนกลืน โอ้บ้านแพน ระทมครวญเสียงเพลงแคน นิ้วก้อยที่เคยสวมแหวน แหวนพี่ยังทวงกลับคืน ลืมบ้านนาพี่ไปหาความชื่น สิ้นเสียงแคนเสียงคลื่น รอพี่คืนกลับบ้านแพน

โอ้ละเน้อ ข้าเจ้าละเมอหลงคอย ปล่อยตัวปล่อยใจล่องลอย เฝ้าคอยฮักอยู่ดีอีกม่านฟ้า แนวป่าใครจะแลเหลียว เปล่าเปลี่ยวใจผู้ใดจะเหมือนดั่งเฮา โอ้ละเน้อ ข้าเจ้าต้องกลืนน้ำตา อ้อนวอนทวยเทพเทวาให้คืนฮักกับเฮา อีกม่านฟ้าแนวป่าและเนินหุบเขาด้วยข้าเจ้าฮักเขาจนสิ้นหัวใจ โอแม่ปิงน้ำนิ่งจนน้ำหลั่งนองยังปองลมฮักดั่งหมาย หากชาตินี้ชีวีจะสิ้นมลายข้าเจ้าจะขอยอมตาย ริมสายกระแสแม่ปิงโอ้ละเน้อ เปิ้นคงจะลืมสัญญา เปิ้นไปบ่คืนกลับมาเฮาบ่ได้แอบอิง เวทนาหัวอกของลูกผู้หญิงอย่าทอดทิ้ง ฮักเฮาให้ช้ำเศร้าตรม โอ้ละเน้อ ข้าเจ้าละเมอหลงคอย ปล่อยตัวปล่อยใจล่องลอย เฝ้าคอยฮักอยู่ดีอีกม่านฟ้า แนวป่าใครจะแลเหลียว เปล่าเปลี่ยวใจผู้ใดจะเหมือนดั่งเฮา โอ้ละเน้อ ข้าเจ้าต้องกลืนน้ำตา อ้อนวอนทวยเทพเทวาให้คืนฮักกับเฮา อีกม่านฟ้าแนวป่าและเนินหุบเขาด้วยข้าเจ้าฮักเขาจนสิ้นหัวใจ โอแม่ปิงน้ำนิ่งจนน้ำหลั่งนองยังปองลมฮักดั่งหมาย หากชาตินี้ชีวีจะสิ้นมลายข้าเจ้าจะขอยอมตาย ริมสายกระแสแม่ปิงโอ้ละเน้อ เปิ้นคงจะลืมสัญญา เปิ้นไปบ่คืนกลับมาเฮาบ่ได้แอบอิงเวทนาหัวอกของลูกผู้หญิงอย่าทอดทิ้ง ฮักเฮาให้ช้ำเศร้าตรม

ดูดวงเดือน เหมือนเตือนความจำ ก่อนเราเคยชื่นฉ่ำ เสนอคำออดอ้อน ก่อนเคยเพ้อพร่ำ รำพันคำรักพร่ำวอน ปักใจว่ารักแน่นอน เคยขอพรวอนต่อดวงเดือน อันวาจาเขากลับลืมเลือน ค่ำคืนนี้เห็นเด่นเดือน ดังเหมือนเตือน ให้เฝ้าอาวรณ์ เดือนลอยไปไร้เมฆมาบัง แว่วยินเสียวคล้ายสั่ง ไฉนยังมาหลอกหลอน เจ็บใจหลงเชื่อ เบื่อคำพร่ำรักพร่ำวอน พร่ำเพรื่อจนเหลือแน่นอน ความรักคลอน คลายขาดสัมพันธ์ ดูดวงเดือนแล้วยิ่งโศกศัลย์ เมื่อยามรักร้างห่างกัน ครวญถึงวันที่ผ่านมา ดูดวงเดือนเหมือนเตือนดวงใจ ก่อนเราเคยรักใคร่ ไม่เคยร้างไกลสักครา อยู่เคียงชิดชื่น ค่ำคืนแนบชิดนิทรา ไม่เคยจะคิดร้างลา ไยเขามาแปรเปลี่ยนผันไป ดูดวงเดือนแล้วยิ่งเศร้าใจ ตั้งแต่นี้ต่อไป

อ้ายเอ๋ยบ่มีใจฮักข้าเจ้า แล้วหนอ เฮาเคยจ้อยซอ ดีดซึงที่สันป่าตอง เฮาต่างสัญญาฮักร่วมใจครอง โอ้สันป่าตองครองฮักสุขสันต์ อ้ายเคยอู้คำ ฝากฮักครั้งแอ่วปอยหลวง อู้คำหวานทรวง บ่ฮู้จะลวงหลอกกัน ข้าเจ้าฮักจริงเหนือยิ่งชีวัน บ่ฮู้บ่หันอ้ายนั้นกลับมา ดอกเม็งวาย คล้ายดั่งหัวใจอ้ายนา ยามสายลมพริ้วพา เม็งวายลิ่วถลา ล่องฟ้าสันป่าตอง อ้ายทำบ่ฮู้บ่หันข้าเจ้าทั้งปวง ข้าเจ้าช้ำทรวง ที่ฮักอ้ายหลวงจากปอย อ้ายกลับหัวใจ ของอ้ายเคยครอง โอ้สันป่าตอง หมองใจข้าเจ้าเอย

อัดอั้นตันอุรา อกเราเอ๋ยเกิดมา พบพาแต่ความผิดหวัง บาปเคราะห์ไม่สิ้นโผผินประดัง ชีวิตแสนเบื่อแสนชัง บางครั้งคิดไปขอตายดีกว่า อัดอั้นตันทรวงใน อกเราเอ๋ยผิดใคร หรือต้องสาปไปให้บาปหนา ผิดหวังทุกอย่าง หมางใจเจียนบ้า รอยช้ำบนคราบน้ำตา จะทรมานถึงปานใด หวนคิดครวญเทวษ มองตัวเหมือนเศษคนจนใจ ไม่เคยคิดแข่งบุญใคร อกเอ๋ยแปลกใจ เกิดมาอย่างใดผิดหวังทุกครา อัดอั้นตันฤดี อธิษฐานชาตินี้ ขอเพียงชาติเดียวเถิดหนา กราบแล้วเทพไทเห็นใจเมตตา ให้ฉันสิ้นสาปพ้นพา อย่าตามรามาชาติหน้าอีกเลย

ลมเหนือล่อง ม่านฟ้าผ่องสดสวยตระการ ดอกไม้บานเอื้องฟ้าตระหง่าน กลิ่นหอมกรุ่นมา ตีต๊ะติดตึง แว่วเสียงซึงเย็นซ่านอุรา ม่วนแต๊นา เสียงน้ำเซาะซ่าสู่แก่งหิน แว่วเสียงซึง คล้ายดังเสียงผึ้งภุมริน โบยโผบินไปทั่วถิ่นไพรสณฑ์ ข้าเจ้ากลัวใจ แมลงผึ้งใฝ่เวียนวน กลัวเหมือนดั่งคน ที่ชอบซุกซนเร่รักเรื่อยไป เพลงรักแว่วฟังพลิ้วผ่าน มาแล้วแต่ไกล พาหัวใจล่องลอยฝันใฝ่ รักซึ้งอุรา ตีต๊ะติดตึง แว่วเสียงซึงดังก้องพนา แว่ววาจาอ้ายเคยอู้ว่า บ่จุ๊หลอกลวง

สิ้นสายน้ำผ่าน แห้งธารขาดคลอง เหมือนพาใจให้หม่นหมอง เห็นน้ำขาดคลองลดไป สิ้นสายชล ผ่านพ้นฉุดพาใจให้ สิ้นสายน้ำแห้งขาดไป พาสายใจของเราสะอื้น สิ้นสายน้ำบ่าหลั่งมาขาดไป คิดดูยิ่งเศร้าไฉน สายน้ำจากไปมิคืน โอ้สายชล หลั่งล้นเปี่ยมคลองเคยชื่น สิ้นสายน้ำเศร้าสุดฝืน สะอื้นซบเซาโศกซึ้งใจ สายน้ำกับความรัก เทียบกันก็ยิ่งประจักษ์ สายน้ำความรักคล้ายกันไฉน สิ้นสายน้ำผ่าน ดั่งสายสวาทขาดตรึงใจ รักลอยร้างไกล เห็นสายน้ำไหลชวนใจเศร้า สิ้นรักครั้งก่อนต้องจรจากไกล ร้างกันไปอยู่แห่งไหน สูญหายไม่เคยเห็นเงา เฝ้าทบทวน จิตหวนยิ่งพาใจเศร้า สิ้นสายน้ำแห้งเงียบเหงา ดั่งสิ้นรักเราไม่หวนคืน

ปรารถนาแห่งหัวใจ ล้วนมีฤทัยปรารถนาไว้มั่น ใจหวังใจคอยใฝ่ฝัน สิ่งเดียวหวังเดียวเท่านั้น หวังปองครองคู่ยอดชู้ ปรารถนาแห่งหัวใจ แม้นานเพียงใด จิตใจฉันคอยอยู่ ใจรักใจเดียวยอดชู้ แต่ใจเขาคงไม่รู้ เสียแรงคอยคู่ดวงใจ หลงเพ้อรักเพียงรูปไร้วิญญา หลับตาฝันอันยิ่งใหญ่ ไยตัวเราเขาลืม ลืมดูกายและใจ กลับเมินไปไม่เรียกหา *ปรารถนาแห่งหัวใจ ร้อนแรงดังไฟเมื่อไม่สมดังว่า ใจเขาใจเราปรารถนา ไม่ตรงรักคงร่ำหา หวังไปจนกว่าวันตาย

แน่แล้วหรือไร จะมีสิ่งใด ประกันกันได้ว่าใจรักจริง ผู้ชายมากหลายช่างร้าย เหลือชัง หวังเพียงแอบอิง พอสมใจก็ทอดทิ้ง ปล่อยให้หญิงช้ำยิ่งแสนอาย แน่แล้วหรือคำหากมีเงื่อนงำ เสกสรรพลอดพร่ำ เชื่อคำแล้วงาม ปากคนใจคนสุดค้นหาจริง ยากยิ่งสักราย เชื่อก็ยากปากผู้ชาย เบื่อแล้วกายไม่ได้นำพา ไฟรักร้อนเร่าแผดเผาผลาญใจ ร้อนยิ่งกว่าสิ่งใด ร้อนใจไม่สร่างซา ไฟราคะ ร้อนร้ายเหลือทน หากคนนำมา มิยั้งใจพาหาผลาญมลาย แน่แล้วหรือใจ จะไม่เปลี่ยนแปร จะรักกันแน่จนชีวิตวาย ปากใจตรงกันเสกสรรหาไปคงได้สักราย อย่าเพิ่งด่วนทำใจร้าย อยากเห็นชายจริงแน่สักคน

เทียนจุดเวียนพระพุทธา ตัวข้าบุษบาขออธิษฐาน เทียนที่เวียนนมัสการ บันดาลให้ หทัยสมปรารถนา ดลจิตอิเหนา ให้เขามารักข้า ขอองค์พระปฏิมา เมตตาช่วยคิดอุ้มชู ขอเทียนที่เวียนวน ดลฤทัยสิงสู่ ให้องค์ระเด่นเอ็นดู อย่าได้รู้คลายแคลน อ้าองค์พระพุทธา ตัวข้า บุษาขอกราบวิงวอน ข้าสวดมาต์ขอพระพร วิงวอนให้หทัยระเด่นปราณี รักอย่าเคลือบแฝง ดังแสงเทียนริบหรี่ ขอองค์ระเด่นมนตรี โปรดมีจิตนึกเมตตา ขอเทียนที่เสี่ยงทาย ดลให้คนรักข้า รักเพียงแต่บุษบา ดั่งข้านี้ตั้งใจ

กุหลาบเวียงพิงค์ ดอกนี้บ่มีเจ้าของ เพิ่งแรกแย้มบ่มีไผจอง เป็นเจ้าของครองใจเด็ดดม ส่งกลิ่นอบอวล ยั่วยวนหัวใจไปตามสายลม เปิ้นทั่วแคว้นแดนไทยหมายชม สมเป็นกุหลาบเวียงเหนือ กุหลาบเมืองไหน ทั่วถิ่นแคว้นในแดนสยาม ยังบ่เทียมเทียบเท่าความงาม เปรียบดังหญิง ชาวพิงค์งามเหลือ บ่ได้แต่งเติมเสริมส่งไว้ลวง ให้ใครหลงเชื่อ ปากบ่แดงแป้งบ่ได้เจือ คิ้วบ่ได้เทื่อดินสอ กุหลาบเวียงพิงค์ ดอกนี้สวยจริงเจ้าเอ๋ย ยังบ่มีผู้ใดไหนเลย มาโลมเล้าเอาไปพะนอ ด้วยสาวชาวพิงค์ กลัวเสียจริงของชายรูปหล่อ กลัวเสียนักกลัวคำป้อยอ กลัวน้ำตาหล่อรินทรวง หมู่เฮาชาวเหนือ อย่าไปเชื่อเจียวหนอคำชาย เดี๋ยวจะต้องเจ็บช้ำใจตาย เปิ้นเมืองใต้พูดจาหลอกลวง เมื่อเปิ้นได้เฮา เปิ้นคงทั้งเฮาน้ำตาไหลร่วง ต้องหลงลม เพราะคำหลอกลวง ช้ำทรวงเหมือนดั่งบัวบาน

นี่หรือคือคำที่เขาว่ารัก อกเอ๋ยเพิ่งเคยประจักษ์ เหมือนเกลียวสลักปักใจไว้แน่น สิ่งที่เคยรักนักหนาอีกทั้งหวงแหน มอบกายให้เขาสิ้นแกนแต่เขาทดแทนเราด้วยน้ำตา โธ่เอ๋ยดูหรือน้ำใจของคนหลอกลวงร้อยลิ้นพันวน โธ่คนใจชั่วดั่งคล้ายผีบ้าผลาญพรหมจรรย์ หญิงสาวด้วยความหรรษาเห็นหญิงเป็นเหมือนผักปลา ไม่มีเมตตาเลยโธ่ใจคนหลอกลวงให้หญิงตกบ่วงโลกีย์ เกิดมาสร้างความบัดสีใจทรามกาลีเหลือล้น ยึดเกมกีฬาด้วยการผลาลพร่าใจคน วจีนั้นหวานเหลือล้นเป่าเป็นมนต์ให้หญิงหลงลม โลกเอ๋ยไยเลยสร้างคนเลวทราม เหตุใดไม่คอยติดตามลากตัวมาล่ามกักไว้ให้สม จะได้หมดภัยหญิงไทยจะได้ไม่ตรม โลกนี้จะพลอยรื่นรมย์เพราะมารสังคมมันสิ้นหมดไป หลอกลวงให้หญิงตกบ่วงโลกีย์ เกิดมาสร้างความบัดสีใจทรามกาลีเหลือล้น ยึดเกมกีฬาด้วยการผลาญพร่าใจคน วจีนั้นหวานเหลือล้นเป่าเป็นมนต์ให้หญิงหลงลม โลกเอ๋ย ไยเลยสร้างคนเลวทรามเหตุใดไม่คอยติดตาม ลากตัวมาล่ามกักไว้ให้สมจะได้หมดภัย หญิงไทยจะได้ไม่ตรม โลกนี้จะพลอยรื่นรมย์ เพราะมารสังคมมันสิ้นหมดไป

ถึงร้ายก็รัก แม้รักจะร้าย เจ็บจำจนตาย โธ่เป็นได้ไร้ความปราณี หวังเพียงทำลายช่างร้ายสิ้นดี หลอกลวงข้านี้ดังผีนั่นเทียว ถึงร้ายก็รัก แม้รักจะร้าย สุดหักให้หาย มอบใจให้ไว้เพียงคนเดียว เขาลาร้างไปห่างไม่แลเหลียว ใจผืนอยู่เดียวเปลี่ยวว้าเหว่ใจ รักนั้นช่างสุดร้ายช้ำใจไม่วาย ถึงตัวจะตายไม่วายรักใคร่ หากเกิดมีมารผลาญใจ สู้ยอมทนได้ เทิดทูนดวงใจมอบไว้นิรันดร์ ถึงร้ายก็รัก แม้รักจะร้าย สุดหักให้หาย ต้องก้มหน้าโศกาจาบัลย์ เขาร้ายเพียงใดก็ไม่แปรผัน ใจรักผูกพันมั่นคงไม่คลาย

ช่างร้ายเหลือ ช่างร้ายเหลือ ช่างร้ายเหลือทน คนอะไรไร้ความปราณี ช่างร้ายเหลือดี ภูตผีตนใดสิงใจเธอนั่น ช่างร้ายเหลือใจ ไยเป็นพรานผลาญพรหมจรรย์ ช่างร้ายเหลือทัน เหยียดหยันประณาม หยามกันเรื่อยไป ปากอย่างหนึ่ง ใจอย่างหนึ่ง สุดจะหยั่งถึงได้ คำจากปากหากผิดจากใจ ใจฉันหมองหม่น ช่างร้ายเหลือเกิน เพลินตามคำช้ำในใจตน ช่างร้ายเหลือคน สุดค้นคนใด ไหนทรามเท่าเธอ

ใจใครหนอโอ้ใจ ว่าดุจดังไฟ เผา ร่าง ห่างแม้นไม่สมรักนาง อกต้องอ้างว้าง แล้งใจ คงสุขใจนัก ถ้าแม้มีรัก มาไล้ ขอชื่นใจ จากนาง นี่ แหละชาย ฝนตกเป็นฝอย ยังเที่ยวลอย คอยท่า เปียกหนาวก็ไม่ว่า เที่ยวอุตส่าห์ ยืนคอย เห็นหญิงสวยสวย งามระทวย หยดย้อย ใจก็คอยอยากชิดชม นี่แหละชาย กลางคืนนอนฝัน กลางวัน คอยท่า พร่ำเพ้อไปจนกว่า สุขอุราอยู่ในใจ ลับตาฝันเห็น มีอันเป็น คลั่งไคล้ ว่าสมใจ ได้แนบนาง โอ้ ละเน้อ ใจใครหนอนี่ใคร ว่าอกว่าใจ แล้งหนัก หากแม้นได้สมความรัก คงสดชื่นนัก หัวใจ นอนหลับฝันหวาน คอยสวรรค์ วาดไว้ไม่สมใจ แห้งแล้งเอย โอ้ ละเน้อ

แผ่นดินไม่ไร้เท่าใบพุทรา เมื่อเขาระอา เธอแล้วไปหารักใหม่ ก็ควรแยกทางเลิกร้างกันไป เขามีรักใหม่เธอก็มีได้เช่นกัน ผู้ชายรูปสวยร่ำรวยเงินทอง เราหวังใจปอง ไยต้องหม่นหมองไหวหวั่น ยิ่งสวยหยดย้อยเลิศล้ำลาวัณย์ ผู้ชายหมายมั่น ในตัวเธอนั้นมากมี เมื่อเขาสลัดตัดบัวไม่เหลือใย ทอดทิ้งเธอให้ ทำเอาเศร้าใจแบบนี้ ควรหรือไปขอคืนดี มันเสื่อมศักดิ์ศรีของลูกผู้หญิง เชื่อฉันโลกนี้ยังมีผู้ชาย ที่หมายมอบกาย ถวายใจให้มากยิ่ง เมื่อเขาเกิดรักไม่ภักดิ์ประวิง หลงรักเธอยิ่ง เทิดทูนเหนือหิ้งบูชา

โอ้ละเน้อชีวิตเฮาเอ๋ย หลงคำลวงล่อเขาเอ่ย เขาเปรยว่าฮักเฮาเหลือ สุดจะจำเปิ้นทำให้เฮาหลงเชื่อ พอเปิ้นสมใจแล้วเบื่อ เปิ้นก็ทิ้งเฮาให้เศร้าละเด้อ โอ้ละเน้อมันช่างจำแต้ เพราะเฮาบ่เจื่อพ่อแม่ เฮาจึงต้องนอนละเมอ มอบชีวิต มอบกายด้วยความหลงเห่อ เพราะเฮาเฝ้าแต่เป้อเจ้อ อยากเห็นเมืองหลวง จึงเข้าบ่วงมาร ก่อนปลงใจ เปิ้นให้สัญญาว่าจะฮักจริง เปิ้นอ้างเอาลำแม่ปิง เอ่ยขึ้นมาเป็นพยาน อ้างสายลม แสงเดือนแมกไม้ตระการ ว่าเป็นเสมือนวิมาน ฉิมพลีบ่มีจืดเลย จั๊กจวนเฮาให้เข้าสู่กรุง หมายมุ่งทำลายผลาญพร่า โอ้อนิจจาคนเอ๋ย บ่เมตตา สงสารจาวเหนือบ้างเอย คนใต้ใจร้ายเหลือเอ่ย บ่เคยพบเลยใจทรามสิ้นดี

โอ้พอกันทีเมืองหลวง เมืองที่เป็นเหมือนบ่วง ผูกรัดมัดทรวงสาวเหนือ เพิ่งจะฮู้ด้วยหูด้วยตาจึงเชื่อ ว่าคนเหนือแม่นแล้ว คือเหยื่อคนกรุง โอ้ดูหรือคนเมืองใต้ ฮักบ่ทันเท่าไหร่ หัวใจร้ายดั่งกับยุง สูบเลือดกินสิ้นรสสิ้นคาวบ่ยุ่ง โอ้คนกรุงฮักไผบ่เคยแม่นจริง ลาแล้วโอ้เมืองสวรรค์ เมืองที่ฉันช้ำชอก เมืองหลอกลวงผู้หญิง ลาแล้วเมืองแห่งคนใจสิงห์ คงนึกว่าสาวเวียงพิงค์ เป็นคนบ่มีหัวใจ โอ้พอกันทีเถิดหนา ต้องคืนสู่เฮือนเหมือนว่า สุดจะหันหน้าพึ่งไผ กลับเวียงพิงค์ สู่แดนแม่ปิงเจียงใหม่ โอ้ลาแล้วเมืองใต้ บ่ขอเยี่ยมกรายกลับมา

โอ้ความรักที่ร้างแรมไกล ดุจสายน้ำไหลผ่านไป ยังไหลไป แล้วไม่เคยคืน มาหา สายน้ำเชี่ยวไหลโกรกไหล วกวนแล้วไหลไป ไหลไปแล้วไม่กลับมา คิดเปรียบไปก็คล้ายเหมือนว่า รักเอยไม่คืนหวนมา จากลาไปยังหนใด คิดถึงเมื่อก่อนเคย รักฉันเป็นสุขเอย ไหนเลยจึงต้องจากไกล คอยเฝ้าคอยคร่ำครวญหวนไห้ รักเธอจำไปแล้วไย จากไปเหมือนสายน้ำวน ร้างไปเหมือนไกลสุดหวัง ล่องลอยไปไกลเหมือนดัง สู่วังแม่เอยสายชล ฉันสิยังคร่ำครวญเพ้อบ่น ไหว้วอนให้สายน้ำวน ช่วยดลให้รักฉันคืน เขาคงไม่กลับมา หัวใจพร่ำเพรียกหา น้ำตาหลั่งนองกล้ำกลืน นอนหลับตาต้องผวาตื่น สายน้ำไม่เคยไหลคืน ไม่คืนเสียแล้วรักเอย คงไม่คืนเสียแล้วรักเอย

วังเอ๋ยวังบัวบาน สุสานเทวี ผู้มีความช้ำเหนือใคร ฝังร่างฝังรักฝากรอยอาลัย เอาวังน้ำเย็นเซ่นเรือนตาย วิญญาณเวียนในน้ำวัง จากเขาลำเนาไพรสู่ในเวียงฟ้า เกิดมาไม่พ้นอนิจจัง เพราะเชื่อถือนักว่ารักจริงจัง ไม่เคยระแวงไม่เคยระวัง ชีพนางจึงฝังสังเวยธาร เหลือเพียงชื่อไว้ เหลือเพียงดอกไม้ คล้ายดั่งมาลา ไหลมาบูชา น้ำวังนี่หนอที่ก่อเหตุการณ์ นี่แหละคือสุสาน เปรียบดังสถานโลงทอง ยินเสียงน้ำตกซ่าแว่วมาน่าฟัง เปรียบดังแตรสังข์เสียงกลอง เสียงหรีดระงม ลมพริ้วเป็นทำนอง ดุจดังเสียงเพลงกล่อมเมรุทอง ให้ผู้เจ้าของวังบัวบาน

ชมผกาจำปาจำปี กุหลาบราตรี พะยอมอังกาบทั้งกรรณิการ์ ลำดวนนมแมว ซ่อนกลิ่นยี่โถชงโคมณฑา สายหยุดเฟื่องฟ้า ชบาและสร้อยทอง บานบุรียี่สุ่นขจร ประดู่พุดซ้อน พลับพลึงหงอนไก่พิกุลควรปอง งามทานตะวันรักเร่กาหลง ประยงค์พวงทอง บานชื่นสุขสอง พุทธชาดสะอาดแซม พิศพวงชมพู กระดังงาเลื้อยเคียงคู่ ดูสดสวยแฉล้ม รสสุคนธ์บุนนาคนางแย้ม สารภีที่ถูกใจ งามอุบลปนจันทร์กะพ้อ ผีเสื้อแตกกอพร้อมเล็บมือนาง พุดตานกล้วยไม้ ดาวเรืองอัญชัน ยี่หุบมะลิวัลย์แลวิไล ชูช่อไสวเร้าใจในอุทยาน

มืดมนยามย่ำสนธยา มองฟ้าพาใจอาวรณ์ ร้าวรอนอกข้าเอ๋ย หวนนึกถึงตัวข้าชะตาเอ๋ย ต้องจากคู่ชู้เชย เป็นเชลยรามัญ เฝ้าโศกศัลย์ถึงขวัญใจข้า ทนอาดูรข้าสูญสิ้นพรหมจารี โดยใจมิมีรักปรารถนา อกโอ้กุสุมาเหมือนเทวาฟ้าสั่ง เหมือนดังตะวันดับอับจน หลีกไม่พ้น ข้าอยู่อย่างคนทรมาน ร้าวรานวิญญาน้ำตาร่วงริน รักเดียวข้ามอบมังฉงาย แล้วมลายไปสิ้น ทรมานข้าขอบนบานฟ้าดิน เสียงพิณนี้จงเป็นสื่อ ความซื่อข้าเอย