"(บุญโทน) เราสามคน มาพ่นคำพร ก่อนเป็นพระนะนาคเอ๋ย ไม่รีรอจะขอเอื้อนเอ่ยเริ่มกันเลยเอ๊ยอาจารย์
(ภูพาน) ว่าแล้วยังมาทำตาแป๋วชักโมโหแล้ว เดเยวยกห้องแถวฟาดปาก เดเยวทุกคนถูกกระโถนน้ำหมากเอาปล่องโรงสีตีหน้าผากให้ดิ้นชักเสียเป็นยังไง
(อรัญญา) เอ่อเออเอย......ผัวฉันหายเหลือแต่ไฟแช๊ค
(บุญโทน) ที่ผ่านมานาคอย่าไปจำ ท่านโปรดทำแต่ความดี
(อรัญญา) สุขทุกข์โศกบนโลกใบนี้อรัญญา มารศรีผ่านมา
(ภูพาน) แม้อาจารย์ก็พานพบ เคยประสพพบปัญหา
(บุญโทน) อนิจจังวะตะสังขารา ขาช้างขาม้าขาหำมูขาไก่
(อรัญญา) โลกมนุษย์สุดหยั่งลึก บวชสึกนึกเอาไว้
(ภูพาน) ห่มจีวร นอนหนุนผ้าไตรแสนสุขสบายกว่าใส่กางเกง
(บุญโทน) ฆราวาสขาดธรรมมะ บวชเป็นพระนักธรรมคร่ำเคร่ง
(อรัญญา) ไม่ดูหนังไม่ฟังเพลง ไม่นุ่งกางเกงให้โทงเทง หัว...เอย... เอย....ใจไม่ดูหนัง ไม่ฟังเพลง ไม่นุ่งกางเกงโทงเทงหัวใจ
(ภูพาน) จะอวยพรและสอนเจ้า เมื่อวัยเยาว์เจ้ารู้ไหม
(บุญโทน) ใครป้อนข้าว เฝ้าแกว่งไกวเหลือบริ้นไรไม่ให้ไต่ตรอม
(อรัญญา) ตื่นยังอ้อน นอนยังออด แม่เฝ้ากอดทนุถนอม
(ภูพาน) เมียของพ่อก็ยังยอม ทีพ่อจะหอมแฟนเจ้าขัดใจ
(อรัญญา)เอย.....เอยหืออื่อ.....เอย
"