เพลง | MUSIC

ชาติหน้าถ้ามี ให้พี่ได้พบรักเธอ อยู่เรียงเคียงขวัญบำเรอจะ รักเธอไม่รู้เสื่อมคลาย ให้เราเคียงรัก ร่วมรักกันมิรู้แหนงหน่าย รักกันจวบจนวันตายอย่ามีมารร้ายคอยตามรามา ชาติหน้าถ้ามีให้พี่ได้พบดวงใจ ให้เราครองรักกันไป ให้รักกันไม่รู้เสื่อมทราม อย่าได้แรมร้างสมอย่างใจรักในชาติหน้า รักเอยอย่าทรมา รักเอยอย่าพาให้ร้าวระทม มีกรรมขอทนแต่เพียงชาตินี้ มารแย่งรักมารตามราวี มารยังมีคนนิยม มารเหยียดหยามมารใจทรามข้าระทม สาบแช่งมารเพราะข้าซานซมระทมฤทัยเหลือทน ชาติหน้าถ้ามี อย่ามีมารร้ายรังควาน อย่าให้ความรักร้าวรานอย่าพบมารตามผลาญผจญ ตั้งจิตอธิษฐานขอเทพไทเห็นใจข้าบ่น แม้นชาติหน้ามีจงดล อย่าพ้นกันทุกชาติไปเลย

เห็นตาลยืนต้น สูงจนเสียดฟ้า อุตส่าห์มองดู นี่ใครจะรู้ บ้างว่าเราเบื่อเหลือทน แต่เช้าจรดเย็นไม่เคยเว้นว่าง แหงนคอเบิ่งค้างมือโอบต้น กัดฟันสู้ทนแม้จะหม่นทรวง สองมือเกาะแน่นแขนยังไม่เว้น หิ้วกระบอกตาล หวังรองน้ำหวาน ของตาลไหลจากปลายงวง หยดหนึ่งน้ำตาลที่ผ่านลงมา คล้ายดังกับว่าน้ำตาไหลร่วง หยดพรากจากทรวง ของคนปาดตาล แม้จะเบื่อ เหงื่อย้อยไหลหยดโทรมกาย ไม่เคยคิดสิ้นความหมาย อุตสาห์ตะกายป่ายปีนทุกวัน ถึงตาลเจ้าสูง เสียดฟ้าแหงนคอตั้งชัน ผมเองไม่เคยนึกหวั่น ขอเพียงลูกเมียนั้นสุขหัวใจ เห็นตาลโอนลู่เหลียวดูสะท้อน มือไม้อ่อนเพลีย แทบจะขวัญเสีย เพราะตาลเจ้าถูกลมไกว เหงื่อย้อยท่วมคางหยดหลั่งริน ถึงกายจะสิ้นก็ยอมให้ สิ่งเดียวพอใจคือได้น้ำตาล

แก่งคอย หัวใจ พี่คอย น้องอยู่ เกาะแก่งเก่า ที่เรา สมสู่ ยังคอย น้องอยู่ ทุกวัน เคยรื่น ชื่นใจ สายน้ำ สายลม แสงจันทร์ สิ่งเก่าเก่า เผารุม อกฉัน ทุกวัน มันชวน หมองหม่น แก่งคอย รักพี่ คล้อยตาม ชื่อแก่ง เจ้า มาจาก ปากทาง สามแพร่ง ดูใจ มันแพร่ง เล่ห์-กล โอ้โอ๋ แก่งคอย รักลอย ลวงข้า ช้ำทน อยู่ อย่างเบื่อ เหมือนดัง เดนคน เพราะพี่ เป็นคน ใจเดียว น้ำ ในลำธาร ไหลเอื่อย-ริน ที่ จะดิ่ง ยังคง รู้สิ้น แม้น้ำ จะริน ไหลเชี่ยว แต่น้ำ ใจเจ้า ลึกล้น จนใจ จริงเจียว สุด หยั่งพ้น วน หลายเกลียว เหลียวไหล ตามใจ ต้องการ แก่งคอย พี่คอย เหมือนดัง ชื่อแก่ง เกลียด สุดเกลียด ที่ใจ น้องแบ่ง ดวงใจ รักให้ ชายชาญ โอ้ว่า แก่งคอย เหลือเพียง รอยเงา ร้าวราน สิ่ง เก่าเก่า เผาใจ ไปนาน โอ้ชาน กระท่อม แก่งคอย แก่งคอย แก่งคอย แก่งคอย

บ้านอยู่เคียงกัน รั้วกั้นอยู่แค่กึ่งกลาง แอบมองน้องทางหน้าต่าง พี่แอบรักนางไว้ในดวงใจ ต่างคนต่างรู้ แอบดูเห็นเธอแกล้งไก๋ เธอก็แอบมองใช่ไหม เพราะเราจิตใจตรงกัน ถ้าหากวันใด น้องไม่เปิดหน้าต่างมา พี่คงกลุ้มใจเป็นบ้า ไม่อยากนิทราทั้งคืนและวัน ได้ยลหน้าน้อง แอบมองนิดเดียวก็ฝัน ลิขิตช่างแกล้งสร้างสรรค์ ถึงบ้านใกล้กันไม่เคยพูดจา อดใจไว้คอยพี่หน่อยเถิดน้อง ให้พี่เก็บเงินซื้อทองหมั้นแล้ววิวาห์ หน้าต่างบานนั้นสร้างความฝันให้ชื่นอุรา เป็นสักขีพยานว่า น้องปรารถนาหัวใจ เมื่อพี่เพลินมอง น้องจ้องสบตาตะลึง ส่งรอยยิ้มมานิดหนึ่ง ดังฝากฝังตรึงรักซึ้งทรวงใน อยากบอกกับน้อง พี่ปองรักเธอแค่ไหน มัวเฝ้าแอบมองไม่ไหว เดี๋ยวหนุ่มบ้านไกลคว้าไปแนบครอง

ลืมแล้วแก้วตาไหนว่าจะรักพี่ ไม่มีลืมได้ ไยน้องเปลี่ยนใจง่ายร้ายเร็วจริง จากพี่ไปน้องได้อยู่กรุงเลยทิ้ง ท้องนากระต๊อบเคยอิง อุ่นล้ำแดนกำเนิดมา ยามนี้เจ้าคงหลงใจระเริงรื่น ในพื้นเมืองทอง ไม่คิดกลับมองเหยียบท้องทุ่งนา เพลิดเพลินใจ คลั่งไคล้ต่อสิ่งนา นา ล้วนเป็นเครื่องหลอนลวงตา ล่อพาวิญญารื่นรมย์ บ้านนาหนองบึงซึ่งมีแต่ดินโคลน ไม่มีหนัง โขน ละคร ให้ชม น้องเอย เมื่อยามมีเงินสุขสม ได้ตามอารมณ์ ยามรวยแม้นจนอย่าหมาย อย่าเห็นแก่รถเก๋งสวย ด้วยความโก้นั่งโชว์กินลม พลาดพลั้งอกตรม ขื่นขมจนตาย กลับเถิดหนา ท้องนาถิ่นเก่าเกิดกาย น้องเอย อย่าหลงงมงาย หน่ายพี่ที่คอยอยู่นา

โอ้ หนุ่มชาวเมืองนนท์ ฟังสาวชาวสวนบ่น เพ้อบ่นกำสรวลนิวรณ์ กังวลจนใจ น้องอยู่สวนไหนนะเจ้าขวัญอ่อน พี่เที่ยวค้นหางามงอน ด้นดั้นจรไปทั่วเมืองนนท์ พี่ ก็เป็นชาวสวนนอนหนาวใจรัญจวน เห็นอกชาวสวนทุกคน อาวรณ์นอนตรอง ไม่อยากเห็นน้องร้องร่ำหมองหม่น ใคร่ยลโฉมเสาวคนธ์ เสียงสาวเมืองนนท์แสนวิเวกกังวาน พี่ อยากมีคู่ชิดเคียงชม เปลี่ยวใจขื่นขม ครอบครองสวนส้มเดียวดายมานาน ขอเอาส้มเปลี่ยน มาแลกทุเรียนได้ไหมดวงมาลย์ รับรองว่าส้มพี่หวาน หวานกว่าส้มสวนของใคร โอ้ หนุ่มชาวเมืองนนท์ ชีวิตต้องผจญ สู้แดดและฝนร่ำไป ชาวนนท์ในเมือง เขาอบผิวเหลืองสวยเช่นผิวไข่ พี่ไม่สวยเหมือนใคร ใคร ถึงรักทรามวัย น้องคงไม่เมตตา

แม่ โสน น้อยเรือนงาม อย่าหาว่าพี่ลวนลาม น้องงามสมนามของเจ้า ชาติก่อนแม่นาง คงสร้างบุญไว้ไม่เบา ชาตินี้ความงามของเจ้า จึงคอยเผาใจชายหนุ่มทุกคน แม่ โสน น้อยเรือนงาม ใคร ใคร เขาเฝ้าติดตาม เพราะว่าน้องงามเหลือล้น หนุ่มทั่วโลกา เขาพากันหลงหน้ามน พี่หรือจะไม่ดั้นด้น ค้นเสาะหานางไว้แนบหว่างใจ พี่สืบเสาะมา แม้กว่าจะเจอแสนนาน พี่แทบจะสิ้นลมปราณ มันทรมานแค่ไหน เมื่อมาเจอะเจอ น้องเอ๋ยอย่าหนีพี่ไป เมตตาพี่นิดได้ไหม เห็นใจพี่เถิดแก้วตา แม่ โสน น้อยนางไพร พี่ขอพูดอย่างจริงใจ ว่าพี่ไม่เคยรักใครมากกว่า ถ้าหากไม่รัก พี่จะไม่ขอตามมา หากรู้มีคนคอยท่า พี่คงเป็นบ้าเพราะนางแน่เอย

ตื่นเถิดทรามวัย ดวงใจของพี่ รุ่งสางสว่างแล้วนี่ ตื่นเถิดคนดี อย่ามัวนิทรา พี่แบกคันไถ ไล่ควายไปสู่ท้องนา น้องจงหุงข้าวคอยท่า กลับมาแล้วจะได้กิน เหน็ดเหนื่อยเพียงไร ทนไปไม่บ่น เมื่อยล้ากายาเหลือทน พี่จะผจญเพื่อแม่ยุพิน ถูกแดดถูกลม เหงื่อโทรมท่วมกายไหลริน แล้วพลันมลายหายสิ้น เห็นหน้ายุพิน ช่างสุขทุกยาม หน้านาเราทำนาด้วยกัน ตื่นพลันพี่แบกคันไถ เจ้านั้นจูงควายติดตาม นี่แหละสวรรค์ สรรค์สร้างหมดจดงดงาม รวงทอง สีทองอร่าม มองเมฆสีครามเมื่อยามเย็น โอ้สุขใด ใด ที่ไหนเทียมเท่า สวรรค์นั้นเป็นของเรา ไม่มีเรื่องเศร้าความทุกข์ลำเค็ญ พวกเราทั้งผอง ทำนามิได้ว่างเว้น บ้านนานี้ดังเป็น ฉิมพลีแห่งแดนวิมาน

ทุ่งนาแดนนี้ ไม่มีความหมาย เหลือเพียงกลิ่นโคลนสาบควายเห็นซาก คันไถแล้วเศร้า เห็นนาที่ร้าง นั้นมีแต่ฟาง แทนรวงข้าว เห็นเคียวที่เกี่ยว เหน็บติดเสาเล่นเอาใจเรา สะท้อน ทุ่งนาแดนนี้ ข้าเคยไถทำ สองมือ ข้าเคย หว่านดำฤดู ฝนพร่ำ หน้าก่อน แต่มาปีนี้ ฤดี ข้าแสนจะสะท้อน เพราะมา ไร้คู่ กอดเคียงหมอนทิ้งให้เรานอน ระกำ รอย ไถเอย ข้าเคยไถถาก เดี๋ยวนี้เจ้ามาคิดจาก ฝากให้ เป็นรอยไถช้ำ เปลี่ยนรอยไถใหม่ ทิ้งรอยไถเก่าระกำ อกใครใครบ้างไม่ช้ำ เมื่อยามเห็นรอยไถแปร ทุ่งนาแดนนี้ คงร้างไปอีกนาน ข้าเองก็เหลือจะทาน เพราะมันแสนสุดจะแก้ หมดกำลังใจแล้วเรียมเอ๋ยข้า คงตายแน่ จะไถไปอีกก็กลัวแพ้ เพราะรอยมันแปรเสียแล้ว เรียมเอย

แม่ชบาไพรของพี่ รักเจ้าเทียบเท่าชีวี เจ้างามโสภีมีใครไหนเท่า พี่เฝ้าลุ่มหลง ถึงอนงค์มิได้สร่างเซา แดนไพรถิ่นเกิดของเจ้า สมแล้วคำเล่าช้างเผือกในไพร แม่ชบาไพรของพี่ ทำไมเจ้าสวยอย่างนี้ ชาติก่อนน้องพี่สร้างบุญสิ่งใด เพียงพี่ได้เห็น เนื้อเย็นก็รักแทบขาดใจ ตอบรักสักหน่อยได้ไหม นะขวัญใจแม่ชบา บ้านพี่อยู่กรุง มุ่งมาหาแม่ชบา ไม่รักพี่หรือจะมา หันหน้าเจ้ามาสักนิด เจ้าอย่าเอียงอาย พี่หมายเป็นคู่ชีวิต อุทิศให้น้องหมดใจ ฤทัยพี่ไม่จืดจาง แม่ชบาไพรของพี่ เจ้าอย่าห้ามความภักดี ที่ตัวของพี่มอบให้กับนาง โปรดเชื่อเถิดหนา พี่รักขวัญตาไม่จืดจาง ขอพี่จุมพิตน้องนาง ที่สองปรางของแม่ชบา

เพราะขอบรั้วกั้นได้แต่มองกันเพียงสายตา บ้านน้องใหญ่โตหรูหรา ฉาบสีฟ้างามวิไล บ้านพี่หลังย่อมดุจดังกระท่อมไม้ไผ่ ฐานะต่างกันห่างไกลพี่ยากไร้แต่น้องมั่งมี สายตาของพี่ที่ฝากไมตรียอดเยาวมาลย์ เจ้ายิ้มตอบมาแสนหวาน พี่สะท้านดวงฤดี เมื่อมองรั้วกั้น ตื้นตันเศร้าใจทุกที ฐานะพี่จนอย่างนี้ อีกกี่ปีจะสมใจปอง รักกันถึงอยู่ขอบฟ้าเขาเขียว เหมือนอยู่หอแห่งเดียว ใจเหนี่ยวโน้มร่วมห้อง ชังกันสายตาไม่อยากเหลียวมอง เหมือนขอบฟ้ามาป้อง มีป่าไม้มาบัง เพราะขอบรั้วกั้นพี่หวั่นสักวันจะหมองใจ ยิ่งคิดยิ่งพาสงสัยซ่อนรักไว้ใจภวังค์ ถ้าเพลงร้องนี่ จะมีมนต์กระซิบสั่ง ขอร้องให้น้องหยุดฟัง ว่าเพลงดังจากหัวใจพี่

บ้านน้องอยู่ไหน ขอให้พี่ไปรู้จักสักนิด พี่อยากผูกมิตร น้องอย่าได้คิดระแวงแหนงหน่าย พี่เกิดมีความรักคับใจ อยากรู้บ้านน้องอยู่ไหน จะขอแวะไปเยี่ยมเยือนน้อง บ้านน้องอยู่ไหนถึงว่าจะไกลพ้นสุดขอบฟ้า พี่ปราถนา แม้อยู่บนฟ้าก็ยังหวังปอง พี่เที่ยวตามสืบถามด้อมมอง หากรู้ถิ่นฐานบ้านน้อง จะย้ายบ้านของพี่ไปอยู่เคียง บ้านอยู่ใกล้กันนั้นดีทุกอย่าง ไว้เป็นเพื่อนได้ร่วมเดินทาง ไว้เยี่ยมหน้าต่างคุยกันส่งเสียง เจ็บไข้ได้ทุกข์ อนุญาตให้ปลุกได้ถึงเตียง น้องคบพี่มาแต่เพียง ผิวเผินไม่ซึ้งใจ *บ้านน้องอยู่ไหนเพราะด้วยเหตุใดถึงปิดพี่นัก หากเชื่อว่ารัก แท้แม่อย่าแหนงแคลงดวงฤทัย พี่ไม่เคยหลอกลวงผู้ใด หากรู้อยู่ใกล้หรือไกล บ้านน้องอยู่ไหนจะไปสู่ขอ

แม่น้ำตาลก้นแก้ว เขาชิม เจ้าแล้วจึงตกถึงมือพี่ ถ้าหากเป็นแหวนก็เปรียบดังแม้นเจ้าโดนสวมฟรี เพชรที่งามหรือจะมีค่าสูงยิ่งกว่าดรรชนีของนาง แม่ น้ำตาลก้นแก้ว เขาชิม เบื่อแล้ว จึงถูกเขาทิ้งขว้าง สูญสิ้นความสาวแล้วเจ้าจึงรู้ว่าเดินหลงทาง พี่ไม่โกรธเจ้าหรอกนาง ยังรักไม่จางรักนางเสมอ ถึงพี่ เป็นสองรองคนอื่น พี่ก็ยังยิ้มชื่น ต้อนรับการกลับของเธอ ตักพี่ยังว่าง อกพี่ยังอุ่นเสมอ ตาลจ๋ากลับมาเถิดเธอ พี่หลงละเมอเพ้อเฝ้าใฝ่ฝัน แม่ น้ำตาลก้นแก้ว เขาชิม เจ้าแล้ว พี่ก็ขอรักมั่น ถึงจะเหลือเดนเพราะผ่านคนชิม มานานแสนนาน พี่ก็ยังต้องการ รอรับรสหวานน้ำตาลก้นแก้ว

ดาวเอ๋ย ดาวน้อยเจ้าลอยสูงเด่น ใครใครเขาก็แลเห็น ว่าเจ้าสูงเด่นเหนือดาวดึงส์ เจ้าเป็นดาว ที่พี่อาจเอื้อมไม่ถึง อยู่เหนือดาวดึงส์ พี่จึงได้แต่แลมอง ดาวเอ๋ย ก่อนนั้นเจ้ายังไร้ค่า ใครใครก็ไม่นำพา ไม่เลิศเลอกว่าแสงดาวเรืองรอง เจ้าสกาว จึงมีคนเฝ้าคอยปอง เด่นเหมือนดาวทอง สักวันจะหมองวิญญา ก่อนนั้น เจ้าคิดถึงบ้างหรือเปล่า ก่อนที่จะมาเป็นดาว ใครเขาส่งเจ้าเข้ามา เฝ้าอุ้มชู จนเจ้าได้เป็นดารา มีแสง มีค่า พอได้เวลาก็เคลื่อนคล้อย ดาวเอ๋ย อย่าหาว่าพี่ทิ้งเจ้า วันใดเจ้าปวดรวดร้าว ตัวพี่จะเฝ้าแหงนคอรอคอย เฝ้ารอซับ น้ำตาดาวที่หลั่งย้อย หากแม้นดาวลอย ใช่ลอยจากฟ้าลับไป

1.โสนน้อยเรือนงาม 2.น้ำตาลก้นแก้ว 3.แก่งคอย 4.แอบมอง 5.ชาติหน้าถ้ามี 6.ดาวจรัสแสง 7.บ้านน้องอยู่ไหน 8.เพราะขอบรั้วกั้น 9.รอยไถแปร 10.สวรรค์ชาวนา 11.หนุ่มเมืองนนท์ 12.คนปาดตาล 13.หลงกรุง 14.แม่ชบาไพร