เพลง | MUSIC

หยดหนึ่งน้ำสังข์ ที่ไหลหลั่งมา มันเคล้าด้วยน้ำตา ของข้าที่ไหลร่วงริน แทนน้ำถ้อย มาร้อยให้พรจนสิ้น เพื่อฝากรอยถวิล ถึงถิ่นเคยรักเคยชื่น หยดหนึ่งน้ำสังข์ เพียงข้าหลั่งนอง ยามเจ้าก้มโน้มรอง ยังหลบตาหมองสะอื้น โลมเจ้าสุข แต่รักข้าทุกข์เต็มตื้น ไปคู่ครองคนอื่น ปล่อยข้าฝืนระทม ขอสาปแล้วเอย ไม่ลืมเลยครั้งหนึ่งที่เคยช้ำตรม เหลือเพียงแต่น้ำตาพรม จะมอบไว้ให้ชม เป็นมิ่งขวัญอำลา หยดหนึ่งน้ำสังข์ยังไหลหลั่งเตือน ยามข้าพรากรักเลือน จึงเปรียบได้เหมือนน้ำตา เรือนหอที่มานะสร้างไว้คอยท่า ต้องกับพังทันตา เหลือที่จะคว้ามาชม

รักเดียวคือน้องพี่ครองดวงใจ มาช้านานปานใดเธอย่อมรู้ดี จะเอ่ยวาจาไม่กล้าพาที รู้ก็รู้แก่ใจได้ดี ว่าพี่รักเธอหนักหนา รักเดียวคือน้องพี่ครองใจคอย เฝ้าหวังไปลอยลอยไม่สร่างมิซา คงมีสักวันที่จะเมตตา แม้จะแข็งแกร่งดังศิลา แรงปรารถนาคงพาอ่อนใจ พี่ทำความดีไว้มีมากล้น อีกร่างกายมิ ใช่วิกล ไม่อับจนทุกสิ่งสดใส หากไม่รักแล้วรักเมื่อไร หรือมีรักใหม่ในใจพูดมา *รักเดียวคือน้องพี่ครองอารมณ์ จะหวังเรียงเคียงชม จนได้วิวาห์ จะอยู่อย่างนี้หากสิ้นเมตตา พี่จะคอยเฝ้าหวังตั้งตา จนกว่าจะรู้ว่ารักจากเธอ

รอยแผลเก่ายังเร้าเตือนให้น้อยใจเจ้าทำ ฝากรอยช้ำให้จำใส่ใจ ผิดไปแล้ว ไม่แคล้วมาอ้อนวอนไหว้ ควรหรือให้อภัย คิดไปไม่อยากมอง รอยแผลเก่าปวดร้าวใจยิ่ง เขาทิ้งนอกใจสร้างบาปไว้ฉันไม่คู่ครอง หากสิ้นหวังไม่มีคนรักร่วมห้อง จึงหันหน้ามาปองเหมือนรองใจแนบแอบอิง ความรักแรกแตกเป็นรอยร้าวระราน ยากจะเอาประสาน รักจึงพาลเกรงกริ่ง เธอนั้นทำกับฉันทุกสิ่งใครหรือยอมทนนิ่ง เอนอิงรักให้ดังหมายรอยแผลเก่าเป่าฤทัยกลุ้ม ร้อนรุ่มดังไฟไหม้อกเผาเศร้าตรมไม่หาย สุดจะเหลือ เชื่อใครฤทัยแหนงหน่าย มีรักร่วมเคียงกาย แล้วยังไม่วายนอกใจ

อย่ามาคิดถึงฉันเลย ทุกคนจะเย้ยหยามหน้าคุณได้ ใครเขาไม่รู้ความดีฉันมีแค่ไหน คุณเท่านั้นที่จะรู้ได้ แต่คนอื่นเขานินทา อย่ามาคิดถึงฉันเลย ฉันคงชวดเชยเหมือนดังเขาว่า สิ้นแล้วชาตินี้อาภัพในวาสนา สุดจะรักและสุดบูชา ต้องจำฝืนลาจากกัน ปวดใจเหลือข่ม ชีวิตระทมเปรียบไปคล้ายดังกังหัน ชั่วเจ็ดทีดีเจ็ดหนทุกคนหรือนั่น ทำดีเขายังขวางกั้น เหยียดหยันประนามว่าชั่ว อย่ามาคิดถึงฉันเลย ขอจงสุขเอยอย่ามาหมองมัว สิ้นแล้วชื่อเสียงจนแม้เพียงเงินติดตัว คนที่ดีนั้นมีดีทั่วส่วนตัวฉันอย่าห่วงเลย

เหมันต์ผ่านมายิ่งพาฉันเศร้า ยามฉันต้องลมหนาว สุดพาปวดร้าวใจยิ่ง ขาดคู่ชู้มาแนบแอบอิง ยามหนาวต้องอบไอผิง อุ่นอิงอยู่กับกองไฟ เหมันต์ผ่านมาผ่านไปหลายปี ความทุกข์เศร้าทวี ไม่มีคนรักเคียงใกล้ ใช่ชั่วช้าสามานย์เมื่อไร ครวญหวนไห้ คิดไปสุดแสนอาดูร หนาวลมหนาวที่โบกมา เหมือนเตือนใจข้า ให้เรียกหาความอบอุ่น หากหญิงใดเมตตาการุณย์ ช่วยค้ำจุนแล้วผลบุญจะตอบสนอง หัวใจคร่ำครวญใฝ่หารักยิ่ง หาคู่อยู่แอบอิง หากได้ยอดหญิงสมปอง อยู่คู่ชู้คอยแนบประคอง คงมิต้องร้องครวญเช่นนี้อีกเลย

ป่าเหนือเมื่อหน้า ดอกไม้บาน ลมฝนบนฟ้าผ่าน ฟ้ามองดั่งม่านน้ำตา น้ำฝนหล่นจากฟากฟ้า ขังแก่งเหมือนแอ่งน้ำตาไหลตกจากผาแว่วฟัง ป่าเหนือเมื่อไปได้พบมา เมืองเหนือเมื่อน้ำบ่า เลาะธารซ่านซ่า เคล้าดัง น้ำไหลไปหลากมากครั้ง หมุนวนสายชลเหมือนดังไหลหลั่งเป็นวังน้ำวน ริมฝั่งวังน้ำค่ำลงคงมี แสงจันทร์ คืนหนึ่งคืนนั้นพบกันน้องเอยสองคน เมืองเหนืออนงค์นั้นคงมีมนต์ เป่าหัวใจเสียจน ก่นให้ใฝ่ฝัน แอ่วสาวเจ้าวอนอ้อนน้ำคำ จนสูรย์ลอยคล้อยต่ำสายัณห์เย็นย่ำทุกวัน แล้วไฉนจะให้ลืมนั้น แม้นใครได้ไปเที่ยวพลัน หลงมั่นในเมืองเหนือเอย

น่านน้ำคืนเพ็ญสวยเด่นนักหนา มองดูฟากฟ้าสุดตามีรุ้งคล้าย เห็นหมู่ดวงดาวพร่างพราวระยิบพราย ฟากฟ้านั้นเป็นประกาย พร่างพรายสวยน่าเสน่หา ล่องน้ำคืนเพ็ญเหมือนเช่นความฝัน ใครหนอช่างเสกสรรค์ สร้างดวงจันทร์นั้นมา สวยสดงดงาม อร่ามดังแก่งดารา แสงจันทร์ฉายมาทั่วพสุธาสวยสดไฉไล ฟังเสียงลมผสมแผ่วมา ฮือ ฮือ ฮือ ฮือ สุขนักหนาดังเพลงกล่อมใจ งามน้ำงามอร่ามไสวคลื่นน้อยลอยลิ่วกราย ลูบไล้จูบไปกับลม น่านน้ำคืนเพ็ญนี้ช่างสุขสันต์ แม้นมีคู่เคียงฝัน ใกล้กันร่วมภิรมย์ หาสุขใดปาน ดังย่านวิมานแห่งพรหม แสงจันทร์สายลม คู่เคล้าผสมชวนชื่นประวิง

ดวงใจอาดูร สูญความรักในฤทัย โอ้ชีวิตระบมตรมใน นั้นใครไหนเล่า ดังเราตรอมตรม สาปแล้วความรักเอย ชมเชยแต่ความระทม ผ่านความช้ำข่ม เหยียบจมใต้พระธรณี อาวรณ์ซมซาน ร้าวรานฤดีคิดไป โลกจึงเหมือนตะรางดวงใจ แม้ใครพบผ่านมารแห่งชีวี ต่อนี้ไปไกลกัน ดั่งจันทร์และดวงสุรีย์ จากกันเหมือนพี่ จากน้องที่นองน้ำตา ที่ใดมีรักที่นั่นมีทุกข์ไร้สุขเกิดกรรม โอ้จริงเหมือนคำพระศาสดา อธิษฐานวาจา เกิดชาติใดหนาอย่ารักใคร ตารางดวงใจอย่าได้มาพาล ดวงใจอาดูร สูญความรักไปแล้วเอย ผ่านไปเหมือนดังลมรำเพย ชิดเชยแล้วจาก ดังกรรมบันดาล ฝากฝันลอยตามลม ระทมอยู่ในดวงมาลย์ ชั่วชีวิตผ่าน แต่ช้ำระกำดวงใจ

เซียมซีเสี่ยงรักทักทำนายว่า ใบที่เก้านั่นหนาชีวิตเกิดมาเหมือนฟ้ามืดมน สูญสิ้นความหวังกระทั่งคนรักอับจน ขาดชู้ราหูเข้าดล จำทนเศร้าหมองมิคลาย เซียมซีที่หวังคงขลังดังว่า เธอจึงไม่เมตตา ยามทุกข์โศกมาร้างลามลาย หลงสู้ถนอมยอมมอบชีวิตเคียงกาย แต่แล้วก็ยังไม่วาย กลับกลายดวงใจร้างลา สองมือพนม สุดจะน้อมก้มกราบขอ หวังใจให้จ้าวพ่อ เซียมซีจงมีเมตตา ช่วยดลใจเขา เฝ้ารักคงมั่นอุรา ให้คืนกลับมาสม เป็นแก้วตาดวงเดียวแท้จริง เซียมซีแผ่นนี้แม้นเป็นของใคร คงจะกลุ้มจิตใจยามรักจากไปเขาคงประวิง เหมือนดั่งความฝันเรามั่นคอยรักแอบอิง ผิดพลั้งยังมาทนนิ่ง ไม่จริงดังคำสัญญา

ชีวิตเราแสนเศร้ามืดมน ผู้คนเขาไกลไม่อยากสังคม ดังร่างกายเราโสมม ต้องจมทุกข์ทนแต่เกิดกาย พ่อแม่ตายไร้คนเขาเมตตา เป็นกำพร้าพาให้ต้องอับอาย เสียทีที่เกิดเป็นชาย เหมือนมีเพียงกาย ไร้ความหมายสิ้นดี ฟังเสียงแตรเขาแห่นาคมา ศรัทธานึกใคร่ได้บวชสักที คนบวชให้ไม่เห็นมี เศรษฐีเขากลัวจะยุ่งใจ บวชให้แล้วเกรงจะกลับกลาย เป็นคนร้ายหนีมาบวชซ่อนตน ต้องทนทุกข์กลับอับจน เหมือนคนชั่วโฉด ไร้ทั้งโบสถ์และบุญ อยากให้แม่ได้เกาะผ้าเหลือง รุ่งเรืองสีบริสุทธิ์พุทธคุณ คอยผู้คนช่วยค้ำจุน ดั่งบุญแม่น้อยจึงอับจน ลูกเป็นเหมือนคนมีบาปหนา ดังชั่วช้าคนเมินหน้าไม่มอง สวดมนต์ไหว้กราบเพื่อปอง หาคนประคองฉันเข้าโบสถ์สักที

แสนเพลินสุขสม ครั้งชมชื่นวารี เห็นนางหนึ่งมี ราศรีพริ้งพราย เจ้าลงเล่นน้ำ โผดำเวียนว่าย ดูช่างกรีดกายงามตา เหมือนนางสวรรค์ ในฝันแห่งใจปอง ผิวนวลดั่งทอง อาบท้องธารา ร่างงามอ่อนช้อย ไร้รอยๆไฝฝ้า เป็นเจ้าแห่งปลาในสายชล พร่างพราวพรายน้ำ ใสงามสะอาด เห็นพฤกษาชาติงามล้น โอ้เจ้าเงือกน้อย ที่ลอยเวียนวน ยามเมื่อได้ยล ยวนมอง เหมือนมาสถาน วิมานแก้วแวววาว น้ำกระเพื่อมพราว เป็นฝอยละออง โน่นปลาใหญ่น้อย ว่ายลอยละล่อง งามดั่งเรียกร้องใจเพลิน เหมือนมาสถาน วิมานแก้วแวววาว น้ำกระเพื่อมพราว เป็นฝอยละออง โน่นปลาใหญ่น้อย ว่ายลอยละล่อง งามดั่งเรียกร้องใจเพลิน

แดนนี้มีกระท่อมไพร สุขกว่าแดนไหนในพนาป่านี้ปานว่า ดังจะเป็นกระท่อมราชา ดี กว่าแดนไหนในหล้าป่าเขาลำเนาไพร ฟังเสียงพิณกอไผ่สีดังหนึ่งมโหรี เป็นดนตรีขับขานมาให้ เวียงวังทองก็รองกระท่อมไพร มี ป่าเป็นรั้วกว้างใหญ่ แดนไพรนี้เป็นประหนึ่งธานี มีแต่เราเหงาใจดังว่า ชวนฉันน่าอนาถใจแสนทวี ยังขาดนางเป็นราชินี ถ้าหากแม้นมีกระท่อมไพรนี้สุขสมปอง ทิวเขาปานดังม่านบัง หริ่งต่างแตรสังข์ ดังเวียงวังสวรรค์หอห้อง วังเวงพาปักษาแว่วร้อง ชะนีกู่เรียกหาคู่ครอง ชวนให้ฉันปองกระท่อมไพรวัลย์

โธ่เอ๋ยแม่นางนกขมิ้น เจ้ามาทิ้งถิ่น บินไปอยู่ไหนเล่าเอย ปล่อยให้เขามาชื่นเชย ลืมกรงทองของเจ้าเลย ที่เคยระรื่นสุขสันต์ รูปสวยดั่งทองเขาปั้น แต่ใจเจ้านั้น ผันแปรไม่แน่สักวัน หากใครหลงคงโศกศัลย์ ดังกรงทองที่ใส่มัน ผูกพันเป็นแผลตรมฤทัย โอ้สาวสวยอย่าเอาเยี่ยงอย่าง ปลื้มสุขแล้วไม่ควรห่าง จืดจางรักเวียนเปลี่ยนไป หวังน้ำบ่อหน้าไม่ช้าคงต้องหมองไหม้ เพียงรักช้ำพลาดไป เหลือรอยอาลัยเจ้าจะระทม หากแม้นไม่มีใครเลี้ยงดูเจ้า โปรดมาที่เก่า ก่อนเจ้าได้เคยรื่นรมย์ ข้าสิหวังยังเฝ้าชม คอยคอยคอยเจ้าอกตรม อย่าโลมเฉิดโฉมนกขมิ้น

สายัณห์บัดนี้ ไม่เหมือนครั้งก่อน สุริยาเรืองอ่อน ส่องอัมพรหลากสี แว่วเสียงครวญ เรียกร้องไปทั่วราตรี ดังจะกล่อมโลกนี้ ให้เพลินเมื่อยามนิทรา สายัณห์ก่อนนี้ เคยมีรักชื่น แว่วเสียงครวญระรื่น ชื่นใจรักหนักหนา สุขสองเรา คลอเคล้าริมไทรปลายนา จอมใจปรารถนา น้อมพาเอนอิมคู่กัน ฟังเสียงภิเปรยพูดจา พร่ำเสน่หา จะครองความรักไว้มั่น เงาร่มไทร ได้ครองรักร่วมใจกัน สุข ดัง ฝัน ไม่ลืมวันนั้นไปได้ สายัณห์บัดนี้ไม่มีรักอยู่ แว่วเสียงลมครวญกู่ ยิ่งฟังดูบาดใจ ซากรักยังฝากฝังตรึงตราทรวงใน มองที่เก่าเมื่อใด หัวใจก็แทบขาดรอน