เพลง | MUSIC

ถึงจะอยู่สุดหล้าฟ้าดิน แม้จะสิ้นสิทธิ์และเสรี แต่วันนั้นใจฉันยังคงที่ ความรักความภักดีไม่มีสิ้นสลาย ถึงโลกแตกแหลกเป็นผงคลี รักเต็มปรี่ ไม่มีรู้คลาย ชีพถูกฝัง ความรักยังเวียนว่าย เคียงคู่เธอมิคลายฝากวิญญาณไว้เตือน ด้วย ความรักไม่รู้จบ แม้ผืนดินกลบ ยากเพราะความรักเลือน จะเนิ่นนานกี่วันกี่ปีกี่เดือน ดินฟ้าจะคล้อยเคลื่อนใจมิเลือนรักเธอ ทุกทุกอย่างบนทางรักจริง ทุกทุกสิ่งบนทางรักเธอ จะสมหวัง หรือพบความเพ้อเจ้อ เป็นที่ใจของเธอ จะจริงจังฉันใด

คิดจะปลูกต้นรักอีกกอเกรงว่าหน่อรักนั้นจะคลาย ความรักเรายังไม่วาย ระกำช้ำชอกอุรารักแต่ก่อนมาย้อนยอกเรา ใจเราเศร้าเมื่อคิดขึ้นมาความรักเราเอ่ยเคยได้สัญญา เจ้ากลับมาวนเวียนเปลี่ยนแปรเราเคยสดเราเคยชื่นเคลียคลอ ใจเธอหนอกระไรไม่แน่ใจเจ้าเปลี่ยนเจ้าปรวนเจ้าแปร ฉันสุดจะแก้กลับคืนคิดจะปลูกต้นรักอีกกอ เกรงว่าหน่อ รักนั้นไม่ยืนใจเราต้องกล้ำต้องกลืน ทนฝืนใจอยู่แต่ผู้เดียว เราเคยสด เราเคยชื่นเคลียคลอใจเธอหนอกระไรไม่แน่ ใจเจ้าเปลี่ยนเจ้าปรวนเจ้าแปรฉันสุดจะแก้กลับคืน คิดจะปลูกต้นรักอีกกอเกรงว่าหน่อ รักนั้นไม่ยืน ใจเราต้องกล้ำต้องกลืนทนฝืนใจอยู่แต่ผู้เดียว

ทะเล นั้นเป็นเหมือนถิ่นของเราจะ ขอเฝ้า ตราบจนชีวิตเราสิ้นยาม คลื่นซัดกระเซ็น เช้าเย็น สำเนียงเคยชินเลือด ไหลริน เพื่อคงเกียรติของนาวีธง ที่ถูกสายลมโชยสบัด ยังพัดพริ้วทิว ท้องถิ่นทะเลมิยอมให้ใครย่ำยี เรือ แม้จะต้องจมเพื่อปกป้องเสรี เรา ขอสละชีพพลีพร้อมกันทุกคน ทะเล นั้น เป็นเหมือนถิ่นของเราจะ ขอเฝ้า ตราบจนชีวิตเราสิ้นยาม คลื่นซัดกระเซ็น เช้า เย็น สำเนียงเคยชินเลือด ไหลริน เพื่อคงเกียรติของนาวีธง ที่ถูกสายลม โชยสบัด ยังพัดพริ้วทิว ท้องถิ่นทะเลมิ ยอม ให้ใครย่ำยี เรือ แม้จะต้องจมเพื่อ ปกป้องเสรี เรา ขอสละชีพพลีพร้อม กัน ทุกคน

มีรักทั้งที ก็มีศัตรูหัวใจ มีรักทำไม เมื่อใจต้องทรมาน ชั้นปัญญาชน ใช่เป็นแต่เช่นคนพาล เมื่อความรักมันต้องการ จะประหาร ใครช่างมัน โลกลวงหรือคน หลอกคนให้เดินหลงทาง โลกหรือคนสร้าง ให้เกิดแก่ดวง ชีวัน แล้วใครบัญชา รักมาให้เกิดกับฉัน แล้วใครกัน ทำลายฉัน ให้ยับเยิน ในโลกความลวง ใจฉันถูกลวง จากความรัก ในโลกความรัก ฉันถูกหัก ใจเหลือเกิน สิ่งที่เหลือ เป็นความจริง ให้ฉันเผชิญ คือความยับเยิน คือความยับเยิน แก่ใจฉัน มีรักทั้งที ต้องมีศัตรูหัวใจ มีรักทำไมเมื่อใจ ไม่จริงใจกัน รักกันทำไม ผลาญใจแทบสิ้นชีวัน ทำไมฉัน จึงต้องมี ศัตรูหัวใจ

คนจะรักกัน ผูกพัน หมายมั่นลงไป จะบุกน้ำ ลุยไฟ ปล่อยให้เขาไปตามปรารถนา คนเขารักกัน ใครจะกีดกันฉันทา ต่อ ให้น้ำ ต่อ ให้ฟ้า กั้นขวางหน้า อย่าหวังห้ามได้ คนลงรักกัน กำแพงแข็งกั้นก็พัง สุดจะฝืน ยืน นั่ง สุดแรงพลัง จะห้ามปรามไหว คนเขารักกัน คงมั่นจากขั้วหัวใจ บีบบังคับ ดับไม่ไหว ตราบสิ้นไร้ ชี วัน ความ รักมีพลานุภาพ ดื่มซึ้งซึมซาบ ตราบเท่าชีวิตเรานั่น ห้ามน้ำไม่ไหล ห้ามไฟมิให้มีควัน ห้ามอาทิตย์ ห้ามดวงจันทร์ หยุดแค่นั้น ค่อยห้ามดวงใจ คนจะรักจริง ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยั่วกัน จะขัดขวาง กางกั้น ยิ่งเหมือนน้ำมัน ไปราดกองไฟ ดังฉันรักคุณ คอยครุ่นห้ามปรามหัวใจ ห้ามความรักหักอาลัย ห้ามไม่ไหว เลยคุณ .ความ รักมีพลานุภาพ ดื่มซึ้งซึมซาบ ตราบเท่าชีวิตเรานั่น ห้ามน้ำไม่ไหล ห้ามไฟมิให้มีควัน ห้ามอาทิตย์ ห้ามดวงจันทร์ หยุดแค่นั้น ค่อยห้ามดวงใจ คนจะรักจริง ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยั่วกัน จะขัดขวาง กางกั้น ยิ่งเหมือนน้ำมัน ไปราดกองไฟ ดังฉันรักคุณ คอยครุ่นห้ามปรามหัวใจ ห้ามความรัก หักอาลัย ห้ามไม่ไหว เลยคุณ

ถึงฉันจะอยู่อย่างผู้ปราชัย แพ้ชีวิตระทมตรมไหม้ แทบขาดใจฉันจะไม่แคร์ โศกสุดโศกโลกเรานี้มันไม่แน่ วันต่อวันผันเปลี่ยนแปร แน่นอนกับสิ่งใด ถึงฉันจะอยู่อย่างทุกข์ระทม ใช้ชีวิตเหมือนคนโสมม จะรื้นรมย์มิต้องหวั่นไหว มีความจริงสัจจาถือความมั่นใจ วันต่อวันผันเปลี่ยนไป ไม่เปลี่ยนใจฉันให้ปรวนแปร อย่าหวังว่าฉันจะก้มกราบกราน แม้จะทรมานสองตาฉันจะไม่แล จะเป็นเดนคนจนเท่าไรฉันไม่แยแส ฝากชีวิตไว้แต่ ความดีที่เป็นของตัว *ถึงฉันจะสิ้นความรักโรยรา แพ้ก็แพ้เพราะเกมส์ชะตา ไม่อาจพาฉันหวั่นใจกลัว คงความดีที่มีไว้เป็นของตัว ยืนอยู่ไปมิได้กลัว คงสิ้นมัวคลายหมองสักวัน

นี่คือสถาน แห่งบ้านทรายทอง ที่ฉันปองมาสู่ ฉันยังไม่รู้เขาจะต้อนรับ ขับสู่เพียงไหน อาจมียิ้มอาบ ฉาบบนสีหน้าว่ามีน้ำใจ แต่สิ่งซ่อนไว้ในดวงจิต คือความริษยา เขตรั้วไพศาลโอบบ้านทรายทอง คือแขนของพระเจ้า ขอจงเอื้อมมือและโอบกอดเรา ผู้ผ่านเข้ามา เพียงเดียวดายอาจตายเพราะโง่ โอ้อนิจจา โปรดอย่าอิจฉาสมาชิกใหม่ ของบ้านทรายทอง

ถ้าวันนี้ยังมีเขาอยู่ เราคงยืนสู้ดูโลกอย่างทรนง ปัญหาใดใดไม่เคยพะวังพะวงเรื่องราวใหญ่ก็เล็กลง สองคนช่วยกันคลี่คลายแต่วันนี้ไม่มีเขาอยู่ ทิ้งเราทนสู้ดูโลก อยู่เพียงเดียวดาย เหมือนคนเดินหลงทางกลางทะเลทราย ซอกซอนหอบสังขารไป ทิศทางใดใดจุดหมายไม่มี บุญเราสร้างร่วมกันมาน้อยนัก เคราะห์และกรรมนำชัก ต้องจากกันชั่วชีวี ขอบูชาด้วยน้ำตาแห่งความภักดี คิดถึงอยู่ทุกนาทีร้าวฤดีเหลือนั่น ไม่มีแล้วความชื่น ความสุขไร้ความสนุก ดูโลกอยู่ไปวันวัน ขอแรงบุญ เกื้อกูลส่งผลอนันต์ชาติหน้าให้เราพบกัน คู่ครองรักมั่น ชั่วนิรันดร

ไยพระพรหม นำฉันให้มาได้เจอ พานพบเธอ แต่ให้เธอมีเขาผูกพัน สุดเฉลยเอ่ยความช้ำ กรรมเรานั่น เพียงแรกรักจิตถูกบั่น สุขที่ฝันพลันมลาย มองเห็นกัน ค่ำเช้าบ้านเราอยู่เคียง ยินสำเนียงยลเธอเคียง กันแล้วอยากตาย เหมือนคนบาปต้องคำสาป ให้ช้ำใจกาย สุดเปล่าเปลี่ยว ระทมเดียวดาย ด้วยพลาดหมาย ชายที่ใฝ่ปอง ช้ำอะไรเช่นนี้ รักคนมีเจ้าของ ยามเธอแนบประคอง ใจอยากเมินแต่ตาคอยมอง ทั้งที่จ้องแล้วต้องหม่นใจ ไยพระพรหม แกล้งฉันให้มาใกล้เธอ ปองรักเธอ ใฝ่บำเรอให้ช้ำชอกใจ รักต้องห้าม เหมือนไฟลามเผาใจให้ไหม้ สุดจะผ่อนความร้อนคลายไป เหมือนตกอยู่ในอเวจี

ไยพระพรหม นำฉันให้มาได้เจอ พานพบเธอ แต่ให้เธอมีเขาผูกพัน สุดเฉลยเอ่ยความช้ำ กรรมเรานั่น เพียงแรกรักจิตถูกบั่น สุขที่ฝันพลันมลาย มองเห็นกัน ค่ำเช้าบ้านเราอยู่เคียง ยินสำเนียงยลเธอเคียง กันแล้วอยากตาย เหมือนคนบาปต้องคำสาป ให้ช้ำใจกาย สุดเปล่าเปลี่ยว ระทมเดียวดาย ด้วยพลาดหมาย ชายที่ใฝ่ปอง ช้ำอะไรเช่นนี้ รักคนมีเจ้าของ ยามเธอแนบประคอง ใจอยากเมินแต่ตาคอยมอง ทั้งที่จ้องแล้วต้องหม่นใจ ไยพระพรหม แกล้งฉันให้มาใกล้เธอ ปองรักเธอ ใฝ่บำเรอให้ช้ำชอกใจ รักต้องห้าม เหมือนไฟลามเผาใจให้ไหม้ สุดจะผ่อนความร้อนคลายไป เหมือนตกอยู่ในอเวจี

ฉันยอมทิ้งร่าง ลงคุกเข่า คร่ำครวญโปรดอย่าด่วนคิดตัดรอน แต่เธอผลักไสมิได้อาทรต่อคำวอน ขอความเมตตา แล้วยังหยามเหยียดเปรียบฉันเช่น เดนคนลืมความสุขล้น ผ่านมา อิ่มเอมรสหวาน ซ่านในวิญญาสิ้นปรารถนา แล้วมา หมางเมิน ฉัน ทำ ทุกอย่าง เพื่อเธอด้วยความรักเธอ เหลือเกิน เธอกลับบอกฉันว่า ไม่ได้เชิญชอกช้ำใดเกิน หลงเพลิน บู ชา ฉันจึงคิดว่า เธอยิ่งกว่า ฆาตกรทำการยอกย้อน เข่นฆ่า โอ้ใจไฉน ไร้ความเมตตากลับตัดใจฆ่า แม้รู้ว่า ฉันรักเธอ ฉัน ทำ ทุกอย่าง เพื่อ เธอด้วย ความรักเธอ เหลือเกิน เธอกลับบอกฉันว่า ไม่ได้เชิญชอกช้ำใดเกิน หลงเพลิน บู ชา ฉันจึงคิดว่า เธอยิ่งกว่า ฆาตกรทำการยอกย้อน เข่น ฆ่า โอ้ใจไฉน ไร้ความเมตตากลับตัดใจฆ่า แม้รู้ว่า ฉัน รัก เธอ

ไม่รักพี่แล้วนี่น้องจะรักใครมอบให้พี่จนหมดหัวใจ ไม่มีใครได้ครองเลยเป็นชายเดียว ได้ข้องเกี่ยวกอดเกยจะเล้าจะโลมจะชมจะเชยไม่อาจเมินเลย.แหนห่วง. ไม่รักพี่แล้วนี่น้องจะรักใครไม่ว่าพี่จะอยู่หนใด พี่แนบใจหนึ่งในทรวงเป็นธงชัย เป็นมิ่งใจใหญ่หลวง จะเคล้าจะคลอ จะขอคู่ควงพี่โปรดอย่าลวง ให้น้องตรอมใจ อย่ากลัว น้องจะเปลี่ยนแปลงพี่อย่าหวั่นระแวง ว่าน้องจะเปลี่ยนไปเป็นของพี่ แล้วไม่มีนอกใจ พี่อยู่เหนือชายใดเป็นยอดดวงใจล้ำเลอค่า ไม่รักพี่แล้วนี่น้องจะรักใครเล่ห์สวาทพันพาดหัวใจดิ้นอย่างไร ไม่คลาดครา ยามกลางวันเราจากกันไกลตา ค่ำแล้วค่ำลงพี่จงกล้ามาสู่ห้องเคหา กอดน้องนอนเคียง ไม่รักพี่แล้วนี่น้องจะรักใครเล่ห์สวาทพันพาดหัวใจ ดิ้นอย่างไร ไม่คลาดครา ยามกลางวันเราจากกันไกลตาค่ำแล้วค่ำลงพี่จงกล้ามาสู่ห้องเคหา กอดน้องนอนเคียง

ลืม ลืมหมดแล้วหรือไร แม้จันทร์ที่เคยเป็นใจ หลบบังร่มไทรย้อยกิ่ง กระซิบรำพัน แฝงจันทร์เคยแอบเอนอิง หนาวลมแนบอกเธอผิง สุขซึ้งใจจริงหาใดปาน ลืม ลืมหมดแล้วน้ำคำ ซึ้งจำติดรอยใจพิมพ์ เคยชิมว่าเป็นน้ำตาล ยังหวานตรึงใจ รสใดจะเปรียบประมาณ แท้จริงลมปากเธอหวาน หลอกฉันมานานร้อยหมื่นอย่าง กิ่งไทรย้อยร้อยรักไว้ ลมไหวไทรเอน ใจเต้นคล้ายลาง แอบอกชู้ ชูกิ่งพลาง ไทรเจ้ากางใบบัง งามเหมือนดังม่านทอง ลืม ลืมหมดแล้วสายลม แม้ไทรที่เคยชื่นชมรื่นรมย์ แทนเรือนหอห้อง ไทรเอ๋ยเคยเอน พักเป็นแดนสุขเคียงครอง เย้ายวนกันอยู่เพียงสอง ขาดรักไทรมองหมองวิญญา

เพลินพิศพักตร์แล้วเหลือเพลิน เพลินเนตร ยามเนตรน้องมาเผชิญเพลินโอษฐ์ ยามโอษฐ์เอื้อนอัญเชิญเพลินรัก พี่รักแล้วไยเมินเพลิน เพลิน เพลิน เพ้อละเมอฝันวันคืนตื่นผวา ตาสว่าง เห็นแต่ร่างนางสาวสวยแลสำรวยระรื่นชื่นอุรา เพลินพิศพักตร์แล้วเหลือเพลินเพลินเนตร ยามเนตรน้องมาเผชิญเพลินโอษฐ์ ยามโอษฐ์เอื้อนอัญเชิญเพลินรัก พี่รักแล้วไยเมินเพลิน เพลิน เพลิน เพ้อละเมอฝันวันคืนตื่นผวา ตาสว่าง เห็นแต่ร่างนางสาวสวยแลสำรวยระรื่นชื่นอุรา เพลินพิศพักตร์แล้วเหลือเพลินเพลินเนตร ยามเนตรน้องมาเผชิญเพลินโอษฐ์ ยามโอษฐ์เอื้อนอัญเชิญเพลินรัก พี่รักแล้วไยเมินเพลินรักพี่รักแล้วไย เมิน

คนเราพบกันรู้จักกัน สัมพันธ์ตรึงจิต สิ่งแรกผูกมิตรดวงชะตา นี้พาผูกใจ เป็นสะพานเชื่อมโยงสัมพันธ์ฤทัย โน้มนำเราก้าวไป สู่ไมตรีที่ยืนยงเรามาพบกัน รู้จักกัน ไม่นานจริงอยู่เหตุใดไม่รู้ มนต์ชะตา นี้พาลุ่มหลงบุญบันดาล ได้มาพบดั่งจำนงค์ สมแล้วสมประสงค์ให้พะวง ในอุรา เธอคงไม่รู้ โปรดดู ตาฉันใจฉันนั้น เฝ้ารอรักเธอดังว่า เธอคือยอดชาย ที่ฉันใฝ่ฝันหาบุพเพ เสกสรรค์มา ถูกชะตา ต้องใจเราควรรักกัน รู้จักกัน ให้นานๆ หน่อยอย่าด่วนใจน้อย คอยเวลารักพาสดใสวันเวลา ช่วยพาสองเราร่วมใจ อิงแอบแนบชิดเชยไว้เป็นดวงใจ สุดที่รักเอย

ถ้าเราจะนัดพบกันเมื่อตะวันลับไม้ ฉันไม่หลอกจะบอกให้อย่าเอ็ดไปซิจงฟัง ฟังสิฟังสักนิดแล้วอย่าคิดว่าฉันสอนว่าฉันสั่ง ฟังซิฟัง ฟังกันเล่นเพลินๆแต่มันสุขเหลือเกิน ไม่เชื่อเชิญ ลองฟัง ถ้าเราจะนัดพบกันเมื่อตะวันพลบค่ำ ธรรมชาติชุ่มฉ่ำ ฉ่ำชื้นชื่นใจใต้ร่มไม้ใบบางๆ แสงสว่างรำไรรำไรไม่ต้องระวัง ไม่ต้องระไว จะอายทำไมกับพระจันทร์ถ้าเราจะนัดพบกัน ควรให้จันทร์เห็นใจ ลมโอนอ่อนพัดผ่านชูกิ่งก้านช่อใบ บ้างก็แกว่งบ้างก็ไกวบ้างก็เคลื่อนสะเทือนไหว สะบัดใบไปตามลม ผสมน้ำค้างพร่างพรมเรไรจิ้งหรีดกรีดผสม ต่างเคล้าต่างคลอพนออารมณ์เร้าใหชมให้ชื้นชื่นใจ นี่แหละที่นัดพบแต่เราไม่พบกับใคร เพียงแต่พบกับธรรมชาติแล้วเราก็อาจจะสุขใจ ไม่ต้องไปพบ กับใคร ที่ไหนร้อนใจ เพลินตา

อยู่ห่างกันคนละทิศยังมามุ่งคิดชอบกัน ส่งใจและความฝันเพ้อถึงทุกวัน ไม่อยากคิดทวงสิ่งใดเช่นอย่างเธอเธอกับฉัน ยังมาใฝ่ฝันฝากใจโอ้เธออยู่ห่างไกล หลายร้อยพันไมล์คิดไปยิ่งแสนจะเศร้า โอ้ยอดรัก คนดีโธ่ป่านนี้ คิดถึงฉันบ้างหรือเปล่าส่วนใจฉันคิดทุกคราว หวังรักยืนยาวนานเนาว์ตราบวันตาย อยู่ห่างกันคนละทิศเธอคงไม่คิดนอกใจ แต่ยังหวั่นไม่หายเพราะหนทางไกล อาจทำให้รักร้าวรานโอ้ยอดรัก คนดีโธ่ป่านนี้ คิดถึงฉันบ้างหรือเปล่าส่วนใจฉันคิดทุกคราว หวังรักยืนยาวนานเนาว์ตราบวันตาย อยู่ห่างกันคนละทิศเธอคงไม่คิดนอกใจ แต่ยังหวั่นไม่หายเพราะหนทางไกลอาจทำให้รักร้าวราน

ถ้าฉันจะรักรักใครฝังใจรักมั่น ขอให้ฉันโชคดีที่ได้รักเธอเพราะเธออยู่ใน สายตาของฉันเสมอหากเธอรักฉัน ฉันจะรักเธอเสนอสนองความรักของฉันนั้นเบา เหมือนฟองสบู่ไม่ต้องถูไม่ต้องขยี้ ก็พอมีฟองคนรักกันชอบกัน ดวงตามันฟ้องความรักเรียกร้องปรารถนามารักกัน ความรักของฉันนั้นเบาเหมือนฟองสบู่ ไม่ต้องถูไม่ต้องขยี้ก็พอมีฟอง คนรักกันชอบกันดวงตามันฟ้อง ความรักเรียกร้องปรารถนามารักกัน

แบ่ง เวลาไปหาฉันบ้างอย่าไปนอนค้าง ที่อื่นจนลืมห่วงฉันแบ่งเวลา ไปหาฉันนี้สักวัน วันเดียวเท่านั้น ฉัน ก็มีสุขใจ เจียด ไอกายให้ฉันสักหน่อยปล่อยให้ใจน้อย หลงคอยเฝ้าอยู่เคียงกายอยู่ คนเดียว ฉันนี้ สุดแสนเปลี่ยวใจมีคู่ หมั้นหมายคล้ายดังกับเหมือนไม่มี เดือน หนึ่ง มีสามสิบเอ็ดวันปลีกตัวไปหาฉัน สักวันสักคืนคนดีหลวมตัวเป็นรอง เป็นสองรองรับเธอนี่ห้องนอนห้องนี้ไม่มีเราอยู่คู่กัน แบ่ง เวลาไปหาฉันบ้างอย่าไปนอนค้าง ที่อื่นจนลืมห่วงฉันปัดที่นอน รอรับเธออยู่ทุกวัน ไม่เคย สักวันจะอยู่กับฉันทั้งคืน แบ่ง เวลาไปหาฉันบ้างอย่าไปนอนค้าง ที่อื่นจนลืมห่วงฉันปัดที่นอน รอรับเธออยู่ทุกวัน ไม่เคย สักวันจะอยู่กับฉันทั้งคืน

ราตรีหนึ่ง ซึ่งยังฝังใจ เชียงรายฟ้าแจ่ม คืนนั้นวาวแวม ด้วยแสงจันทรา นภาสดใส ริมน้ำกกเย็น ด้วยลมพริ้วผ่าน ซ่านซึมผิวกาย คืนนั้นเชียงราย มีเธอและฉัน ร่วมสัมพันธ์ไม่คลาย หนาวเย็นลมยิ่ง เราอิงซบกัน ดวงจันทร์คล้อยต่ำ คืนนั้นยังจำ ริมน้ำราตรี ที่มีจันทร์ฉาย ไฉนมาลืม รักเราเคยสร้าง ริมฝั่งเชียงราย เมื่อคืนเดือนหงาย นิยายสวาท บาดหัวใจไม่ลืม หนาวเย็นลมยิ่ง เราอิงซบกัน ดวงจันทร์คล้อยต่ำ คืนนั้นยังจำ ริมน้ำราตรี ที่มีจันทร์ฉาย ไฉนมาลืม รักเราเคยสร้าง ริมฝั่งเชียงราย เมื่อคืนเดือนหงาย นิยายสวาท บาดหัวใจไม่ลืม

บนความโศกศัลย์ของใจดวงหนึ่งเป็นความสุขซึ้งของใจอีกดวง บนความชอกช้ำฉันน้ำตาร่วงเป็นความชื่นทรวงสมปองของเธอ ยุติ ธรรม แล้ว ละ หรือคนหัวใจซื่อ ต้องน้ำตาเอ่อ คนลวงเช่นเธอสำราญเริงร่าดินและฟ้า ยัง คุ้ม ครอง เป็นความผิดไหมที่ใจคิดซื่อเป็นความผิดหรือที่คอยสนอง เป็นความผิดไหมที่ใจทุกห้องมอบเป็นเครื่องลองรักเล่นของเธอ ตอบให้ฉัน รู้ได้ไหมว่ารักที่ให้เธอนั้นฉันเซ่อ ตอบฉันซิเธอขอฟังสักคำจะได้จำไว้ สอน ใจ บนความโศกศัลย์ของใจดวงหนึ่งเป็นความสุขซึ้งของใจอีกดวง บนความชอกช้ำฉันน้ำตาร่วงเป็นความชื่นทรวงสมปองของเธอ ยุติ ธรรม แล้ว ละ หรือคนหัวใจซื่อ ต้องน้ำตาเอ่อ คนลวงเช่นเธอสำราญเริงร่าดินและฟ้า ยัง คุ้ม ครอง

ช่างเขาเถิด นะหัวใจเมื่อคน ที่เรารักใคร่ ปันหัวใจ แบ่งให้ คนอื่นเขาไม่รักเรา ก็เอารักของเรากลับคืนให้เขาไปหาคนอื่น ตามชอบใจอย่าไปนึกถึงช่างเขาเถิด นะหัวใจ เขาทำเราไว้อย่างไรเขาก็จะได้ อย่างนั้นวันหนึ่งข้าวเปลือกเมล็ดเดียว ไก่มองว่างามสุดซึ้งพลอยสอยกระด้งทองหนึ่ง ไม่พอดึงสะดุดหัวใจร้องไห้ไปเถิด ถ้าร้องเพื่อล้างลูกตาเพื่อหลับ แล้วตื่นขึ้นมา ลูกตาจะได้สวยใสแต่ถ้าร้อง เพื่อให้เขามาอาลัยอายตัวเองบ้างนะใจ เขาจะว่าได้ไม่มีน้ำยา ช่างเขาเถอะปล่อยเขาไป จงล้างขัดถูห้องใจให้นวลใยผ่องใสดีกว่า เผื่อวันหน้ามีคนดีๆ มาเยือนชายคา จะได้ไม่ต้องเห็นหน้าใครยื่นมาเกะกะหัวใจ

ฉันเคยพลาดหวังในรักมาครั้งหนึ่ง พิษแห่งความร้าวยังตรึงแนบอุรา เกือบตัดสินใจไม่ยอมรักใครจนสิ้นชีวา พอพบเธอนิจจาหัวใจเจ้ากรรม ก็เกิดหวั่นไหว ฉันยังไม่หวัง จะรักเธอเหมือนชายคนแรก และไม่ยืนยันจะรักกัน จนโลกแหลกลงไปได้แต่สัญญา ให้วันเวลาช่วยฉันตัดสินใจ พรุ่งนี้พรุ่งนี้ได้ไหม ฉันจะรักเธอรักไปจนตาย ฉันยังไม่หวังจะรักเธอเหมือนชายคนแรก และไม่ยืนยันจะรักกัน จนโลกแหลกลงไปได้แต่สัญญา ให้วันเวลาช่วยฉันตัดสินใจ พรุ่งนี้พรุ่งนี้ได้ไหม ฉันจะรักเธอรักไปจนตาย

ฉันหรือคือทางผ่านพอหมดรสหวาน เหลือชานเขาก็ทิ้งไป เขาไม่รักจริง เขาไม่รักจริง เขาเพียงแต่หวังร่างกาย ฉันเชยชม ชายทุกคนล้วนคอยเฝ้า สร้างราคีคาว ให้สาวร้าวใจเหนือข่ม เขาได้สมใจ ทิ้งให้ซานซม แล้วปล่อยให้ฉันตรอมตรม เหมือนจมสู่อเวจี ไม่มีใครคิดอภัย แม้ฉันนั้นอยากกลับใจ กลับตัวหลีกหนี อดีตกาลที่ฉันเคยมี ฉันรอขอความปรานี เขากลับขยี้ใจฉัน ฉันหวังเพียงใครสักคน คอยปลอบกมล ให้ลืมทุกข์ทนเคยผ่าน เขาไม่รู้ซึ้ง ถึงจิตใจฉัน โอ้ชีวิตร้านราน ฉันคือทางผ่านของชาย

ฉันไปค้างคืนที่ไหนไม่ได้ ฉันไปไม่ได้ ฉันไปไม่ได้จริงๆ มิใช่ฉันจะมีคู่อิง เพราะลูกผู้หญิง ย่อมมีแต่ความบัดสี ถึงจะรักกันเนิ่นนานเท่าไหร่ ฉันทำไม่ได้ ฉันทำไม่ได้อย่างนี้ ขอคุณคิดตรองดูให้ดี ควรห้ามใจนี้ รอถึงวันที่ร่วมใจ มาพบกัน หมดเวลาต้องขอลากลับ ใช่มีคนรับ คนส่งเหมือนอย่างใครๆ ฉันกลับบ้านฉัน ใช่ฉันไปนอนบ้านใคร จงอย่าหวั่นไหว หัวใจรักคุณยิ่งนัก ฉันไปค้างคืนที่ไหนไม่ได้ ฉันไปไม่ได้ ฉันไปไม่ได้ที่รัก แม้คุณนี้มีใจแน่นนัก เชื่อมั่นในรัก ไม่ช้าต้องอยู่ด้วยกัน

ไม่ นึก ไม่ ฝัน ว่าจะพบกันได้เห็นเพียงแต่ใน ความ ฝัน ไม่คิดจะมาพบร่าง ที่มีชีวันปรากฎให้ฉัน เห็น จริง ได้ พบ ความ รัก ฝากชีวิตไว้มั่นรักกันจะไม่ ทอด ทิ้ง ข้าขอความรักเราเกิดจากดวงใจจริง ให้สิ่งที่ฝัน อันมีแต่เรา เธอ เหมือน เทพบุตรสุดรัก ในฝัน รักเดียวมั่นคงพ่อพระของเราห่วง หวง ดวง ใจ หาใครเทียมเจ้าใครคิดเช่นเราเร่าร้อนริษยา จะ ขอ ปอง รัก ฝากชีวิตไว้มั่นรักกันตราบชั่ว ดิน ฟ้า จะขอรักปอง ครองอยู่ตราบชั่วชีวาไม่ปราถนารักใครกว่าเธอ เธอ เหมือน เทพบุตรสุดรัก ในฝัน รักเดียวมั่นคงพ่อพระของเราห่วง หวง ดวง ใจ หาใครเทียมเจ้าใครคิดเช่นเราเร่าร้อนริษยา จะ ขอ ปอง รัก ฝากชีวิตไว้มั่นรักกันตราบชั่ว ดิน ฟ้า จะขอรักปอง ครองอยู่ตราบชั่วชีวาไม่ปราถนารักใครกว่าเธอ

ฉันเกิดมาแล้วก็เหมือนกับคนทั้งหล้า มีปรารถนาและมีหัวใจฉันก็เหมือนหญิงทั่วไป หมายมอบกายและดวงใจให้คนที่ฉันใฝ่ปอง ฉันไม่ได้รักผู้ชายคนนี้ซักหน่อย แม้แต่ซักน้อยไม่เคยเหลียวมอง ฉันต้องให้เขาเคียงครองทั้งที่ไม่รักไม่ปอง เหมือนอยู่กรงทองแต่นองน้ำตา โอ้รักที่เลือกไม่ได้เจ็บปวดดวงใจ แสนทรมานด้วยรักที่ได้ไม่ปรารถนา รักที่ศรัทธามิได้ดังใจหวังแต่เธอนั้น ที่ฉันใฝ่ฝันเคียงคู่ได้โปรดจงรู้ฉันตรมหัวใจ เขาอาจพรากฉันเพียงกายมิอาจพรากรักไปได้ แม้ชีพสลายจะรักแต่เธอ

รู้อยู่เต็มอก ซึ้งอยู่ในใจ ว่าเขาไม่รัก สุดจะหัก ห้ามดวงใจ ดับไฟเสน่หา รู้อยู่ทุกครั้ง ที่คิดถึงเขา แสนทรมา ก็เพราะรู้ว่า เขาไม่เคยซึ้ง คิดถึงเราเลย รักเอย เพิ่งเคยซึ้งตรึงดวงจิต ไม่อยากคิด ก็ยิ่งคิด นิจจาเอย รู้อย่างนี้ จะไม่รัก ให้หนักใจเลย โอ้ใจเอ๋ย ใจเรารัก เขาแล้วเอย รู้อยู่เต็มอก ซึ้งอยู่ในใจ ว่าเขาไม่รัก สุดจะหัก ห้ามดวงใจ ดับไฟเสน่หา รู้อยู่ทุกครั้ง ที่คิดถึงเขา แสนทรมา ก็เพราะรู้ว่า เขาไม่เคยซึ้ง คิดถึงเราเลย รักเอย เพิ่งเคยซึ้งตรึงดวงจิต ไม่อยากคิด ก็ยิ่งคิด นิจจาเอย รู้อย่างนี้ จะไม่รัก ให้หนักใจเลย โอ้ใจเอ๋ย ใจเรารัก เขาแล้วเอย

เพียง แค่นี้ ยังผิดวาจา ต่อไป ถึงวัน ข้างหน้า จะรัก ตลอด อย่างไร จะฝาก ใจฝัง ก็ยัง กริ่งเกรง หัวใจ ผูกพัน รักกัน ใหม่ใหม่ แต่ หัวใจ เธอไม่ มั่นคง เพียง แค่นี้ ยังหลอก ตัวเอง ต่อไป ฉันเกรง จะหลอก ความรัก ไม่ซื่อ ไม่ตรง ไม่อยาก จะคิด สะกิด ใจคอย พะวง แค่นี้ เขาทำ ได้ลง ไม่ พะวง ว่า จะกลับคืน ลืม ฉัน เสียเถิด ที่รัก ว่าเรา มิเคย รู้จัก สักวันหนึ่ง คงกลาย ขมขื่น ฉันเจ็บ และจำ จะทน เฝ้ากล้ำ เฝ้ากลืน แค่นี้ ก็พอ จะฝืน อัน รักอื่น มิ ปรารถนา เพียง แค่นี้ ยังบาด อารมณ์ เจ็บจำ ช้ำใจ เหลือข่ม จนรัก ตาย จาก อุรา ห่างกัน เพียงไหน เจ็บใจ จะโมทนา เจ็บจำ ช้ำ ไป จนกว่า สิ้น ชีวา นั่นแหละ คงลืม

อนิจจา เขามาพรากจากฉันไป ไม่เหลือเยื่อใย เหลือสิ่งใดให้ใครเฝ้าคอย เปรียบฉันดังว่าว เขาสาวสายป่านขาดผล็อย ให้ชีวิตฉันล่องลอย ลอยไปตามกรรม นี่หัวใจ เขาคงใกล้จะเป็นยักษ์มาร จึงคิดประหาร ผลาญชีวันด้วยการกระทำ ทอดทิ้งไปได้ หัวใจเขาช่างมืดดำ ไม่คิดว่าความระกำ สุดชอกช้ำฉันเป็นคนครอง เขาคงเบื่อเราแล้วใช่ไหม จึงคิดเปลี่ยนไป ทิ้งใจฉันให้กลัดหนอง เป็นธรรมดา ของเก่าใครเล่าจะมอง สิ้นความรักเราเคยครอง ฉันอยากจะร้องไห้หนักหนา โอ้น้ำตาหรือจะแก้ปัญหาใจ ร้องไห้ทำไม ร้องทำไมให้เปลืองน้ำตา จงยิ้มสู้โลก ทิ้งความเศร้าโศกเถิดหนา อย่าให้เขามาตราหน้า ว่าขาดเขาเราหมดหนทาง

บาดหัวใจเหลือเกิน ที่บังเอิญพบเธอเป็นอื่น ฉันนอนคิดตลอดคืน ไยทรามชื่นจึงมาเปลี่ยนใจ บาดหัวใจเหลือดี ซื่ออย่างนี้เขายังทำได้ แล้วจะรักกันอย่างไร เธอมีใหม่ก็ควรบอกฉัน นี่เธอไปเพลินกับคนอื่น ไยทรามชื่นทำเช่นนั้น ขอบอกว่ามันบาดใจกัน ทำอย่างนั้นฉันงงไม่วาย บาดหัวใจเหลือทน น่าฉงนที่มาหน่าย รักเธอนั้นมากลับกลาย เธอมาหน่าย ไม่มีเหตุผล

เฝ้าพะวงห่วงคิดถึงเธอ ใจรักใคร่เจอเห็นเธอใกล้เคียง อยากแบ่งกายให้เป็นหลายเสี่ยง เพื่อได้เคียงติดตามใกล้เธอ คอยกังวลมิเป็นสุข มีรักเหมือนมีทุกข์ล้นเอ่อ กระวนกระวายหายใจเป็นเธอ อยากได้เจอแม้เงา อึดอัดใจอยากถามใครใคร คงมิใช่เป็นเพียงแต่เรา แปลกหนักหนารักพาใจให้เศร้า ดุจไฟเผาเร่าร้อนฤดี คอยกังวลมิเป็นสุข มีรักเหมือนมีทุกข์ล้นปรี่ ผุดนั่งผุดลุกแทบทุกนาที โอ้นี่หรือความรัก

รัก ปัก ใจ โอ้ ใคร ช่วยฉันที ทุก นาที ดังไฟ มาจี้ เหลือที่ บรรเทา อาวรณ์ใจร้อน รน พะวักพะวง เหลือก่นซึมเซา ตรึงฤทัย ให้หลงเมา หัวใจกระเส่า นี่ตัวเราหรือตัวใคร รักแรก ก็เพียงเห็นกัน นึก นึกหวั่น กระสันหัวใจ พอรู้ตัว ที่ไหนได้ เหลือจะหักใจ ให้บาง ให้เบา *รัก ปัก ใจ ผู้ ใด ใครไหนเล่า คิด บรรเทา เพราะความมึนเมาเหลือเป่าปัดไป นานวัน มันลุก ลาม แม้นเรายิ่งห้าม ยิ่งหนักใหญ่ ตัวชักลอย เหาะเหินไป ถึงไม่มีใครไม่เป็นไรยิ้มคนเดียว นี่ แหละ ที่เขาเรียกกัน รัก รักมั่น กระสันมัดเกลียว ใจนั้นเต้น เป็นเสียงเดียว รักแท้แน่เชียว ไม่ลืม ไม่เลือน รัก ปัก ใจ ผู้ ใด ใครไหนเล่า คิด บรรเทา เพราะความมึนเมาเหลือเป่าปัดไป นานวัน มันลุก ลาม แม้นเรายิ่งห้าม ยิ่งหนักใหญ่ ตัวชักลอย เหาะเหินไป ถึงไม่มีใครไม่เป็นไรยิ้มคนเดียว นี่ แหละ ที่เขาเรียกกัน รัก รักมั่น กระสันมัดเกลียว ใจนั้นเต้น เป็นเสียงเดียว รักแท้แน่เชียว ไม่ลืม ไม่เลือน

เหมือนถูกคําสั่งให้ประหาร ดุจยืนฟังศาลอ่านคําพิพากษา ทนฝืนยืนคอตั้งบ่า ข่มใจให้กล้าเอ่ยคํา ขอให้ไปดีเถิดหนา ชีวิตวิวาห์สุขล้ำ ขอให้ความรักชื่นฉ่ำ โชคหนุนบุญนําร่มเย็น ฝืนกลั้นสะอื้นกลืนหยาดน้ำ เก็บความชอกช้ำซ่อนไว้มิให้เห็น ถอดแหวนเธอให้ใส่เล่น ไม่อยากให้เห็นเตือนใจ แหวนนี่ฉันคืนให้หนา ควรคู่วิวาห์เธอใส่ เพราะเมื่อเจ้าของเปลี่ยนใจ นิ้วนางฉันไม่คู่ควร แหวนนี่ฉันคืนให้หนา ควรคู่วิวาห์เธอใส่ เพราะเมื่อเจ้าของเปลี่ยนใจ นิ้วนางฉันไม่คู่ควร

ในชีวิตจริงของหญิงคนหนึ่ง ที่ถูกตรึงไว้ด้วยตราบาป ตราบชีวี มีอาถรรพ์ สัมพันธ์รักสร้างราคี ร้าวรานชีวี คนแล้วคนเล่า รอวันหวังใจหาใครคนหนึ่ง ฝากใจกาย ไว้เป็นที่พึ่งอยู่เคียงเขา จนชีวิต ร่วงโรยใกล้ดับอับเฉา คนแล้วคนเล่า ถมเศร้าทับทรวง ชีวิตเศร้าเศร้า อยู่ในเงามืดชาชิน ช่างเถิดวันหนึ่งคงจะสิ้น ร่างกลบดินแล้วคงสิ้นห่วง ยังเฉิดไฉไล ยังคอยดูใจของคนหลอกลวง ไปให้สุดแดนสรวง ต่ำสุดห้วงโลกันต์ ในชีวิตจริงของหญิงคนเศร้า ไม่มีเขาและใครที่เฝ้าผูกพัน ไม่มีน้ำตา ไม่มีคำว่า รักเท่าชีวัน รอยยิ้มที่ดูเย้ยหยัน โลกขวางกั้นเธอไว้อีกทาง